Τα παιδάκια δεν λιποθυμούν πια...

Του Γιάννη Παντελάκη

Τα πρώτα χρόνια των μνημονίων μαθαίναμε κατά καιρούς, πως υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα. Τα τελευταία δυο χρόνια, τέτοιες ειδήσεις έχουν περιοριστεί ή απουσιάζουν. Λίγους μήνες πριν, ο Φλαμπουράρης το αιτιολόγησε: «σήμερα, δεν λιποθυμούν τα παιδιά στα σχολεία όπως το παρελθόν». Προχθεσινά στοιχεία, δεν επιβεβαιώνουν τον Φλαμπουράρη. Τα στοιχεία δεν περιγράφουν την λαϊκίστικη εκδοχή που χρησιμοποίησε παλαιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίζει ψήφους, δεν αναφέρουν πόσα παιδιά λιποθυμούν. Περιγράφουν δραματική επιδείνωση της φτώχειας στις μικρές ηλικίες.

Σὐμφωνα με την Eurostat, περίπου τέσσερα στα δέκα παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (ένα στα τέσσερα παιδιά στο σύνολο της Ε.Ε.). Σε ποσοστά, αυτό αντιστοιχεί στο 37,8% των παιδιών και σε απόλυτους αριθμούς σε περίπου 710.00 παιδιά. Τα στοιχεία, αφορούν στο 2015 και πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό της τελευταίας πενταετίας (το 2010 το ποσοστό έφτανε 28,7%.

Πολύ πρόσφατα (Σεπτέμβριος 2016), η ΕΛΣΤΑΤ μας πληροφόρησε πως σε απόλυτους αριθμούς 230.774 παιδιά ζουν σε οικογένειες οι οποίες δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο. Το 12% δηλαδή παιδιών ηλικίας 0-17 ετών, ζουν σε νοικοκυριά χωρίς καθόλου εισοδήματα. Τα τελευταία προνοιακά εισοδήματα που υπήρχαν και ήταν μικρά, περιορίστηκαν ή καταργήθηκαν από την σημερινή κυβέρνηση.

Η επιτυχημένη-σύμφωνα με την κυβέρνηση-διαπραγμάτευση, έφερε μεταξύ άλλων για φέτος αύξηση του ΦΠΑ και των εμμέσων φόρων, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, μείωση συντάξεων, αύξηση εισφορών για χαμηλόμισθους και αγρότες. Η επόμενη έκθεση της Eurostat για τη χώρα μας, θα περιγράφει ακόμα πιο δραματική επιδείνωση των στοιχείων της φτώχειας και ιδιαίτερα τις παιδικής φτώχειας.

Σε έκθεση της  για την παιδική φτώχεια στην Ελλάδα, η Unisef επισημαίνει πως τα στοιχεία αυτά, συνιστούν λόγο ανησυχίας για τις προοπτικές ευημερίας και κινητικότητες παιδιών και εφήβων και το κόστος από μια πιθανή επιδείνωση της κατάστασης των παιδιών μπορεί να είναι διττό. Τόσο από την σκοπιά της παραγωγικότητας και του εισοδήματος για το άτομο, όσο και από την σκοπιά της οικονομικής ανάπτυξης της κοινωνίας ως σύνολο.

Αυτή η πραγματικότητα, δεν αποτέλεσε ποτέ προτεραιότητα για την κυβέρνηση που επικαλείται αριστερό πρόσημο. Οι συνθηματολογία για τα παιδιά που λιποθυμούν -και όχι μόνο- χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα αναρρίχησης στην εξουσία. Γι αυτό και είχε λαϊκίστικες εκφράσεις που λειτουργούσαν στο θυμικό και όχι σε ρεαλιστικές προσεγγίσεις και αντίστοιχες προτάσεις. 

Στην λογική αυτή κινήθηκαν και δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα που τότε έβλεπαν παιδιά να λιποθυμούν, φτωχούς να ψάχνουν στα σκουπίδια και τις αυτοκτονίες να πολλαπλασιάζονται, ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών. Τώρα, τέτοιες ειδήσεις απουσιάζουν από τον ορίζοντά τους...