Πού πηγαίνουν τα σκάφη όταν γεράσουν;

 

 γράφει η Δήμητρα Παπουτσόγλου

 

Ένα σκάφος ζυγίζει σε πλαστικό κοντά όσο 5.000.000 καλαμάκια. Αν ανακυκλωθούν 365 σκάφη είναι σαν να έχουν καταργήσει οι Έλληνες τον φραπέ για έναν χρόνο.

 

Αν ανακυκλωθούν όλα τα σκάφη που υπάρχουν στη χώρα – περισσότερα από 180.000 σκάφη – είναι σαν να έχουν κάνει το καθήκον τους τρεις γενιές ανθρώπων στην ανακύκλωση πλαστικού.

 

Εάν δηλαδή επαναχρησιμοποιηθούν τα μισά στα ναυπηγεία της χώρας και τα άλλα μισά γίνουν φλίδες πλαστικού για καρέκλες εξοχικου και ό,τι μείνει οδηγηθεί στην τσιμεντοβιομηχανία για εναλλακτικό καύσιμο, θα ήταν άσχημα;

 

Αλλά αυτά δε λέγονται όπως γράφονται. Και κυρίως δε γίνονται.

 

Γιατί αν ειπωθούν θα πρέπει να φτύσουμε την καραμέλα που λέει ότι έχουμε όλοι ατομική ευθύνη και να πιούμε το πικρό ποτήριο που λέει ότι όταν κατασκευάζεται ένα πράγμα, όταν εισάγεται, όταν φορολογείται  – και ξανά φορολογείται, πρέπει να προβλέπεται που θα πάει όταν γεράσει και δεν μας είναι πια χρήσιμο.

 

Και όλο αυτό το σύστημα – πείτε το εκτεταμένη ευθύνη παραγωγού, πείτε το πληρώνω όσο πετάω, πείτε όπως θέλετε – πρέπει να το οργανώσει ένα κράτος, μια πολιτεία.

 

Να συντονίσει τον κατασκευαστή, τον αγοραστή, την ασφαλιστική, το λιμάνι, τον μαντρά που τελικά το φορτώνεται.

Μια πολιτεία πρέπει να τα κάνει όλα αυτά. Ένα υπουργείο για παράδειγμα. Ή και δύο και τρία υπουργεία μαζί.

 

Αλλά όχι.

 

Ας ασχοληθούμε με τα καλαμάκια και τα μπρελόκ.

 

Να μας εκβιάσει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τους στόχους της, μετά να μας σύρει στα δικαστήρια με πρόστιμα και μετά με ψυχραιμία να το οργανώσουμε.

 

Εντωμεταξύ θα τα έχει πάρει η βροχή τα μισά, θα βουλιάξουνε τα υπόλοιπα, ψάξε βρες τα. Να φτιαχτούν υποδομές για 5.000 σκάφη. Τα μισά το ΕΣΠΑ τα άλλα μισά θα τα βάλει η μάνα μου.

 

Μία είναι η λύση που προκρίνεται για την ώρα: Να διοργανωθεί ημερίδα άμεσα.

 

* Η Δήμητρα Παπουτσόγλου είναι Φυσικός Περιβάλλοντος ΕΜΠ, MΕng.