Η Ελλάδα πειραματόζωο της πολιτικής της λιτότητας: Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας

Του Δημήτρη Παπαχρήστου*

 «Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» είναι ένα γενικό και ανώδυνο σύνθημα, όσο εκστομείται ως επιθυμία και δεν γίνεται πράξη. Είναι δύσκολο όσο ακόμα παραμένουν τα χέρια μας «ξεραμένα», που σημαίνει δεν τα ενεργοποιεί το μυαλό μας που κι αυτό τα έχει χαμένα. Η ολόπλευρη κρίση που μαστίζει την κοινωνία και τον καθένα ξεχωριστά δεν αντιμετωπίζεται με ατομικό τρόπο, «τώρα λένε οι ενεργοί πολίτες στο κάλεσμα προς τους κατοίκους στην Ηλιούπολη της οδού Ροβέρτου Γκάλλι, δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως πριν προκύψει η κρίση, τώρα καλούμαστε να ζήσουμε από κοινού με άλλους τρόπους που πρέπει να ανακαλύψουμε… Η πρότασή μας αποτελεί ένα κοινωνικό πείραμα συλλογικής σκέψης και συλλογικής πράξης για το κάθε ζήτημα που απαιτεί εδώ και τώρα απάντηση». Τέτοιες συλλογικότητες έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται σε όλη τη χώρα μας. Είναι τα κύτταρα της άμεσης δημοκρατίας και της ανθρώπινης κοινωνικής αλληλεγγύης. Με αυτά που γίνονται, εντός και εκτός Ελλάδας, με τους «εσωτερικούς μετανάστες» που πλήττονται από την ανεργία και τους «εξωτερικούς» που δεινοπαθούν και πνίγονται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια. Η προσωπική πλέον ανάγκη και η κοινωνική αναγκαιότητα δεν θα πρέπει να μας επιτρέψουν να εφησυχάσουμε. Δεν είναι όλα προδιαγεγραμμένα και καταδικασμένα, το σύστημα και οι εντολοδόχοι εκφραστές του, δηλαδή οι πολιτικοί επαγγελματίες, υπάλληλοι που έχουν χάσει τους λογαριασμούς τους, δεν είναι παντοδύναμο και όλο το οικοδόμημα είναι σαθρό, από τη στιγμή που παράγει φτώχεια και σπέρνει τον θάνατο. Η ντροπή για την Ευρώπη δεν είναι μόνο το Προσφυγικό, είναι που έχασε τον υποτιθέμενο ουμανιστικό πολιτισμό της και οι κυρίαρχοι ιθύνοντες χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη Ενωμένη Ευρώπη, για να εκμεταλλεύονται πιο σκληρά τους λαούς της. Δεν μπορεί αυτή η Ευρώπη να σωθεί με «φρούρια» τείχη και συρματοπλέγματα μέσα στα πεντακόσια εκατομμύρια, μπορούν να ζήσουν και τα πέντε εκατομμύρια αναλογικά κατανεμημένα. Είναι θύματα του πολέμου και παράπλευρες απώλειες. Τους πολέμους οι επικυρίαρχοι τους προκαλούν και τους συντηρούν. «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη», θεέ του πολέμου. Η πολεμική βιομηχανία σημειώνει υπερκέρδη. Χρειάζεται ένα κίνημα ειρήνης, ελευθερίας και δημιουργίας. Να βγουν οι νέοι στους δρόμους, έχουμε να κάνουμε με εγκληματίες και λήσταρχους. Αυτή η οικονομική κρίση θα φανεί σε λίγο πως δεν είναι τίποτα μπροστά στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό. Κάθε μετανάστης μπορεί να γίνει εν δυνάμει κινούμενη βόμβα. Η κατάσταση είναι ιστορικά εξαιρετική, πολεμώντας τον φόβο μπορούμε να αγωνιστούμε για την ανατροπή τους. Η χώρα μας από πειραματόζωο της πολιτικής της λιτότητας θα έπρεπε να είχε γίνει το πείραμα και το παράδειγμα και θα έπρεπε να είχε συναντηθεί με τα πενήντα εκατομμύρια ανέργους της Ευρώπης, αλλά υπογράφοντας Μνημόνια και κλείνοντας συμφωνίες με Τουρκία, Γερμανία μπήκε στο γήπεδό τους και το γκολ στο παιχνίδι θα το βάλει την τελευταία στιγμή η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας.

* Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι συγγραφέας