Nα δίνεις σε πολλούς, για να παίρνεις από πολλούς...

γράφει ο Κώστας Μαρούντας

Ή θα παίζω μουσική έτσι όπως μου αρέσει να παίζω ή δεν θα παίζω καθόλου

Ότο Φον Μπίσμαρκ

Ο Φρανσουά Ολάντ ήρθε, λοιπόν, στην Αθήνα. Κάθε φορά που λαμβάνει χώρα κάτι παρόμοιο γίνονται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, τουλάχιστον ως προς τη διαχείριση των φαινότυπων.

Κάθε επίσκεψη μιας σημαίνουσας στον τομέα της προσωπικότητας λειτουργεί ως "συναγερμός" για αυτόν που βρίσκεται στο ρόλο του υποδοχέα.

 Φυσικά, η όλη υπόθεση δεν είναι ζήτημα φωτογραφιών, χαμόγελων, χειραψιών και λοιπών "αποδείξεων αβροφροσύνης" που προβλέπονται είτε από πρωτόκολλα, είτε από τις πραγματικές διαθέσεις των εμπλεκόμενων.

Πίσω από κάθε τέτοια επίσκεψη υπάρχουν κίνητρα, που μπορεί να αφορούν και στους συμβολισμούς που εκπέμπονται (με βάση το timing κατά το οποίο πραγματοποιούνται, σε σχέση πάντα με τα πολλαπλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εκάστοτε διεθνούς συγκυρίας), αλλά και στην ουσία που συζητιέται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σοβαρών διαβουλεύσεων...

Για παράδειγμα, η επίσκεψη Ολάντ σχετίζεται και με πολιτικές ισορροπίες (που υπερβαίνουν κατά πολύ πιθανές μικρές ιδεολογικές συνάφειες...), αλλά και με άλλες παραμετρικές συνθήκες όπως οικονομικής φύσεως συναλλαγές και συμφωνίες που απλώνονται και στο διακρατικό πεδίο, και στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Το μόνο βέβαιο, για το οποίο κανείς δεν μπορεί "να κλείσει τα μάτια", είναι πως από μόνες τους τέτοιες διαδικασίες αποτελούν κάτι το σημαντικό, ανεξαρτήτως της τελικής κατάληξης που θα επιφέρουν και που θα φανεί (μόνο...) μέσα στο χρόνο.

Γιατί, καλές οι εξαγγελίες, χρήσιμες οι όποιες παραδοχές λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των επίσημων ενημερώσεων προς τους δημοσιογράφους, όμως το είδος και η επιτυχία τέτοιων επαφών αποδεικνύεται μονάχα όταν πια έχουν ξεχαστεί για τα καλά τα "ντεσού" μιας επίσκεψης και διαπιστώνουμε το είδος, και το βαθμό εφαρμογής των όποιων συμφωνηθέντων στο πιο κρίσιμο σημείο τους: την πρακτική τους υλοποίηση...

Κάθε κυβέρνηση μιας χώρας του πολιτικο-οικονομικού-γεωστρατηγικού βεληνεκούς της Ελλάδας μπορεί να επιχαίρει όταν ηγέτες -όπως αυτός μιας χώρας όπως η Γαλλία- αποφασίζουν για τους δικούς τους λόγους (βλ. στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα γαλλικά συμφέροντα μέσα σε έναν πολυσύνθετο και πολυπολικό κόσμο σκληρών ανταγωνισμών, που σε κάποια σημεία του πλανήτη λαμβάνουν ακόμα και τη χροιά της εμπόλεμης σύρραξης) να "παίξουν το δικό σου χαρτί".

Όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του (οφείλουν να) γνωρίζουν πολύ καλά πως η αξιοποίηση μιας επίσκεψης στο επικοινωνιακό κομμάτι τελειώνει τις επόμενες κιόλας ώρες από τη στιγμή απογείωσης του αεροπλάνου που θα μεταφέρει τον επισκέπτη στον επόμενο προορισμό του ή στη βάση του...

Εξάλλου, το παράδειγμα των διεθνών συναντήσεων του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και η (μη) εξαργύρωση διάφορων πυροτεχνηματικής υφής πανηγυρισμών είναι ακόμα ζεστό στις μνήμες όλων μας...

Ο πραγματικός λογαριασμός θα έλθει όταν ευλόγως θα ζητήσει αργότερα ο κάθε ένας από τους νυν κυβερνώντες τον απολογισμό για όσα διακοινώθηκαν από κοινού από τους δύο ηγέτες στη χρονική συγκυρία των δημόσιων επαφών.

Άρα, πρέπει να περιμένουμε και να αντιληφθούμε την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου ως κίνηση "καλής θέλησης", ως "διακήρυξη" επιθυμίας για real διαπραγμάτευση που θα αποσκοπεί σε επωφελές και για τις δύο πλευρές "δούναι και λαβείν", αλλά και ως ένα μήνυμα προς άλλες εμπλεκόμενες μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου ενδοεξουσιαστικού "πολέμου" -που σχετίζονται με την Ελλάδα και τη διαμόρφωση των γενικών όρων ανάμεσα σε όλους αυτούς και την ελληνική κυβέρνηση.

Παλιότερα, είχαν έλθει και άλλοι ηγέτες μεγάλων χωρών στην Ελλάδα ή είχαν επισκεφτεί Έλληνες πρωθυπουργοί αυτές.

Πολλά είχαν ειπωθεί, πολλές προσδοκίες είχαν καλλιεργηθεί. Το τι έγινε μεταγενέστερα μπορούμε σήμερα να το ψηλαφίσουμε με σχετική άνεση και να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οφείλουμε πάντα να κρατάμε "μικρό καλάθι".

Γιατί, καθώς ο χρόνος περνάει, τα συμφέροντα αλλάζουν, οι διεθνείς συνθήκες παίρνουν διαφορετική τροπή από αυτήν που υπήρχε στους δεδομένους χωροχρόνους μιας αντίστοιχης συνάντησης, με αποτέλεσμα σχέσεις "να χαλάνε", "νέοι έρωτες" να προκύπτουν, και γενικότερα... σε "διαρκή αναβρασμό"... να βρισκόμαστε όλοι...

Και αυτοί που διαμορφώνουν τις εξελίξεις, και αυτοί που τις παρακολουθούν, και αυτοί που παραμονεύουν για να αξιοποιήσουν προς όφελος τους είτε σαμποτάροντας υπόκρυφα, είτε καταστρέφοντας ανοιχτά και δημόσια όψιμες συμμαχίες άλλων -που δεν τους βολεύουν.

Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όλα αυτά τα γνώριζε επί χάρτου, και είχε κάνει τις σχετικές προετοιμασίες.

Τώρα, τα βιώνει, οπότε σε μέλλοντα χρόνο θα κριθεί και αυτή για την αποδοτικότητα της, για την επιτυχία των τακτικισμών της, για το μέγεθος της πραγματικής της ισχύος, για το βαθμό δυνατότητας της να προωθεί τα συμφέροντα της χώρας που υπηρετεί μέσα σε ένα περιβάλλον που διέπεται από την άτυπη αρχή της "διαρκούς σύγκρουσης" και από τη διαχρονικά ανανεώσιμη πηγή της "επιβολής του δίκιου του ισχυρού".

Σε τέτοιες συνθήκες, είναι προτιμότερο να δίνεις σε πολλούς για να παίρνεις από πολλούς, παρά να τα δώσεις όλα σε έναν στην εποχή που κανένας δεν μπορεί να επιβληθεί απόλυτα σε κανέναν...

ΥΓ. Καλό θα ήταν να μαθαίναμε κάποια στιγμή από επίσημα χείλη το γιατί το έντονο φλερτ της "πρώτης αριστερής διακυβέρνησης" με τη Ρωσία του Πούτιν πήρε τελικά το δρόμο που φαίνεται προς το παρόν να πήρε... Αυτό είναι, άλλωστε, ένα πολύ καλό (και σχετικώς πολύ πρόσφατο) παράδειγμα σύντομης "αναθεώρησης" από την ίδια την πραγματικότητα του άκρως θετικού κλίματος που έβγαινε από ένα θερμό "διακρατικό νταλαβέρι". Που είχε προσελκύσει -τους καιρούς που πραγματωνόταν- παγκόσμιο ενδιαφέρον και που σήμερα χαρίζει αισθήματα ανακούφισης σε όσους είχαν ανησυχήσει πραγματικά...