Το εμπόριο είναι κερδοφόρο, αλλά ενίοτε γίνεται θανατηφόρο…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το σημερινό θέμα είναι δύσκολα προσεγγίσιμο, επειδή ο πρωταγωνιστής φαίνεται ότι είναι τραγικό θύμα των επιλογών του. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους λόγους, αλλά αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Ο Γιώργος Τράγκας πέθανε από κορονοϊό, για τον οποίο έλεγε ότι «τελείωσε στην Ελλάδα». Πέθανε ανεμβολίαστος, γιατί τα εμβόλια ήταν «του Γκέιτς και του Σόρος» και είχαν «τσιπάκια». Έτσι έλεγε.

 

Αν ο Τράγκας ήταν εμβολιασμένος και πέθαινε, ο θάνατός του θα πρόσφερε κάτι σ’ αυτό το συνονθύλευμα των αρνητών, των ψεκασμένων, των «αντί» γενικώς, στους οποίους απευθυνόταν. Γιατί όλοι αυτοί θα μπορούσαν να κραυγάζουν ότι «δικαιώθηκαν», αφού «τα εμβόλια σκοτώνουν» και όχι ο κορονοϊός. Όμως, το ότι ήταν ανεμβολίαστος τούς στερεί αυτό το - έστω παρανοϊκό - επιχείρημα.

 

Ο γιατρός του Χρήστος Ζούπας είπε ότι τους τελευταίους μήνες τον εκλιπαρούσε να εμβολιαστεί, με δεδομένο το, τουλάχιστον ένα, σοβαρό υποκείμενο νόσημα που είχε(διαβήτης). Αλλά δεν κατάφερε να τον πείσει. Γιατί άραγε; Δυο εξηγήσεις υπάρχουν:

 

Πρώτον, φοβόταν το εμβόλιο. Όμως, ο εκλιπών δεν ήταν κάποιος απληροφόρητος ψεκασμένος, που κατάπινε αμάσητα όσα παρανοϊκά κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Ήταν καλά πληροφορημένος. Και η μαρτυρία του γιατρού του είναι καταλυτική. Γνώριζε ότι, λόγω της ηλικίας του και της κατάστασης της υγείας του, κινδύνευε. Επομένως, θα ήταν εντελώς παράλογο να φοβάται το εμβόλιο και όχι τον κορονοϊό.

 

Δεύτερον, ο εκλιπών ήταν ο επιφανέστερος στο δημοσιογραφικό χώρο «αρχηγός» των αντιεμβολιαστών. Μπορεί τελευταία να έλεγε ότι είναι απλώς εναντίον της υποχρεωτικότητας, αλλά όλη η επιχειρηματολογία του(ο Γκέιτς, ο Σόρος, τα τσιπάκια κ.α) έριχναν νερό στο μύλο των αντιεμβολιαστών, ψεκασμένων, αρνητών ή όπως αλλιώς λέγονται. Ο Τράγκας ήταν ένας καλός έμπορος της ενημέρωσης. Το εμπόριο αυτό ήταν πολύ αποδοτικό και κερδοφόρο. Αλλά δεν θα μπορούσε να το συνεχίσει το ίδιο πετυχημένα, αν εμβολιαζόταν. Θα έχανε την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν, εννοείται στο χώρο των «αντί» που απευθυνόταν. Πώς να εμβολιαστείς αν έχεις πει για «τσιπάκια»; Εδώ ο αοιδός Πετράκος («υπαρχηγός» στο κόμμα του Τράγκα) πήγε να τραγουδήσει σε μαγαζί μόνο για εμβολιασμένους και τον έκαναν ρόμπα οι αντιεμβολιαστές, γιατί τους «πρόδωσε». Ο Τράγκας δεν έγινε Πετράκος. Παρέμεινε πιστός σ’ αυτά που έλεγε στο «ποίμνιό» του, δεν εμβολιάστηκε και πλήρωσε με το πιο βαρύ τίμημα, με τη ζωή του.

 

Το τραγικό τέλος του Τράγκα, όπως και ανάλογα παραδείγματα, ας πούμε από το χώρο της Εκκλησίας ( η αδελφή του Μητροπολίτη Αιτωλίας Κοσμά -κι αυτή ανεμβολίαστη- πέθανε από κορονοϊό) δείχνουν πού οδηγεί η άρνηση της πραγματικότητας και το παιχνίδι με τον παραλογισμό: στο νοσοκομείο, στη διασωλήνωση και στο θάνατο. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα από όλα αυτά είναι να κατανοήσουν οι «αντί» ότι το τέλος του παραλογισμού είναι ο θάνατος. Όπως έχει πει ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Ζίντ, «οι πιο καθοριστικές πράξεις στη ζωή είναι συχνά οι πιο ασυλλόγιστες».