Το μαρτύριο της Τζεβριέ

 

γράφει ο Κώστας Καναβούρης  

 

Με ξεπερνάει ο όγκος του θανάτου που ξεπηδάει ορμητικός από τον φόνο της 29ψρονης Τζεβριέ Εδινερλί στην Αλεξανδρούπολη. Με ξεπερνάει το μαρτύριο που υπάρχει μέσα σε μία και μόνη λέξη: γυναικοκτονία. Η 16η φέτος… και η χρονιά δεν τελείωσε. Προσπαθώ να φανταστώ πόσες φορές σκοτώθηκε η Τζεβριέ πριν φτάσει στον θάνατο και βλέπω μια ολόκληρη κόλαση.

 

Ο ρατσιστικός οχετός και η φασιστική βαρβαρότητα που ξεχύθηκαν με αφορμή την δολοφονία της, είναι αποκαλυπτική για το τι υπάρχει κοχλάζοντας στα έγκατα αυτής της κοινωνίας, αλλά και στις κορυφές της και απλώς περιμένει την αφορμή για να εκδηλώσει την φρίκη του. Η Τζεβριέ ήταν Ρομά, ήταν μουσουλμάνα.

 

Αρκετά πολιτισμικά χαρακτηριστικά για να εκδηλωθεί το μίσος για κάθε κατασκευασμένη κατωτερότητα, για κάθε έμφυλη διάκριση στην ακρότατη εκδοχή της, για κάθε ταξικό, πατριαρχικό, φαλλοκρατικό εκχυδαϊσμό που αποσαθρώνει τον άνθρωπο. Μια ολόκληρη κουλτούρα σφαγής που μέσα από χιλιάδες φονικά, οδήγησε στην κτηνωδία ενός φόνου από ξυλοδαρμό. Δράστης ο σύζυγος. Μόνο; Με ξεπερνάει να  σκεφτώ πόσοι. Και πόσα. Δράστες και δρώμενα. Και πόσος αγώνας χρειάζεται για να εισχωρήσεις σ’ αυτό το πυκνοδομημένο, πυκνοκατοικημένο κακό που μοιάζει απροσπέλαστο, γεμάτο λόγχες και λόχμες, για να το διαλύσεις.

 

Γι’ αυτό με ξεπερνάει η σιωπή της Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αβυσσαλέα σιωπή μιας ανεκλάλητης φρίκης. Τίποτα, τσιμουδιά. Ακούγεται μονάχα ο ελαφρύς θόρυβος του τροχίσματος. Σιωπή.

 

Ο επόμενος δολοφόνος τροχίζει το μαχαίρι του. Κάποια γυναίκα πρέπει να δολοφονηθεί, κάποια γυναίκα πρέπει να βιαστεί, κάποια γυναίκα πρέπει να πεταχτεί στο δρόμο, γιατί είναι γυναίκα. Γιατί ανήκει στις θηλυκότητες. Δηλαδή, φταίει. Και πρέπει να τιμωρηθεί. Σιωπή. Η άβυσσος περιμένει για να την αρπάξει στις δαγκάνες της. Η κοινωνία τρέμει από αγωνία για το πότε. Σιωπή. Η δημοκρατία ησυχάζει, ο νόμος κοιμάται όταν ο δολοφόνος σηκώνει το μαχαίρι του. Σιωπή. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κοιμάται.

 

Με ξεπερνάει αυτός ο ύπνος. Με ξεπερνάει το ότι ο Πρωθυπουργός παρουσιάζοντας το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα των Φύλων, δεν βρήκε να πει, έστω μια λέξη για το μαρτύριο της Τζεβριέ. Με ξεπερνάει η πολιτική και κοινωνική του δειλία, να μην  τολμά να προφέρει την λέξη γυναικοκτονία, για να μην ταραχτεί το έρεβος: το πιο άγρια φασιστικό και ανθρωποκτόνο ακροατήριο. Με ξεπερνάει η χλεύη με την οποία αντιμετωπίζει τον όρο γυναικοκτονία όλη αυτή η συμμορία της κτηνωδίας. Όλη αυτή η συμμορία που είναι έτοιμη να δικαιολογήσει τους βιασμούς, τους διασυρμούς, τους φόνους. Που είναι έτοιμη να περιθάλψει τον φονιά και να σκυλεύσει τους τάφους των γυναικών, τον τάφος του/της Ζακ/ Zackie, όλων των πλασμάτων που σταυρώθηκαν από την τοξικότητα των διαχωρισμών.

 

Και ο Πρωθυπουργός σιωπά. Με ξεπερνάει αυτή η φρικώδης μοντερνιτέ που στηρίζει κάθε λογής συντήρηση, μαζί και την πατριαρχία γιατί πάνω από όλα είναι τα κέρδη. Και τα κέρδη… κερδίζουν πολλά από κάθε απαρτχάιντ. Ο άνθρωπος που δέρνει, που βιάζει, που σκοτώνει τη γυναίκα του, είναι ο ίδιος που λέει πουτάνα μια γυναίκα πρόσφυγα με το μωρό στην αγκαλιά και την σπρώχνει στην θάλασσα και ο άλλος που πετάει την κοπέλα του στον γκρεμό, «γιατί χάλασε η φάση». Είναι ο ίδιος που σπρώχνει με το πόδι ένα 8χρονο κοριτσάκι για να δει αν ζει.

 

Είναι ο καθένας και η κάθε μία που αποστρέφει το βλέμμα. Και είναι πολλοί, ξεκινώντας από την Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό, την Ιεραρχία και φτάνοντας μέχρι τις εσχατιές των κοινωνικών ιδιοτήτων και αποχρώσεων.

 

Είναι αυτό το πλήθος που με ξεπερνά, καθώς τσαλαπατά, συνθλίβει και προχωράει…