Εκλογές και αξιοπρέπεια

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Πολλοί βλέπουν την προσφυγή στις εκλογές σαν μια διαιώνιση, απλώς, του πολιτικού αδιεξόδου, δηλαδή δώρον άδωρον.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι «η μόνη εφικτή λύση για τον Αλέξη Τσίπρα είναι μια τρίτη επιλογή, η λύση μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας εδώ και τώρα, ίσως και με εξωκομματικούς υπουργούς, μετά από πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να αντιτάξει ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στους δανειστές, γεγονός που θα πολλαπλασίαζε τη διαπραγματευτική ισχύ του [...] με κορμό βεβαίως τα ίδια τα κυβερνητικά κόμματα που διαθέτουν την πλειοψηφία, αλλά και με τη συμμετοχή του μεγαλύτερου μέρους των υπόλοιπων κοινωνικών δυνάμεων, είτε με τον ίδιο είτε με άλλον υπερκομματικό πρωθυπουργό» (Γιώργος Καραμπελιάς, περιοδικό «Αρδην» - εφημερίδα «Ρήξη»).

Ο αρθρογράφος παραθέτει δύο ιστορικά παραδείγματα: τη λύση Καποδίστρια που επέλεξαν οι αντιμαχόμενες ομάδες το 1826 ώστε να αποφευχθεί η επαπειλούμενη οριστική καταστροφή, και την έκκληση για συστράτευση πίσω από τον Μεταξά που απηύθυναν το ΚΚΕ και ο Ζαχαριάδης.

Σήμερα -λέει- Παυλόπουλος, Καραμανλής και Τσίπρας είναι κοντά σε μια τέτοια επιλογή ειδικά τώρα που έχουν απομακρυνθεί τα εμπόδια Βενιζέλου και Γ. Παπανδρέου (άρα -συμπεραίνει- θα χρειαστεί να φύγει κι ο Σαμαράς).

Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν μ’ αυτήν την πολιτική προσέγγιση-λύση· προσωπικώς τη θεωρώ καθαρά συστημική (ως γνωστόν το σύστημα παραμένει αλώβητο και κυριαρχικό). Βλέπω την κοινωνία να απουσιάζει παταγωδώς. Και πώς να ήταν αλλιώς όταν δεν συνθέτει θεσμό για το πολίτευμα, όταν το μόνο της όπλο είναι μια καθοδηγούμενη και χειραγωγούμενη ψήφος κάθε τόσο (όποτε δηλαδή καπνίσει στο πολιτικό σύστημα);

Ως υπόσταση υπάρχουν μόνο τα κοινωνικά κινήματα, πολλά αλλά σκόρπια και ασυντόνιστα· ασύντακτα! Ποιες, λοιπόν, είναι οι «υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες»; Μήπως οι συνδικαλιστές; Μήπως η Εκκλησία; Το πανεπιστήμιο; Οι εργάτες; Οι αγρότες; Οι φοιτητές; Μήπως οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι;

Με την «πολιτική» συνείδηση που κουβαλάμε οι περισσότεροι δεν φαίνονται νέοι ορίζοντες, ταρακούνημα δηλαδή των δομών του συστήματος και ριζοσπαστικές, εικονοκλαστικές ματιές. Απουσιάζει η εναλλακτική πολιτική, πόσω μάλλον όταν απουσιάζει η δημοκρατική παιδεία των πολλών που συνεχίζουν να βασίζουν τις όποιες ελπίδες τους στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.

Στο μεταξύ, η ελίτ αδιαφορεί για όλα που γίνονται· ό,τι και να συμβεί τα κεφάλαιά της δεν κινδυνεύουν, διότι απλούστατα, ουδέποτε κινδύνευσαν εφ’ όσον οι εθνικοί εκπρόσωποι ουδέποτε με τη σειρά τους το καταπολέμησαν. Αρα; Πώς μπορούν οι εκλογές να περισώσουν την αξιοπρέπεια και την εθνική ανεξαρτησία;

Πηγή