Ο Γιούνκερ ανησυχεί. Να τον πιστέψουμε;

γράφει ο Τάσος Παππάς

Σε λίγες μέρες και με αφορμή την πρώτη αξιολόγηση θα έρθουν στο προσκήνιο θέματα πολύ σοβαρά, όπως είναι το ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Το τι θέλουν για το εργασιακά ο σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης (η Γερμανία και οι σύμμαχοι της), το Δ.Ν.Τ και η τάξη των επιχειρηματιών είναι γνωστό.

Περισσότερους περιορισμούς στα δικαιώματα των εργαζομένων, μονιμοποίηση του καθεστώτος ανασφάλειας που επικρατεί στους χώρους εργασίας, επέκταση των μορφών μερικής και κακά αμειβόμενης απασχόλησης, χαμηλές αποζημιώσεις για τους απολυμένους, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατώτατους μισθούς στα όρια της φτώχειας και βεβαίως συνδικαλιστικούς νόμους που θα καθιστούν σχεδόν απαγορευτική την απεργία.

Κοντολογίς, ένας θεσμοθετημένος εργασιακός μεσαίωνας. Ωστόσο, το εξοντωτικό μοντέλο που επιφυλάσσουν οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ σε όλη την Ευρώπη -ιδιαίτερα όμως στις χώρες του Νότου- έχει προκαλέσει την αντίδραση όχι μόνο των «γνωστών υπόπτων» (κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μαχητικά συνδικάτα που δεν εννοούν να συνθηκολογήσουν, κινήματα ακτιβισμού) αλλά και πλευρών της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως των αριστερών τάσεων που φαίνεται πώς δυναμώνουν, όπως επίσης-κι αυτό συνιστά έκπληξη- κορυφαίων παραγόντων της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.

Ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μιλώντας στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων επέκρινε την τάση απομάκρυνσης από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και την κυριαρχία της τάσης για σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μικρής και πολύ μικρής διάρκειας, προσθέτοντας ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει η νέα ομαλότητα.

Ανακοίνωσε επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα προτείνει την άνοιξη του 2016 έναν πυλώνα ελάχιστων κοινών εργασιακών δικαιωμάτων, ένα προστατευτικό δίχτυ στην αγορά εργασίας που δεν θα προσαρμόζεται επί το δυσμενέστερον για τους εργαζόμενους.

Η πρόθεση της Κομισιόν να προτείνει ορισμένα θετικά πράγματα για τις εργασιακές σχέσεις -αυτονόητα σε άλλες εποχές τότε που το κεφάλαιο δεν ήταν τελείως ασύδοτο, το συνδικαλιστικό κίνημα υπολογίσιμο και η σοσιαλδημοκρατία κρατούσε ζωντανές κάποιες από τις παραδόσεις της- μπορεί να αξιοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν σύντομα με το κουαρτέτο των εταίρων.

Μένει φυσικά να αποδειχθεί αν ο Γιούνκερ είναι ειλικρινής και αν έχει τη διάθεση να συγκρουστεί με τις κυβερνήσεις εκείνες που θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι στη σημερινή Ευρώπη έχουν πολλά δικαιώματα και πρέπει να τους αφαιρεθούν στο όνομα της ανάπτυξης, δηλαδή της απρόσκοπτης κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των τραπεζών.