Ο «εφιάλτης» Τσίπρα πάνω από τη Μέρκελ και μία κηδεία

Διχασμένο Βερολίνο

Η Άνγκελα Μέρκελ οφείλει να παραδεχτεί ότι η πολιτική της λιτότητας έχει πια κουρελιαστεί, γράφει σε άρθρο του ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, που προτείνει στην Γερμανίδα καγκελάριο να πάψει να βλέπει σαν το ιερό δισκοπότηρο το μηδενικό καινούργιο χρέος. Την ίδια στιγμή, στελέχη του συνασπισμού της Μέρκελ αλλά και γερμανικος Τύπος εξεπολύουν νέα επίθεση στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το Spiegel που κυκλοφορεί σήμερα με τον Έλληνα πρωθυπουργό στο εξώφυλλο του, υπό τον τίτλο «Αλέξης Τσίπρας, ο εφιάλτης της Ευρώπης: Ο οδηγός που κινείται στο αντίθετο ρεύμα». 

Μια ελληνική κηδεία στη γερμανική λιτότητα

Με σκληρή γλώσσα ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ ασκεί κριτική στην πολιτική της λιτότητα που με πρωτεργάτη  την Άνγκελα Μέρκελ έχει εφαρμοστεί στις ευρωπαϊκές χώρες που ήρθαν αντιμέτωπες με την κρίση, βυθίζοντας τες ακόμα πιο βαθιά. Στο άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μια ελληνική κηδεία στη γερμανική λιτότητα», γράφει ο Φίσερ:

Όχι πριν πολύ καιρό, γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι διακήρυτταν ότι η κρίση του ευρό είχε τελειώσει: η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πίστευαν, είχε ξεπεράσει την καταιγίδα. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό ήταν ένα ακόμα λάθος σε μια συνεχιζόμενη κρίση. Το πιο πρόσφατο λάθος, όπως και τα περισσότερα που είχαν προηγηθεί, προήλθε από ευσεβείς πόθους και είναι, για μία ακόμα φορά, η Ελλάδα που σπάει την ονειροπόληση.

Ακόμα και πριν την τεράστια νίκη του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές, ήταν ξεκάθαρο ότι η κρίση όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά απειλεί να χειροτερέψει. Η λιτότητα - ως πολιτική αντιμετώπισης της έλλειψης ζήτησης - απλά δε λειτουργεί. Σε μια συρρικνούμενη οικονομία, η αναλογία χρέους προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξάνεται παρά μειώνεται, και έτσι οι ευρωπαϊκές χώρες σε κρίση βρέθηκαν σε ύφεση, με αποτέλεσμα την τεράστια ανεργία, τα ανησυχητικά επίπεδα φτώχειας και τις λιγοστές ελπίδες.

Προειδοποιήσεις για σοβαρές πολιτικές αναταράξεις δεν εισακούστηκαν. Προσκολλημένη στο εγκαθιδρυμένο γερμανικό ταμπού για ελάχιστο πληθωρισμό, η κυβέρνηση της Ά. Μέρκελ ξεροκέφαλα επέμενε ότι ο πόνος της λιτότητας ήταν απαραίτητος για να επιτευχθεί η ανάκαμψη: Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε πολλές επιλογές από το να ακολουθήσει. Τώρα, με τους έλληνες ψηφοφόρους να έχουν διώξει την εξουθενωμένη και διεφθαρμένη ελίτ της χώρας τους, ψηφίζοντας ένα κόμμα που έχει δώσει όρκο να τελειώσει τη λιτότητα, οι πολιτικές αναταράξεις έχουν ξεκινήσει. 

Αλλά, αν και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην κρίση του ευρώ, ο πολιτικός, και πιθανώς υπαρξιακός κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι σοβαρότερος. Η απελευθέρωση από την Ελβετική Εθνική Τράπεζα (SNB) της ισοτιμίας ευρώ-φράγκου στις 15 Ιανουαρίου, αν και δεν αποτελεί κάποια άμεση οικονομική απειλή, ήταν ένα τεράστιο ψυχολογικό χτύπημα, που αντανακλούσε, αλλά προκάλεσε κιόλας, απώλεια εμπιστοσύνης. Το ευρώ, όπως η κίνηση της SNB υπονόησε, παραμένει πιο εύθραυστο από ποτέ. Η ακόλουθη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για επαναγορά ομολόγων ύψους 1 τρισ. ευρώ από τις χώρες της Ευρωζώνης, αν και ήταν σωστή και απαραίτητη, θόλωσε την εμπιστοσύνη.     

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών ήταν προβλέψιμο τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα. Αν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της "τρόικας" (Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και της νέας ελληνικής κυβέρνησης πετύχουν, το αποτέλεσμα θα είναι ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός και για τις δύο πλευρές: αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει.

Αν και κανένας δεν ξέρει τι θα σήμαινε μια ελληνική χρεοκοπία για το ευρώ, σίγουρα θα συνεπαγόταν κίνδυνος για την επιβίωση του κοινού νομίσματος. Εξίσου σίγουρα, η μεγα-καταστροφή που μπορεί να προκληθεί από μια διάλυση της Ευρωζώνης δε θα αφήσει απ'έξω τη Γερμανία.

Ένας συμβιβασμός θα οδηγούσε, de facto, σε χαλάρωση της λιτότητας, το οποίο θα συνεπαγόταν σοβαρό ρίσκο για τη Μέρκελ στο εσωτερικό της Γερμανίας (αν και μικρότερο απ'ότι η κατάρρευση του ευρώ). Αλλά λαμβάνοντας υπόψιν την τεράστια δημοτικότητά της στη χώρα, αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος της, η Μέρκελ υποτιμά τις επιλογές που έχει στη διάθεσή της. Θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα, αν εμπιστευόταν τον εαυτό της.

Στο τέλος, μπορεί να μην έχει επιλογή. Με δεδομένο τον αντίκτυπο του αποτελέσματος των ελληνικών εκλογών στις πολιτικές εξελίξεις σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία, όπου το συναίσθημα ενάντια στη λιτότητα είναι εξίσου υψηλό, η πολιτική πίεση στο Eurogroup των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης θα αυξηθεί σημαντικά. Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να προβλέψει ότι το τελευταίο κεφάλαιο στην κρίση του ευρώ, θα αφήσει πίσω του κουρελιασμένη την γερμανική πολιτική λιτότητας - εκτός αν η Μέρκελ θέλει να πάρει το τεράστιο ρίσκο να αφήσει το ευρώ να καταρρεύσει.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το θέλει. Οπότε, ανεξάρτητα από το ποια πλευρά -η τρόικα ή η νέα ελληνική κυβέρνηση- θα κινηθεί πρώτη στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις, οι ελληνικές εκλογές έχουν παράξει ήδη μια ξεκάθαρη ήττα για την Μέρκελ και την βασισμένη στη λιτότητα στρατηγική της για τη διατήρηση του ευρώ.

Παράλληλη μείωση του χρέους και δομικές μεταρρυθμίσεις ξέρουμε πλέον ότι επιβαρύνουν αφόρητα οποιαδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, καθώς υπερφορολογούν τους ψηφοφόρους. Και, χωρίς ανάπτυξη, δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε δομικές μεταρρυθμίσεις, όσο απαραίτητες και να'ναι.

Αυτό είναι το μάθημα της Ελλάδας για την Ευρώπη. Το ερώτημα τώρα δεν είναι αν η γερμανική κυβέρνηση θα το δεχτεί, αλλά πότε. Θα χρειαστεί μια αντίστοιχη πανωλεθρία των ισπανών συντηρητικών στις επερχόμενες εκλογές για να αναγκαστεί η Μέρκελ να αποδεχθεί την πραγματικότητα;

Τίποτα άλλο παρά η ανάπτυξη θα αποφασίσουν το μέλλον του ευρώ. Ακόμα και η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, αντιμετωπίζει μια τεράστια ανάγκη για επενδύσεις σε υποδομές. Αν η κυβέρνησή της σταματούσε να βλέπει το "μηδενικό καινούργιο χρέος" σαν το ιερό δισκοπότηρο και αντί αυτού επένδυε στον εκσυγχρονισμό μεταφορών και δημοτικών δομών, στην ψηφιοποίηση νοικοκυριών και βιομηχανίας, το ευρώ -και η Ευρώπη- θα δεχόντουσαν μια δυνατή ώθηση. Επιπλέον, ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί με εξαιρετικά χαμηλά (και στην περίπτωση της Γερμανίας ακόμα και αρνητικά) επιτόκια.

Η συνοχή της Ευρωζώνης και η επιτυχία των απαραίτητων δομικών μεταρρυθμίσεων της, δηλαδή η επιτυχία επιβίωσής της, τώρα εξαρτώνται απ'το αν μπορεί να ξεπεράσει την έλλειψη ανάπτυξής της. Η Γερμανία έχει περιθώριο για δημοσιονομικές μανούβρες. Το μήνυμα των ελληνικών εκλογών είναι ότι η Μέρκελ πρέπει να το χρησιμοποιήσει πριν να είναι αργά.   

Τσίπρας, ο εφιάλτης της Ευρώπης και της Μέρκελ

Μία βλοσυρή φωτογραφία του νέου Έλληνα πρωθυπουργού κοσμεί το σημερινό πρωτοσέλιδο του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel. «Ο εφιάλτης της Ευρώπης Αλέξης Τσίπρας: Οδηγός στο αντίθετο ρεύμα» είναι ο τίτλος του περιοδικού που αφιερώνει πλήθος σελίδων του στη νέα ελληνική κυβέρνηση και τις προθέσεις της.

«Άγκελα Μέρκελ και Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αναζητήσουν τον συμβιβασμό. Η γερμανική πλευρά πρέπει να δείξει κατανόηση. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους οι γερμένοι αντιμετωπίστηκαν με τόση κατανόηση που και εκείνοι πρέπει να κάνουν τώρα το ίδιο. Η αλληλεγγύη παραμένει ζητούμενο παρά τα όποια λάθη των Ελλήνων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αθετήσει τις συμφωνίες με την ΕΕ. Ένα κούρεμα δεν είναι δυνατό, διότι αυτό θα οδηγούσε Πορτογάλους και Ισπανούς σε παρόμοια αιτήματα που δεν θα ήταν σε θέση να ικανοποιήσει η ΕΕ. Μια επιμήκυνση και μείωση των επιτοκίων είναι βέβαια εφικτά. Καμία πλευρά δεν θα πρέπει ωστόσο να απορρίψει τη ρητορική της προσέγγισης», αναφέρει το περιοδικό.

Πηγή

Σε χαμηλό 10 ετών οι καταθέσεις

Του Πάνου Παναγιώτου

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg οι εκροές καταθέσεων τον Ιανουάριο εκτινάχθηκαν στο επίπεδο ρεκόρ των 11 δις ευρώ. Αυτό μεταφράζεται σε εκταμιεύσεις, 500 εκ ευρώ την ημέρα κατά μέσο όρο (εργάσιμες ημέρες) κατά τη διάρκεια του μήνα.

Αν τα στοιχεία είναι ακριβή τότε οι καταθέσεις ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων έχουν  μειωθεί κοντά στα 149,3 δις ευρώ, κάτω από το ναδίρ του 2012, στα 150,6 δις ευρώ και στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2005.

Σε σχετικό με το θέμα άρθρο με τίτλο «Άρχισαν οι εκροές καταθέσεων;» που δημοσιεύτηκε στις 05 Ιανουαρίου είχα αναφερθεί στην διαφαινόμενη τάση ρεκόρ εκροής καταθέσεων υποστηρίζοντας ότι οι ελληνικές τράπεζες θα μπορούσαν να αντέξουν μέχρι και 10-15 δις ευρώ σε εκροές, όμως «.., αν , αν οι εκροές ξεπεράσουν αυτό το ορόσημο και αρχίσουν να κινούνται προς τα 15 ή και τα 20 δις ευρώ, τότε η εξασφάλιση ρευστότητας θα αρχίσει να γίνεται έντονα προβληματική και η στροφή στον Έκτακτο Μηχανισμό Παροχής Ρευστότητας (ELA) της Τράπεζας της Ελλάδας ίσως γίνει αναπόφευκτη.»

Η αποσύνδεση της ισοτιμίας του φράγκου από το ευρώ έκανε τις ελληνικές τράπεζες να στραφούν νωρίτερα στον ELA αλλά ακόμη δεν έχουν αντλήσει έκτακτη ρευστότητα. Με τις εκροές καταθέσεων, όμως, να έχουν φτάσει στα 14 δις ευρώ και με τους ρυθμούς που κινούνται φαίνεται πως αυτή η στιγμή είναι πολύ κοντά.

Και όπως είχε αναφερθεί στο ίδιο άρθρο «εκεί θα αρχίσει ένα σημαντικό πρόβλημα για την Ελλάδα, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για τους όρους του Μνημονίου και το χρέος  (γιατί) … σύμφωνα με το  άρθρο 14.4 του καταστατικού της ΕΚΤ, εάν μια άλλη κεντρική τράπεζα ή η ΕΚΤ, έχουν ένσταση, τότε το θέμα τίθεται σε ψηφοφορία σε συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ,  όπου η θέση υπέρ ή κατά του ELA περνά με ειδική πλειοψηφία δύο τρίτων. Έτσι, σε περίπτωση ένστασης από ένα κράτος μέλος και ιδιαίτερα υπό καθεστώς διαπραγμάτευσης, η πλειοψηφία των δύο τρίτων για την εξασφάλιση ρευστότητας για τις ελληνικές τράπεζες μέσω του ELA δε μπορεί να θεωρείται δεδομένη.»

Έτσι εξαιτίας της εκροής καταθέσεων ρεκόρ η ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και κατά συνέπεια η ικανότητα της Ελλάδας να εξυπηρετήσει το χρέος της, σύντομα θα εξαρτάται απόλυτα από την ΕΚΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους της και αυτό θα αποδυναμώσει τη διαπραγματευτική της ισχύ.

Όπως είχα υποστηρίξει στις 05 Ιανουαρίου «σε αντίθεση με προηγούμενα έτη που το ελληνικό τραπεζικό σύστημα μπορούσε να ‘χτυπηθεί’ τόσο απ’ έξω όσο και από μέσα, σήμερα η μοναδική απειλή είναι εγχώρια και έχει να κάνει με το αν οι καταθέτες ‘σηκώσουν’ χρήματα ή όχι και σε ποιο βαθμό .. προς το παρόν, το πρώτο χτύπημα δόθηκε το Δεκέμβριο σε μία ένδειξη πως θα ακολουθήσει και δεύτερο, πιθανόν ισχυρότερο τον Ιανουάριο» ενώ είχα κλείσει με την ευχή «να επικρατήσει σύνεση και οι Έλληνες να αποφύγουν να ‘αυτοπυροβοληθούν’».

Εκταμιεύοντας χρήματα από την Ελλάδα και μεταφέροντας τα σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία , που αποτελεί ένα συνήθη προορισμό, στην ουσία δημιουργείται μία τεχνητή διάκριση μεταξύ του «ελληνικού» και του «γερμανικού» ευρώ (ή του γαλλικού κλπ). Και για κάθε ευρώ που εκταμιεύεται από τη χώρα μεγαλώνουν αντιστοίχως οι υποχρεώσεις της Τράπεζας της Ελλάδας στο ευρωσύστημα, αυξάνοντας την εξάρτηση της Ελλάδας από τους δανειστές /εταίρους της, σε μία φάση που προσπαθεί να διαπραγματευτεί μαζί τους.

Και αν και η ελληνική θέση ότι η χώρα πρέπει να ανασάνει από το βάρος του χρέους της είναι σωστή, η αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής της ισχύς μέσω της αύξησης της εξάρτησης της από τους δανειστές της δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου στην υποστήριξη της.

Ο Πάνος Παναγιώτου είναι τεχνικός αναλυτής χρηματιστηριακών αγορών, εκδότης του www.analitis.gr  , διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών στην Αγγλία (www.ekta.gr)  και διευθυντής εκπαίδευσης και έρευνας της Enalos LTD στο Λονδίνο. Είναι δημιουργός λογισμικών αυτοματοποίησης της τεχνικής ανάλυσης (3F, ModiStock) και συγγραφέας χρηματιστηριακών και οικονομικών βιβλίων. Άρθρα και συνεντεύξεις του δημοσιεύονται για μιάμιση δεκαετία σε πληθώρα ΜΜΕ ενώ είναι συχνός καλεσμένος σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

Πηγή

Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί, αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η διαπραγμάτευση ξεκίνησε την ώρα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα ασφαλή εκλογικά αποτελέσματα. Είναι προφανές πως διαπραγμάτευση δεν είναι η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι όπου συζητούν επιτελεία, αλλά το σύνολο των κινήσεων που γίνονται σε όλα τα πεδία και κυρίως το επικοινωνιακό.

Η Μέρκελ δήλωσε την πρόθεσή της, με την καθυστέρηση αποστολής συγχαρητήριου τηλεγραφήματος στον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και αν η Αποικία έχει επαναστατήσει για τον βασιλιά παραμένει αποικία. Δεν ήταν μόνο θέμα δυσαρέσκειας αλλά και συμβολισμών.

Τα φιλοκυβερνητικά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, ξαναζεσταίνουν το επιχείρημα της αγανάκτησης της καγκελαρίου επειδή οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν την άτακτη Αθήνα. Η Γερμανοί είναι αλήθεια πως περνάνε άσχημα αλλά όχι εξαιτίας της Ελλάδας. Η Μέρκελ έχει πριονίσει τις κοινωνικές δαπάνες, έχει προωθήσει την υποαπασχόληση και δεν συζητά για αυξήσεις μισθών. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πει πως φταίει η Ελλάδα.

Η νίκη του Σύριζα στην Αθήνα απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Μέρκελ. Ο οικονομικός προτεσταντισμός της λιτότητας καταρρέει μαζί με τη Μέρκελ, αν ο Σύριζα επιμείνει σε βαθμό που να απειληθεί η δική της Ευρωπαϊκή προοπτική της λιτότητας. Για δύο λόγους κυρίως:

1.Η επιτυχία κουρέματος και η εξασφάλιση άλλων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, δημιουργεί ένα προηγούμενο κυρίως για τον τσαλαπατημένο Νότο και απειλεί τον αρχιτέκτονα της λιτότητας. 

2. Όπως σωστά αναφέρουν ήδη αγγλοσάξωνες οικονομολόγοι, αποτυχία να εξασφαλιστούν όσα θα ζητήσει η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μια συγκρουσιακή κατάσταση από την οποία θα χάσουν όλοι. Ακόμη και αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, τι θα γίνει αν πετύχει, αναρωτιούνται.

Με αυτά τα δεδομένα, η Μέρκελ δεν μπορεί να υποχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρτί των εκβιασμών και απειλών προκειμένου για μία ακόμη φορά να φοβηθεί η Ελλάδα και όσοι σκέφτονται όπως η Ελλάδα. Γερμανοί αξιωματούχοι διαρρέουν ανησυχία την οποία αναλαμβάνουν να πολλαπλασιάσουν τα συστημικά ΜΜΕ όπως έκαναν στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως μερικές διαφορές

1.Ως σήμερα βασικός φορέας αυτού του φόβου ήταν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτή η συμμαχία τρόμου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες αλλά και τους εταίρους

2.Μέσα στην Ευρώπη δημιουργούνται νέες συμμαχίες οι οποίες δεν αναπαράγουν τα επιχειρήματα της κακομαθημένης Ελλάδας, αλλά προβληματίζονται για τα αποτελέσματα της λιτότητας. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι τα τελευταία 24ωρα μετά τη νίκη του Σύριζα παίρνουν σαφή θέση κατά της λιτότητας με κύριο τον επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας

3. Η τραπεζική ενοποίηση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προωθεί το σενάριο της ποσοτικής χαλάρωσης και του χαλαρώματος της λιτότητας.

4. Παράγοντες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν παρουσιάζουν καμιά εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο Σύριζα.
Η Μέρκελ παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Όμηρος ενός γερμανικού συνδρόμου που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε μια ενιαία Ευρώπη, για λόγους που είναι πολιτικοί, οικονομικοί αλλά και ψυχολογικοί η Μέρκελ αντιλαμβάνεται τον Τσίπρα ως εχθρό. Οι ψυχολογικοί λόγοι παρουσιάζουν ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Τσίπρας ήδη έχει αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μέρκελ να συμπεριφέρεται ως καγκελάριος της Ευρώπης και την αντιμετωπίζει ως έναν από τους ευρωπαίους ηγέτες.

Η ισχύς της Μέρκελ δεν εκπορεύεται από την ισχύ της Γερμανίας τόσο, όσο από την αυθαίρετη πρακτική της να εμφανίζεται και να διαπραγματεύεται ως ο άρχων της Ευρώπης. Η δημόσια αμφισβήτηση αυτής της πρακτικής, την κάνει ανίσχυρη. Μοιάζει με τον λοχία του χωριού τον οποίο όλοι αποκαλούν στρατηγό νομίζοντας πως είναι, έως τη στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να τους θυμίσει πως είναι λοχίας.

Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση και στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα γι’ αυτό. Απλώς έχει δημιουργηθεί μια άδικη οριακή κατάσταση η οποία εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η Ελλάδα θα περικυκλωθεί από σενάρια τρόμου. Αυτή τη φορά όμως η ελληνική κυβέρνηση είναι από την από δω πλευρά και όχι με την από εκεί. Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί. Αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πηγή

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ άρθρο του Newsweek: Ο Σόιμπλε είναι απειλή για την Ευρωζώνη, όχι ο Τσίπρας

«Ο Σόιμπλε αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωζώνη από τον Τσίπρα» αναφέρεται σε άρθρο που δημοσιεύεται στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek.

Συγκεκριμένα, ο Τόμας Ράιτ, διευθυντής του Project on International Order and Strategy στο Brookings Institution, τονίζει ότι «ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, διαθέτει σαφή εντολή για την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», προσθέτοντας ότι «θα γραφτούν πολλά τις επόμενες εβδομάδες για τα οικονομικά θέματα που περιλαμβάνονται στις διαπραγματεύσεις».

Ο αρθρογράφος υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Πρώτον, η πεποίθηση ότι οι τεράστιες συνέπειες μιας ελληνικής εξόδου από την Ευρωζώνη μπορούν να ελεγχθούν, θα καταστήσει μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ περισσότερο πιθανή και όχι λιγότερο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι η Ευρωζώνη μπορεί να διαχειριστεί μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ». 

Επίσης όπως επισημαίνεται παραμένει απίθανη μια έξοδος της Ελλάδας, όχι τόσο επειδή η Γερμανία θα θελήσει να πραγματοποιήσει το πείραμα, αλλά επειδή η κατάσταση θα οδηγείτο πραγματικά στην άκρη του γκρεμού, προκαλώντας την αντίδραση της ΕΚΤ και την ενεργοποίηση των μηχανισμών που διαθέτει, όπως τη διακοπή της παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. 

«Δεύτερον, υπάρχει η άποψη ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωζώνη από τον Αλέξη Τσίπρα. Τις επόμενες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας θα χαρακτηρισθεί ως η αιτία των προβλημάτων της Ευρωζώνης, μολονότι τα τελευταία πέντε χρόνια ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επέβαλε τη γερμανική οικονομική ορθοδοξία στην Ευρωζώνη, όπου συμπεριλαμβάνονταν η λιτότητα, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η στήριξη σε μια υφεσιακή νομισματική πολιτική και η εθνικοποίηση του τραπεζικού χρέους».

Τρίτον, όπως τονίζεται στο άρθρο, η Γερμανία θα επιχειρήσει να αποδυναμώσει τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη. «Το χειρότερο αποτέλεσμα για τη Γερμανία θα ήταν μια συμφωνία με την Ελλάδα, καθώς θα ενίσχυε τα λαϊκιστικά κόμματα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με τη γερμανική οπτική, το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ως προειδοποίηση και για τις άλλες χώρες. Εάν ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει και η Ελλάδα τεθεί εκτός Ευρωζώνης, θα αποτελεί και αυτό ισχυρό ράπισμα για τη Γερμανία».

Καταλήγοντας, ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι «υπάρχει βέβαια και μια μέση άποψη, μια συναινετική συμφωνία με την Ευρωζώνη, που θα εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη-μέλη. Η Γερμανία απορρίπτει ωστόσο και αυτή την επιλογή».

Πηγή

Ετοιμάζουν τραπεζικό «πραξικόπημα»;

Πληθαίνουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες στην Ελλάδα για ύποπτες κινήσεις επενδυτών και τραπεζικών ιδρυμάτων, με στόχο την πρόκληση τεχνητής οικονομικής κρίσης ή ακόμη και τραπεζικού πανικού.

Στην στήλη του στο Έθνος, ο αναλυτής Γιώργος Δελαστίκ κάνει λόγο για «προσχεδιασμένη εκ μέρους των τραπεζών αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα».

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Οι τραπεζίτες και δανείστηκαν κολοσσιαία ποσά από το κράτος (το οποίο δανείστηκε ως κράτος για να τους τα δώσει) και συνεχίζουν να διοικούν τις τράπεζές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Εννοείται φυσικά ότι όλοι οι εξέχοντες τραπεζικοί παράγοντες είναι κομματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα φυσικά θέλει να αλλάξει αυτές τις τραπεζικές διοικήσεις των φίλων του Σαμαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αν δεν βάλει και δικούς της ανθρώπους στις διοικήσεις των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, θα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ασκήσει οικονομική πολιτική. Θα την υπονομεύουν εκ των ένδον οι κομματικοί φίλοι του Σαμαρά. Οι τραπεζίτες ξέρουν λοιπόν ότι οι μέρες τους στις διοικήσεις είναι μετρημένες. Δίνουν λοιπόν την τελευταία μάχη τους».

Μιλώντας στο Radio 98.4 στην Κρήτη ο Γ.Δελαστίκ αποκάλυψε ότι «γνωρίζαμε από τη Δευτέρα ότι θα επιχειρηθεί παρέμβαση του τραπεζικού συστήματος εναντίον της κυβέρνησης».

Από την πλευρά του το Koutipandoras.gr υποστηρίζει ότι πρώην οικονομικός αναλυτής της Alpha Bank επιχείρησε να προκαλέσει τραπεζικό πανικό.

Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι:

«Βασικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία φαίνεται να παίζει πρώην οικονομικός αναλυτής της Alpha Bank, ο οποίος συναντήθηκε με ξένους οικονομικούς και τραπεζικούς αναλυτές, μερικές ώρες πριν αρχίσει η πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Το πρώην στέλεχος της τράπεζας,ο κύριος Μ.Μ, μετέφερε στους ξένους την πληροφορία πως οι ελληνικές τράπεζες παρουσιάζουν ανασφάλεια και δεν μπορούν να εγγυηθούν καταθέσεις ή να αποτελούν ασφαλή επένδυση για κάποιον ξένο επενδυτή.

Οι ίδιες πληροφορίες δίνονται τηλεφωνικά και σε επιλεγμένους μεγάλους καταθέτες ως εμπιστευτικές πληροφορίες από το εσωτερικό της τράπεζας. Ανάμεσα στους αποδέκτες αυτών των κατευθυνόμενων πληροφοριών ήταν και στελέχη της Citi Bank στην Αθήνα, τα οποία μετέφεραν τις “εμπιστευτικές” πληροφορίες στο εξωτερικό. Λίγες ώρες αργότερα, τα funds άρχισαν να αποσύρουν χρήματα από τις ελληνικές τράπεζες και να πέφτει το Χρηματιστήριο…

Την προσπάθεια αυτή δείχνει να έχει αναστείλει η δήλωση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη με την οποία δεσμεύτηκε πως δεν θα θιγούν τα συμφέροντα των ιδιωτών στις τράπεζες.

».

Να σημειωθεί ότι για την πτώση του χρηματιστηρίου διενεργεί ήδη έρευνα η επιτροπή κεφαλαιαγοράς αναζητώντας στοιχεία για συντονισμένες καταιγιστικές ρευστοποιήσεις.

Όλα δείχνουν ότι κάποιοι θυμήθηκαν την περίφημη εντολή «κάντε την οικονομία να ουρλιάξει» που έδινε ο Νίξον στη CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ όταν ήθελε να αποσταθεροποιήσει κάποια κυβέρνηση.

Α.Χ

Πηγή

Κρούγκμαν προς Γερμανία: Δείτε την πραγματικότητα!

Ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν καλεί την Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό την οικονομική κατάσταση και την περίπτωση της Ελλάδας. Αναφερόμενος ιδιαίτερα στους Γερμανούς του καλεί “να κάνουν το σωστό και να εγκαταλείψουν μύθους και ηθικολογίες”.

Σε άρθρο του στους New York Times επισημαίνει πως “η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά στο ελληνικό τεστ”. “Πολλοί πιστεύουν πως τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, χρησιμοποιήθηκαν για να επιδοτήσουν τις δαπάνες. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων πήγαν για να πληρωθούν τόκοι και κεφάλαιο του χρέους”, υπογραμμίζει και συνεχίζει: “Με την παρούσα κατάσταση το μόνο που καταφέρνει η Ελλάδα μέσω του διεθνούς δανεισμού είναι να συντηρεί την αποπληρωμή των τόκων και του αρχικού κεφαλαίου”.

Ως λύση ο Πολ Κρούγκμαν προτείνει “ως την πλέον συνετή λύση την απομείωση του ελληνικού χρέους και τη θέσπιση μικρότερων και ρεαλιστικών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό της, λύση που θα βοηθήσει και τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να εκπληρώσει την υπόσχεσή της περί πάταξης της λιτότητας -σε αντίθεση βέβαια με την κρατούσα συλλογιστική/ ηθικολογία της Ευρώπης περί απαίτησης των δανειστών να τηρήσει η Ελλάδα κατά γράμμα τις δεσμεύσεις της”.

“Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε που άρχισε η κρίση, η καθαρή σκέψη βρίσκεται σε "σύντομο ανεφοδιασμό". Αλλά, αυτή η ασάφεια πρέπει να τερματιστεί, και τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα θέτουν μια θεμελιώδη πρόκληση για την Ευρώπη. Μπορεί να αφήσει κατά μέρος τους μύθους και την ηθικολογία και να ασχοληθεί με την πραγματικότητα, με τον τρόπο που καθορίζουν οι βασικές αξίες της ηπείρου. Αν όχι, τότε το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα -της προσπάθειας οικοδόμησης της ειρήνης και της δημοκρατίας μέσω της κοινής ευημερίας- θα υποστεί ένα φοβερό και ίσως θανάσιμο πλήγμα”, αναφέρει και συνεχίζει:

“Πολλοί πιστεύουν πως τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά χρησιμοποιήθηκαν για να επιδοτήσουν τις δαπάνες. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων πήγαν για να πληρωθούν τόκοι και κεφάλαιο του χρέους. Τα τελευταία δύο χρόνια γινόταν μια ανακύκλωση: η ελληνική κυβέρνηση λειτουργούσε ως μεσάζων, με τους πολίτες να βλέπουν την καταστροφική πτώση του βιοτικού επιπέδου τους και να απαιτείται να κάνουν θυσίες προκειμένου να προσφέρουν περισσότερα στο πρόγραμμα που είχε υποβληθεί από τους δανειστές.

Για να καταλάβουμε πώς σκέφτεται η νέα κυβέρνηση αρκεί να σημειώσουμε ότι επιθυμεί να μειώσει το μέγεθος τής συνεισφοράς των πολιτών σε αυτό το πρόγραμμα. Κανείς δεν μιλάει για περισσότερες δαπάνες από όσες χρειάζεται πραγματικά η Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να μπει στο τραπέζι είναι να υπάρξουν λιγότερες δαπάνες για τόκους και περισσότερες για αρωγή στους ενδεείς ή σε τομείς όπως η υγειονομική περίθαλψη. Κάτι τέτοιο θα είχε και άμεση συνέπεια στη μείωση της ανεργίας, που έχει φτάσει στο 25%. Η ηθικολογία αρχίζει με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα έχει υποχρέωση να πληρώσει τα χρέη της”.

“Είναι αλήθεια”, σημειώνει, “πως η Ελλάδα την περίοδο 2004-2009 με κεντροδεξιά κυβέρνηση δανείστηκε τεράστια ποσά σε εθελοντική βάση. Αλλά και η Γερμανία με τη σειρά της δάνειζε οικειοθελώς την Ελλάδα. Θα περίμενε κανείς και οι δύο πλευρές να αποδεχθούν το λάθος και να πληρώσουν το τίμημα. Και ενώ ιδιώτες δανειστές έχουν διασωθεί σε μεγάλο βαθμό (παρά το "κούρεμα" του 2012), η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει”.

“Τώρα, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν πιστεύει πως η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώσει πλήρως το χρέος της. Γιατί λοιπόν να μην αποδεχθούν την πραγματικότητα και να μειώσουν τις πληρωμές έτσι που να μην συνεχιστεί η ατέλειωτη δυστυχία; Είναι στόχος να καταστεί η Ελλάδα ένα παράδειγμα για τους άλλους δανειολήπτες; Αν ναι, τότε τι υποτίθεται πως είναι η ένωση των κυρίαρχων δημοκρατικών κρατών; Εάν είχαμε να κάνουμε με τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, τότε η χώρα θα μπορούσε να κηρύξει πτώχευση. Θα σταματούσε να λαμβάνει νέα δάνεια και να πληρώνει τις υφιστάμενες οφειλές, ενώ οι ταμειακές ροές θα βελτιώνονταν πραγματικά”.

“Το πρόβλημα για την Ελλάδα, ωστόσο, είναι η ευθραυστότητα των τραπεζών της, καθώς όπως όλες οι τράπεζες της Ευρωζώνης εξαρτώνται από την ΕΚΤ. Αν κοπούν οι πιστώσεις, τότε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα λιώσει μέσα σε ένα τεράστιο bank run. Όσο η Ελλάδα μένει εντός ευρώ, χρειάζεται την καλή θέληση της ΕΚΤ, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από τις διαθέσεις της Γερμανίας και των άλλων πιστωτριών κρατών. Είναι άραγε έτοιμη η Γερμανία να πει σε έναν εταίρο «ή πληρώνεις ή καταστρέφω το τραπεζικό σου σύστημα;»”.

“Ας σκεφτούμε τι θα συμβεί αν η ελληνική κυβέρνηση, που έχει λάβει νωπή εντολή, πει πως δεν πληρώνει. Τότε, αναγκαστικά θα φύγει από το ευρώ και αυτό θα έχει καταστροφικές πολιτικές και οικονομικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη. Αντικειμενικά, η επίλυση αυτής της κατάστασης δεν είναι δύσκολη.

Η Ελλάδα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στην ανταγωνιστικότητα, με τη δραματική μείωση του κόστους και των μισθών, άρα η λιτότητα είναι αυτή που κρατάει τα πράγματα. Ας αφήσουν την Ελλάδα να "τρέξει" μικρότερα θετικά πλεονάσματα που θα ανακουφίσουν τους Έλληνες από τον πόνο. Ας αφήσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να πετύχει κάτι προς εκτόνωση των αντιδημοκρατικών δυνάμεων που περιμένουν να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες. Στο μεταξύ, το κόστος για τους φορολογούμενους των άλλων κρατών θα είναι ελάχιστο, από τη στιγμή που ποτέ δεν πρόκειται να αποπληρωθεί το σύνολο του χρέους. Οι Γερμανοί ειδικότερα πρέπει να κάνουν το σωστό και να εγκαταλείψουν τους μύθους και την ηθικολογία”, καταλήγει.

Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ´ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ´ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή 

Πατριωτισμός και Αριστερά: Η ιστορική τους διασύνδεση

Του Νίκου Κοτζιά
Η πολιτική επιστήμη και η πολιτική εν γένει δεν κατατάσσεται στις θετικές επιστήμες κυρίως διότι δεν διαθέτει ένα εργαστήρι για να κάνει δοκιμές. Μόνο μεγάλα κράτη στις πρώτες φάσεις συγκρότησης και ανάπτυξής τους μπορούσαν να πειραματίζονται ευρύτερα: στην πρώτη περίοδο ύπαρξής τους, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣ∆) εφάρμοζαν νέες μεταρρυθμίσεις σε περιορισμένη κλίμακα, δηλαδή σε πολιτείες και περιοχές. Εφόσον ήταν επιτυχημένες και στη βάση των πρακτικών διδαγμάτων γενίκευαν την πρακτική εφαρμογή τους. Αυτή η πρακτική δυνατότητα είναι ιστορικά η εξαίρεση. Αντίθετα, για άλλου τύπου μεγάλες αλλαγές, ιδιαίτερα για απότομες αλλαγές σε έναν τόπο, όπως είναι η αλλαγή της εξουσίας σε μια χώρα, δεν υπάρχουν κατά κανόνα δυνατότητες πειραματισμού «συνολικής λειτουργίας».

Η πολιτική επιστήμη διαθέτει μεθοδολογικά μόνο δύο εργαστήρια. Το ένα είναι η ιστορία: τι συνέβη σε παρόμοιες περιπτώσεις στη διαδρομή της ιστορίας; Ή έστω σε περιπτώσεις με ίδια δομή και/ή ερωτήματα. Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία διαβάζοντάς την με βάση τις σημερινές μας ανάγκες. Χωρίς να εγκλωβιστούμε και να φυλακιστούμε από αυτήν. Το δεύτερο είναι η σύγκριση με τρίτες χώρες και περιοχές. Κατά αντιστοιχία ή έστω αναλογία με αυτές. Ουσιαστικά και τα δύο εργαστήρια έχουν ως κοινή αρχή και βάση τη σύγκριση. Την κάθετη σύγκριση μέσα στον χρόνο, την οριζόντια ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες, τον συνδυασμό τους. ∆ιδάσκω συγκριτική πολιτική επιστήμη και τυπολογία πολιτικών συστημάτων, καθώς και συγκριτική εξωτερική πολιτική και γνωρίζω πόσο πολλά μπορεί να μάθει κανείς μέσα από τη σύνθετη σύγκριση. Να αποκτήσει τη δυνατότητα για νέες σκέψεις ή για την απόρριψη κάποιων άλλων.

Η ιστορία δεν δίνει προτάσεις, ούτε πιστεύω ότι «μιλά από μόνη της». Και αυτό γιατί κάθε ιστορική κατάσταση ναι μεν εμπεριέχει στοιχεία με γενικό χαρακτήρα, αλλά, ταυτόχρονα, διαθέτει μια δική της ιδιαιτερότητα-αυθεντικότητα. Από την ιστορία μαθαίνουμε τα στοιχεία γενικού χαρακτήρα. Ανοίγει ο ορίζοντάς μας. Εξασκούμε τη σκέψη μας και «αναβαθμίζουμε» την ικανότητα αντίδρασης και ανάδρασης σε σύνθετες και απρόβλεπτες καταστάσεις. Η ιστορία, από την άλλη, δεν μπορεί να προβλέψει το απρόβλεπτο, το κάθε φορά ειδικό, ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αδυνατεί να υποκαταστήσει ούτε μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Για μελέτη αυτού που βιώνουμε και ζούμε, εντός του οποίου δρούμε. Από αυτή τη σκοπιά δεν υπάρχει αποτελεσματική πολιτική χωρίς ιστορική γνώση, αλλά ούτε χωρίς τη δημιουργική διαλεκτική υπέρβαση των διδαχών και παραδειγμάτων της ιστορίας.

Όταν μιλάμε για αριστερά και πατριωτισμό, μας ενδιαφέρει, με βάση τα πιο πάνω, το πότε και πού νίκησε η αριστερά και υπό ποίες συνθήκες πολιτικές και προγραμματικές προϋποθέσεις. Όχι ότι η ζωή δεν μπορεί να βγάλει νέα παραδείγματα και να επιτρέψει την εφαρμογή διαφορετικών επιλογών. Αλλά χωρίς τη γνώση της ιστορίας αδυνατεί κανείς να διεκδικήσει, να βρει, και κυρίως να καταλάβει το νέο στην ιστορία, και πολύ περισσότερο να το προωθήσει ο ίδιος. Η ιστορία διδάσκει ότι ο πατριωτισμός αποτέλεσε στοιχείο νίκης προοδευτικών κινημάτων. ∆εν αναφέρομαι μόνο στην αριστερά της εποχής του σχετικά ανεπτυγμένου καπιταλισμού, που όταν νίκησε, νίκησε με τον συνδυασμό του δημοκρατικού με το κοινωνικό και τον πατριωτισμό. Το ίδιο συνέβη στην περίπτωση των επιτυχιών της Άμεσης ∆ημοκρατίας της Αθήνας, με τα δημοκρατικά επαναστατικά κινήματα των πρώτων χρόνων του καπιταλισμού, αλλά και αργότερα, στον 19ο αιώνα, όπως εξάλλου και στην εποχή της διεθνοποίησης και σε εκείνη της παγκοσμιοποίησης.

Ιστορικά, ο όρος πατριωτισμός συνδέθηκε με την πάλη για την άμεση δημοκρατία, την προστασία και ανάπτυξη του δικαιώματος του προκαπιταλιστικού πολίτη ενάντια στην τυραννία. Ο όρος συνδέθηκε εξαρχής με το δικαίωμα όχι μόνο στη δημοκρατία, αλλά και στην ελευθερία. Ο πατριώτης, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, είναι ο πολίτης της πόλης, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την ικανοποίηση προσωπικών αναγκών, αλλά για την ευμάρεια της πόλης, λάμβανε υπόψη το δημόσιο συμφέρον, του έδινε προτεραιότητα. Έβλεπε το προσωπικό καλό να προκύπτει μέσα από την ανάπτυξη της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του πλούτου της πόλης συνολικά. Βρισκόταν σε αντίθεση με τον «ηλίθιο», τον ιδιώτη δηλαδή, που ενδιαφερόταν μόνο για το ίδιο όφελος και τις ιδιωτικές υποθέσεις και κέρδη. Στον προσδιορισμό του πολίτη και πατριώτη σημαντικός είναι ο ρόλος της παιδείας· όπως έλεγαν στην αρχαιότητα, ο έχων ελληνική παιδεία είναι Έλληνας. ∆εν ενδιέφεραν οι βιολογικοί δεσμοί, όπως κάνουν ότι πιστεύουν δήθεν αρχαιολάτρεις ακροδεξιοί, αλλά η άσκηση δικαιωμάτων και η συμμετοχή στον ∆ήμο με όσο το δυνατό μεγαλύτερη και κριτική μόρφωση.

Σε ένα ανάλογο κλίμα, αιώνες αργότερα, έγραψε ο Βολταίρος για τον «πατριώτη πολίτη» και συνέγραψε ο Ρουσσώ τον όρκο του «πολίτη και πατριώτη της Κορσικής». Ο H. J. Wirth, δημόσιος διανοούμενος των επαναστατικών κινημάτων της κεντρικής (κύρια γερμανόφωνης) Ευρώπης στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα χαρακτήρισε ως πατριωτισμό τη μάχη χειραφέτησης των λαών ενάντια στην ξένη επέμβαση. Ενάντια στην προδοσία στην οποία ασκούνται οι εγωιστικές ομάδες του πλούτου.

∆εν είναι τυχαίο ότι η αριστερά πέτυχε σε όλο τον κόσμο, από τον Αλλιέντε της Χιλής μέχρι τον Χο Τσι Μιν και από τη «Νέα ∆ημοκρατία» της Κίνας του 1948 μέχρι τη ∆ημοκρατία των Συμβουλίων, όταν μπόρεσε να συνδέσει το κοινωνικό ζήτημα με τον πατριωτισμό. Μέσα από αυτόν τον συνδυασμό οι Βιετκόνγκ μεγαλούργησαν σε δύο συνεχόμενους πολέ- μους απέναντι σε δύο αυτοκρατορίες: τη Γαλλία και τις ΗΠΑ.

Με αυτό τον τρόπο ο Μάο και το ΚΚ Κίνας συγκέντρωσαν την πλειοψηφία του κινεζικού λαού γύρω από το δημοκρατικο ́- πατριωτικό πρόγραμμά τους ενάντια στους «αστούς εθνικιστές και φεουδάρχες» της Κίνας που ήθελαν να συμβιβαστούν με τον Ιάπωνα κατακτητή. Με αυτό τον τρόπο κέρδισε η ΕΣΣ∆ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναπτύχθηκαν υπό την αριστερά τα μεγάλα λαϊκά́ κινήματα, όπως αυτό της Ιταλίας και εκείνο της Κούβας, όπως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Πουθενά στην εποχή του καπιταλισμού δεν υπήρξε προοδευτικό κίνημα που κατέκτησε νίκη κομβική χωρίς πατριωτικά αισθήματα και πολύ λιγότερομε την αντιπαράθεση του κοινωνικού και του πατριωτικού.

Όποιος ασχολείται με τη διεθνή πείρα και τη σύγκριση των θεσμών, κανόνων, δομών και σχέσεων σε διεθνές επίπεδο, γνωρίζει ασφαλώς ότι ο πατριωτισμός κάθε κοινωνίας διαφέρει. Είναι γνωστό, επί παραδείγματι, ότι η γαλλική αριστερά θεωρούσε πατριωτικό το να διαθέτει η χώρα της ακόμα και ατομικά όπλα προκειμένου να διατηρεί την ανεξαρτησία και κυριαρχία της έναντι των υπερδυνάμεων. ∆εν είναι τυ- χαίο ότι στη Γαλλία οι στρατιωτικές παρελάσεις θεωρούνται στοιχείο της παράδοσής της, ενώ στις ΗΠΑ οι «εθνικές επέτειοι» δεν εορτάζονται με στρατιωτικές παρελάσεις, αλλά με παρελάσεις όλων των πολιτών.

Όλα αυτά αποτελούν συμβολισμούς. Ακόμα μεγαλύτερο ρόλο παίζει η ουσία. Κράτη και κοινωνίες που έχουν πολλαπλώς υποδουλώσει άλλα, ή και σφαγιάσει στη σύγχρονη ιστορία τους, όπως η Γερμανία, τείνουν να κρύψουν το «πατριωτικό τους στοιχείο», ενώ κράτη που σχετικά πρόσφατα πάλεψαν για την εθνική τους ανεξαρτησία και κυριαρχία προβάλλουν περήφανα αυτή τους την αγωνιστική διαδρομή, όπως συμβαίνει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στην Ινδία ή την Κίνα.

* Απόσπασμα από το βιβλίο «Πατριωτισμός και Αριστερά» του Νίκου Κοτζιά, εκδόσεις Πατάκη

** Ο Νίκος Κοτζιάς είναι πλέον υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας 

Πηγή

Γ.Βαρουφάκης για την Τρόικα: "Με αυτή τη σαθρά δομημένη επιτροπή εμείς δεν θα συνεργαστούμε"

ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

"Με αυτή τη σαθρά δομημένη επιτροπή εμείς δεν θα συνεργαστούμε" δήλωσε πριν από λίγο ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ Γ.Βαρουφάκης και έτρεψε  κυριολεκτικά σε "φυγή" τον Γ.Ντάισενμπλουμ αφού είπε αυτό που όλος ο ελληνικός λαός ήθελε να ακούσει ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, δηλαδή "τρόικα τέλος".

Με αυτή του την φράση ο Γ.Βαρουφάκης ξεκαθάρισε ότι οι ημέρες που οι υπάλληλοι της τρόικα "σουλατσάριζαν" ελεύθερα στα υπουργεία και έκαναν ότι ήθελαν έχουν περάσει.

Αρκεί να δει κανείς το πρόσωπο του Γ.Ντάισενμπλουμ που "πάγωσε" κυριολεκτικά όταν άκουσε αυτή τη δημόσια δήλωση, και μάλιστα μπροστά του, όχι σε κάποια συνέντευξη που ΄δοθηκε σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων.

«Το κράτος έχει συνέχεια, αλλά δεν θα δεχθούμε να έχει συνέχεια η αυτοτροφοδοτούμενη κρίση αποπληθωρισμού και μη βιώσιμου χρέους» είπε ο Γιάννης Βαρουφάκης

Μία ώρα διήρκεσε η συνάντηση του νέου υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, με τον επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, αλλά και τον επικεφαλής του Euro Working Group, Τόμας Βίζερ.

Είχε προηγηθεί η διάρκειας μόλις μισής ώρας συνάντηση του κ. Ντάισελμπλουμ με τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, στο Μεάγρο Μαξίμου, μετά την οποία δεν έγιναν δηλώσεις.

«Η συζήτηση έγινε σε εξαιρετικό κλίμα» είπε ο κ. Βαρουφάκης μετά τη συνάντηση με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ. «Συζητήσαμε μια σειρά από διαδικασίες στην ευρωζώνη, με μεγαλύτερο ζήτημα τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης για μια συμφωνία, που θα αφήνει την Ελλάδα να αναπνέει μέσα σε μια Ευρώπη κοινής ευημερίας».

Ο κ. Βαρουφάκης είπε ακόμη ότι συζητήθηκαν «οι μεταρρυθμίσεις, που πρέπει να είναι βαθιές, που πρέπει να γίνουν χωρίς φόβο και πάθος και οι οποίες θα αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας».

Ακόμη, είπε ότι η Ελλάδα ζητά να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με ένα πιο μικρό πρωτογενές πλεόνασμα στο διηνεκές.

«Το κράτος έχει συνέχεια, αλλά δεν θα δεχθούμε να έχει συνέχεια η αυτοτροφοδοτούμενη κρίση αποπληθωρισμού και μη βιώσιμου χρέους» συμπλήρωσε.

«Με την Ελλάδα να πλησιάζει στη λήξη του προγράμματος είχα ένα σημαντικό λόγο να έρθω και να ξεκινήσουμε τη συνεργασία» σημείωσε από την πλευρά του ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης.

Και συνέχισε: «Ήρθα να ακούσω τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης και να εξηγήσω τις απαιτήσεις των συμφωνιών μας. Θέλουμε η Ελλάδα να ανακτήσει την οικονομική ανεξαρτησία της το συντομότερο δυνατόν»

«Το Eurogroup το 2012 δήλωσε ότι αναλαμβάνει τη δέσμευση να βοηθήσει την Ελλάδα μέχρι να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις αγορές» υπογράμμισε, θυμίζοντας ωστόσο τον ότρο ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παραμένει σε πρόγραμμα.

Στο πλαίσιο αυτό, ξεκαθάρισε ότι τα μονομερή βήματα δεν αποτελούν δρόμο προόδο και πως τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν εξαφανίστηαν εν μία νυκτί.

«Συνειδητοποιώ ότι ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να αντέξει και να υποστεί σημαντικά μέτρα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να μην πάει χαμένη αυτή η πρόοοδος για την Ελλάδα, τον ελληνικό λαό, αλλά και για την ευρωζώνη» σημείωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ, για να συμπληρώσει: «Είμαστε έτοιμοι να κινηθούμε προς το μέλλον». 

Μετά από αυτό που του είπε ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ πιστεύουμε ότι το συνειδητοποίησε πολύ καλύτερα και σίγουρα θα το εμπεδώσει και στον προϊστάμενό του Β.Σόιμπλε.

Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών και προεδρεύων του Eurogroup θα παραμείνει στη χώρα μας μόλις έξι ώρες.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Βαρουφάκης: Δεν θέλουμε τη δόση των 7 δισ. θέλουμε αναθεώρηση του προγράμματος

«Δουλειά μας δεν είναι να πάρουμε την επόμενη δόση», θέλουμε μια ευκαιρία να σχηματίσουμε μια πρόταση που θα αντιμετωπίζει τις συνέπειες του μνημονίου, διαμηνύει ο νέος υπουργός Οικονομικών.

 

Η νέα ελληνική κυβέρνηση «δε θέλει τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ» των δόσεων που εκκρεμούν, αντίθετα θέλει «να ξανασκεφτεί ολόκληρο το πρόγραμμα» στήριξης, διαμηνύει, μέσω συνέντευξης στους «New York Times», ο νέος υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, ενόψει της συνάντησής του με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ, στην Αθήνα.

«Το μόνο που ζητάμε είναι μια ευκαιρία να σχηματίσει μια πρόταση που θα ελαχιστοποιεί τα κόστη από τη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας και θα δώσει στη χώρα την ευκαιρία να ανασάνει ξανά, μετά από πολιτικές που προκάλεσαν μαζική κοινωνική ζημιά», δηλώνει χαρακτηριστικά ο κ. Βαρουφάκης.

«Δουλειά μας δεν είναι να πάρουμε την επόμενη δόση», τονίζει, σημειώνοντας πως ένας απλός προσανατολισμός σε αυτή την κατεύθυνση θα ισοδυναμούσε απλώς με αναβολή της προσπάθειας να λυθούν τα θεμελιώδη προβλήματα.

Όπως σημειώνει ο νέος υπουργός Οικονομικών, στόχος είναι να «αναδιαρθρώσουμε το χρέος και την οικονομία για να βρούμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε».

Δίνοντας μάλιστα ένα στίγμα για τη διαπραγματευτική στρατηγική της Αθήνας, σημειώνει πως η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να βρει δημοσιονομικό χώρο για να καλύψει τις ανάγκες της μέσω της χαλάρωσης των στόχων για πρωτογενές πλεόνασμα, που θα επιτρέψει την ανακατεύθυνση χρημάτων σε άλλες προτεραιότητες.

Η ελληνική κυβέρνηση θα προτείνει τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 1% έως 1,5% του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος) και τρόπους για τη μείωση του βάρους του χρέους, δήλωσε  Στην ερώτηση, πώς θα αποπληρώσει η Ελλάδα τις λήξεις χρέους έως τον Αύγουστο χωρίς τη δόση των 7 δισ. ευρώ, ο κ. Βαρουφάκης απάντησε ότι η χώρα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις υποχρεώσεις της με τη μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα.

Η κυβέρνηση, είπε, θέλει να διαπραγματευθεί, αλλά όχι να συγκρουσθεί με τους πιστωτές της Ελλάδας, είτε είναι αυτοί στη Φρανκφούρτη, στις Βρυξέλλες ή στην Wall Street. Δεν θα είναι μία αναμέτρηση Άγριας Δύσης, είπε, όπως έχει περιγραφεί. «Δεν πρόκειται για ένα 'ναι ή όχι', μία κατάσταση που πρέπει να δεχθείς κάτι ως έχει ή να το αφήσεις» είπε, προσθέτοντας ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και η λιτότητα αποτελεί «δημοσιονομικό μαρτύριο, καθώς βρισκόμαστε συνέχεια με το κεφάλι κάτω από το νερό».

«Κατανοώ τον φόβο που υπάρχει στο μυαλό των εταίρων μας, ότι αν η Ελλάδα έχει μία ευκαιρία επανεκκίνησης, μπορεί να επιστρέψουμε στους παλιούς κακούς τρόπους μας και να καταλήξουμε εκεί που ήμασταν το 2009» δήλωσε ο υπουργός, προσθέτοντας: «Είναι σημαντικό να τους καθησυχάσουμε ότι δεν θα κάνουμε αυτό, επειδή δεν θέλουμε οι ίδιοι να το κάνουμε».

Όσον αφορά στον τρόπο, με τον οποίο η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτυχθεί για να αποπληρώσει το χρέος της, ο υπουργός δήλωσε ότι το ζήτημα της ανάπτυξης πρέπει να αντιμετωπισθεί πρώτα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ζητά ένα πρόγραμμα ανάκαμψης με βάση επενδύσεις, τύπου New Deal, αλλά απορρίπτει το πρόγραμμα που παρουσίασε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για επενδύσεις ύψους 300 δισ. ευρώ, χωρίς αύξηση του χρέους, αποκαλώντας το τέχνασμα δημοσίων σχέσεων, που θα αποτύχει.

Ο υπουργός υποβάθμισε τις ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια των ελληνικών τραπεζών. «Περιμέναμε ότι θα υπήρχε αναστάτωση τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησής μας» δήλωσε και πρόσθεσε: «Μόλις οι αγορές δουν ότι οι προτάσεις αυτής της κυβέρνησης είναι λογικές, σε κλίμα συνεργασίας και θεραπευτικές, αναμένουμε ότι οι τιμές των μετοχών θα ανακάμψουν». 

Τόνισε, επίσης, ότι η Ελλάδα δεν σταματά τις ιδιωτικοποιήσεις, παρά τις δηλώσεις που έγιναν την Τετάρτη από άλλον υπουργό που έδειχναν στην κατεύθυνση αυτή. «Θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι αυτή η χώρα θα γίνει ελκυστικός προορισμός για ξένες άμεσες επενδύσεις, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν να πουλήσουμε σε πολύ χαμηλές τιμές ή να πουλήσουμε "τα ασημικά της οικογένειας"», δήλωσε ο υπουργός.

Πηγή