Σε ποιον ανήκει αυτό το ποσοστό; Σε ποιον ανήκει το 32%;

του Χρήστου Ξανθάκη    

Όταν στον ΣΥΡΙΖΑ μαλλιοτραβιούνται con gusto

Μια φορά κι έναν καιρό, αγέννητος ήμουνα εγώ τότε, είχε γυρίσει ο ιστορικός ηγέτης της ΕΔΑ, ο Ηλίας Ηλιού, και είχε σχολιάσει με εκείνο το σκωπτικό του χιούμορ:

«Εν τέλει η Αριστερά δεν έχει αφήσει ούτε μια πεπονόφλουδα που να μην την πάτησε»!

Παλιά αυτά, πολύ παλιά, όταν ακόμη ο διορισμός στο Μαξίμου δεν ήταν ακόμη ούτε καν λάμψη στην άκρη των ματιών του πατρός Καρανίκα. Πέρασε όμως ο καιρός, πέρασαν οι δεκαετίες και βρήκε την άκρη η Aριστερά κι αντί να τις πατάει τις πεπονόφλουδες (ή τις μπανανόφλουδες, ανάλογα την προτίμησή σας στο φρούτο…), βρήκε τρόπο να τις τριπλάρει πιο αποτελεσματικά κι απ’ όσο τριπλάρει τους αντίπαλους αμυντικούς ο Ποντένσε. Και ήρθε και μεγάλωσε και τσούπωσε και πήρε επάνω της κι έγινε και κυβέρνηση μια μέρα ρε φίλε.

Και όχι μόνο έγινε κυβέρνηση, αλλά έκανε και τα κουμάντα κιόλας. Πράγμα που είναι μάλλον πιο δύσκολο, αφού στην Ελλάδα πρωθυπουργός με εκλογές έγινε ως και ο ΓΑΠ και αναθεμά κι αν κατάφερε να κυβερνήσει έστω μια μέρα κατά τα γούστα του. Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε. Πολλοί οι κλητοί, αλλά ολίγοι οι εκλεκτοί που λέγει και η εκκλησία μας όταν δεν κατακεραυνώνει τις αμβλώσεις!

Μόνο που ύστερα τις έχασε η Αριστερά τις εκλογές και συνέβη ένα περίεργο πράγμα:

Ξανφικά έγινε πουρές η μνήμη της και το ξέχασε το μυστικό της τρίπλας. Και από τότε όπου βρει πεπονόφλουδα (μπανανόφλουδα, πιο εύκολο τέτοια εποχή), πάει επίτηδες και την πατάει. Και σβιν βρίσκεται στον αέρα και προσγειώνεται ανώμαλα…

Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο ίδιος ο Τσίπρας τα είπε στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας (με δικά του λόγια βεβαίως) και βγήκε και το ανακοινωθέν κατόπιν και τα επιβεβαίωσε. Λέξη προς λέξη:

«Δημοσιεύματα που εμφανίζουν τον πλουραλισμό και τις διαφορετικές απόψεις ως αδυναμία ή άλλα που στρέφονται εναντίον κορυφαίων στελεχών του κόμματος, το μόνο που εξυπηρετούν είναι τους σκοπούς αντίπαλων πολιτικών κέντρων».

Για να συμπληρώσει con gusto:

«Δεν πρόκειται να εκχωρήσει σε κανέναν το δικαίωμα της οργάνωσης της προσυνεδριακής συζήτησης και θα πορευτεί, όπως πάντα, με βάση τις αρχές της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας».

Αυτά συμβαίνουν όμως όταν δεν έχει κάποιος καταλήξει σε ποιόν ανήκει το εκλογικό του ποσοστό. Σε ποιόν ανήκει αυτό το 32 % που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, κόντρα σε Θεούς και δαίμονες; Σε μένα, σε σένα, στον άλλον, στη θεία μου τη χορεύτρια, στην Αγία Άννα την Κομνηνή, σε ποιόν τέλος πάντων;

Και κάθομαι εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό και σκέφτομαι:

* Ένα μερίδιο είναι του Τσίπρα αυτοπροσώπως. Με συνεισφορά του ΣΚΑΪ, που είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει βήμα στο πληγωμένο λιοντάρι. Και το λιοντάρι τον έχαψε!

* Ένα μερίδιο είναι της ιστορικής Αριστεράς και των στελεχών της.

* Κι ένα μερίδιο είναι αυτού του ευρύτατου μορφώματος που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «προοδευτικός χώρος» και εκτίνεται από τις παρυφές του Ρουβίκωνα ως τον πυρήνα του ανδρεοπαπανδρεϊσμού.

Βάλε και τίποτα σκόρπια πλάσματα που είδαν φως και μπήκαν και αυτό είναι παλικάρια μου το πακέτο. Από μόνος του κανένας δεν το διεκδίκησε και κανένας δεν το κέρδισε. Στο «εμείς» ήτανε η φάση, που θα έλεγε και ο στρατηγός, και όχι στο «εγώ». Όποιος το κατάλαβε, έχει καλώς. Όποιος, πάλι, νομίζει ότι κατέχει το μονοπώλιο της επιτυχίας, δεν έχει παρά να κοιτάξει πίσω από τον ώμο του. Κάπου στην άκρη του δρόμου θα δει τη ΛΑΕ, να έχει πατήσει μια πεπονόφλουδα!