«Αποθήκες ψυχών» και κράτη αγριανθρώπων

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Το ότι τα προσφυγικά ρεύματα οφείλονται σε πολεμικές συρράξεις, αυταρχικά καθεστώτα, αρρώστιες, κλιματικά φαινόμενα και άλλες φυσικές καταστροφές είναι αυτονόητο. Εξίσου πασίγνωστη είναι και η ιδιοτελής -και εγκληματική εντέλει- διπλωματική, πολιτική και στρατιωτική εμπλοκή των γνωστών δυνάμεων (ΗΠΑ, χώρες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Ρωσία, Τουρκία, Ιράν και ορισμένα αραβικά κράτη).

Διότι, όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, αυτή η εμπλοκή διαιωνίζει και επεκτείνει τον κύκλο της καταστροφής στις ήδη φλεγόμενες περιοχές, ενισχύοντας προφανώς την αιματοχυσία και την προσφυγιά, ενώ παράλληλα εδραιώνει την ιμπεριαλιστική παρουσία στα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη.

Γιατί τα λέω αυτά, εφόσον γνωρίζω πως είναι αυτονόητα; Τα υπογραμμίζω για να αποδείξω ότι πίσω απ’ αυτές τις γενικά αποδεκτές παραδοχές μπορεί να κρυφτεί η πιο άθλια και απάνθρωπη πολιτική συμπεριφορά. Οτι, δηλαδή, οι πρόσφυγες έρχονται στη χώρα μας επειδή μας τους στέλνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, άρα είναι ένα πρόβλημα που μας φορτώνουν οι ξένες υπερδυνάμεις, οι οποίες έφεραν και τα μνημόνια και επιβουλεύονται... έτσι κι αλλιώς τον Ελληνισμό και την ορθοδοξία.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά η ένοχη Ευρώπη και οι φονιάδες των λαών [ΗΠΑ] μάς υποχρεώνουν -έναντι πινακίου φακής- να γίνουμε «αποθήκη ψυχών», να «τους εγκλωβίσουμε καταναγκαστικά», φιλοξενώντας εμείς οι φτωχοί τα θύματά τους, τα οποία αφού ξεδιαλεχθούν από τους καπιταλιστικούς νόμους θα οδεύσουν προς τα σκλαβοπάζαρα της Δύσης, όποτε τους έχουν ανάγκη, ως φτηνό εργατικό δυναμικό.

Συνεπώς, οι πρόσφυγες πέραν όλων των άλλων «θα ρίξουν και τα μεροκάματα και τα εργατικά δικαιώματα των γηγενών εργατών» και αύριο αυτοί οι ξένοι «θα απαιτήσουν και δωρεάν παιδεία και υγεία και ίσες συντάξεις με εμάς»! Μη μου πείτε ότι αυτήν τη συλλογιστική δεν την έχετε διαβάσει ή ακούσει από δεξιούς, κεντρώους και, τάχα μου, πολύ αριστερούς.

Δεν σας φαίνεται ότι αυτή η «λογική» σειρά των σκέψεων καταλήγει κατά κανόνα σε ενόχληση που εξελίσσεται σε απαξίωση, η οποία μετατρέπεται εύκολα σε αποστροφή και γεννά όλο και περισσότερες χρυσαυγίτικες αγριανθρωπικές σκέψεις κατά των προσφύγων; Πόσοι από μας έχουμε προσφέρει ένα ρούχο, ένα μπουκάλι γάλα, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα μεταφορικό μέσο ή ένα εισιτήριο για το μεγάλο ταξίδι σε ένα προσφυγόπουλο;

Εχουν φτάσει στο σημείο οι δυνάμεις της δεξιο-αριστερής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τα πιο απίθανα πράγματα. Π.χ. λένε ότι η Ε.Ε. θεωρεί πρόσφυγες μόνο τα θύματα του πολέμου στη Συρία και όχι εκείνους που φτάνουν από τις άλλες ζώνες καταστροφής και βίας, ώστε να ανοίξει πάλι η πόρτα για εντατικές εκμεταλλεύσεις, βίαιες εξαφανίσεις, επαναπροωθήσεις και ένοπλες αποτροπές των «χειρότερων κατηγοριών» ανάμεσα στο σύνολο, το «όλο δυσβάστακτο βάρος» των παρείσακτων... άλλων.

Η μεταναστευτική και προσφυγική ροή παρά ταύτα θα συνεχιστεί. Η οικουμενικότητα του ζητήματος δεν επιδέχεται λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν μόνο στο δικό μας εθνικό πλαίσιο.

Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, εξάλλου, δεν επιτρέπει σχετικές αυταπάτες. Η διεθνοποίηση λοιπόν του προβλήματος, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση, η ένταξή του στην ευρωπαϊκή ατζέντα, το αίτημα για αναλογική κατανομή των προσφύγων και των μεταναστών στο σύνολο των χωρών της Ευρώπης, ο σεβασμός των διεθνών συνθηκών μπορούν να αποτελέσουν το πρώτο βήμα για μια ανθρώπινη διαχείριση του προβλήματος.

Αν δεν είναι κοινή μας πεποίθηση ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός δεν βλάπτουν μόνο τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά επιπλέον εθίζουν την κοινωνία στην ιδέα ότι είναι φυσικό να υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων χωρίς δικαιώματα, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.

Αν, ταυτόχρονα, ξαναγυρίσουμε, υπό την πίεση των εξελίξεων, στις λογικές των προηγούμενων δεξιόστροφων κυβερνήσεων (έλλειψη πλαισίου καταγραφής και νομικής τακτοποίησης των ξένων που ζουν στη χώρα) διευκολύνοντας τη διάδοση της «μαύρης» ανασφάλιστης εργασίας, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, πάλι κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Και όσοι, ανησυχούντες και φωνασκούντες, υπερπατριώτες κατ’ επάγγελμα, επικαλούνται ζητήματα εθνικής ασφάλειας και κοινωνικής ομοιογένειας και ευταξίας να ξέρουν ότι ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί πως το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών δεν εμπεδώνεται με την καταστολή, τα τείχη και την ένοπλη αποτροπή στο Αιγαίο ή τα πάσης φύσεως τάγματα εφόδου, αλλά με την ενίσχυση του κοινωνικού ιστού, την εμπέδωση της αλληλεγγύης και την ομαλή ενσωμάτωση των ανθρώπων στις κοινωνίες όπου ζουν ή θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.