Τα κωλόπαιδα της Αριστεράς

Υπάρχουν κάποια κωλόπαιδα της Αριστεράς. Ορφανά. Ανέστια. Απροστάτευτα. Ανένδοτα. Ανέραστα κάθε εξουσίας. Ονειροπόλα.

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Αυτά τα παιδιά, μικρά και μεγάλα διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού το Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς στο διάβα των καιρών. Αυτό το Ηθικό Πλεονέκτημα, δεν το εξαργύρωσαν ποτέ με κανέναν ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ.

Αναμεσά τους κάμποσοι διανοούμενοι που κουράστηκαν να κάνουν δηλώσεις κι όσα έχουν να πουν τα λένε τα κείμενα τους κι η ομιλούσα σιωπή τους. Οι ποιητές είναι χεσμένοι όπως έλεγε ο Καρούζος. Εχθρικοί παραμένουν οι "διαχειριστές" πάντα απέναντι στον ποιητή. Άσχετοι και άμοιροι τής ποίησης. Δόλιοι και καχύποπτοι απέναντι στην άρρητη αλήθεια.

Και όμως. Αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή φαντάστηκαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Ότι μια Αριστερά θα όρθωνε το μπόι της και θα έχτιζε τα δικά της τείχη απέναντι στους βιαστές. Ότι ποτέ αυτή η Αριστερά δεν θα δικαίωνε τον Πατριάρχη του καπιταλισμού στην Ιταλία, του Ανιέλλι που είπε:

"Ο Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τούς κανόνες του ανέξοδα."

Αυτά τα παιδιά που κινούνται πλέον στο περιθώριο της πολιτικής, κατάπληκτα με όσα ζουν και βλέπουν περίμεναν μια Αριστερά αλλιώτικη. Την Αριστερά που εγκολπώθηκε τον Μαρξ και τον Έγκελ αλλά και την αλήθεια των ποιητών που είναι ακατάδεκτοι της ευτέλειας κι ανυπότακτοι σε ό,τι το Σύστημα θεωρεί ως αυτονόητο. Την Αριστερά που ναι μεν δεν θα επιχειρούσε τη μεγάλη επανάσταση αλλά θα έκανε ένα βήμα στην υπέρβαση. Μια αντίσταση τέλος πάντων σε ό,τι κονιορτοποιεί την αξιοπρέπεια. Μια άρνηση απέναντι σε κάθε δυνάστη. Κάτι, που θ αναδείκνυε την Ελλάδα σύμβολο αντίστασης σε ό,τι διεφθαρμένο προτείνει ο Νεοφιλελευθερισμός.

Αυτά τα παιδιά είναι ας πούμε σαν τον Περικλή Κοροβέση που μοίραζε τη βουλευτική του αποζημίωση στους πρόσφυγες του Αγίου Παντελεήμονα και που οι πόρτες του ήταν πάντα ανοιχτές για τον επαίτη και τον άστεγο. Δεν άντεξε το Σύστημα τον Περικλή. Δεν αντέχει κανέναν σαν τον Περικλή.

Αυτά τα παιδιά παραμένουν εραστές του ωραίου και του αληθινού έτσι όπως άνθισε στο θερμοκήπιο του "ωραίου Πέτρου" της ΕΠΟΝ που δεν ήταν άλλος από το Μίμη Δεσποτίδη. Ήταν εκείνος που έδωσε σάρκα και οστά στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Για να φτάσει σήμερα η κυβερνώσα Αριστερά στο σημείο να ρίξει στα απόβλητα τον Πολιτισμό με ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν ούτε και να προτείνουν.

Αυτά τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι πια.

Γιατί δεν περίμεναν ποτέ ότι θα δουν να ξεσπιτώνονται νοικοκυριού κι’ ότι θα σέρνονται φαντάσματα του εαυτού τους στα κοινωνικά συσσίτια. Δεν περίμεναν ποτέ ότι γερόντια δεν θα ‘χανε να πάρουν τα φάρμακά τους κι ότι πολλοί απ’ αυτούς θα έτειναν χέρι ελεημοσύνης. Δεν περίμεναν ποτέ ότι η χώρα τους θα ‘βγαινε έτσι στη ψυχρά στο σφυρί. Ούτε ότι σαραντάρηδες πτυχιούχοι θα ζούσαν από την πενιχρή σύνταξη των γονιών τους. Κι αντ’ αυτού ν’ ακούς για εκατομμυριούχους υπουργούς που ξέχασαν να δηλώσουν το πόθεν έσχες κι άλλους να ψάχνουν διάφορα τερτίπια για ν αποφύγουν την απολογία. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ η Αριστερά μας.

Αριστερά είναι μόνο αυτά τα κωλόπαιδα. Είναι αυτά που φέρουν στο DNA τους τη σπίθα μιας άλλης Ελλάδας που έχουν εγκολπωθεί τον Φεραίο. Που ξέρουν καλά ότι οποίος τα έχει χάσει όλα δεν έχει άλλο τίποτα να χάσει. Ελενάκια αβόλευτα κι αδούλωτα είναι που αποδέχτηκαν τη Διαθήκη του ποιητή. Εκείνη που λέει:

Αντισταθείτε σ αυτόν πού χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ αυτόν πού γύρισε στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός

Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών, στον κοντό άνθρωπο του γραφείου, στην εταιρία εισαγωγαί-εξαγωγαί, στην κρατική εκπαίδευση, στο φόρο, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αυτής τής Αριστεράς Διαθήκης είναι αποδέκτες και εκτελεστές. Γιατί αυτήείναι και η παρακαταθήκη όσων ετελεύτησαν στα μαρμαρένια αλώνια για τη λευτεριά της πατρίδας, όσων αποχαιρέτησαν για πάντα τον ήλιο στη γνωστή χαράδρα, όσων είναι θαμμένοι στις αγριάδες της Γυάρου κι όσων θάφτηκαν κάτω από ένα σωρό κοτρόνια μ΄ έναν ξύλινο σταυρό δίχως όνομα.