Ελλάς – Γαλλία – Gazarte!

γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Οι «ήσυχες μέρες» τελειώνουν. Συναντώ όλο και πιο συχνά, όλο και περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν την αίσθηση ενός «επικείμενου τέλους».

Οι πιο «ψύχραιμοι» από αυτούς, κατανοούν πως «κάθε τέλος, είναι μια νέα αρχή» και κατά κάποιο τρόπο προετοιμάζονται. Άλλοι υλικά, άλλα ηθικά, άλλοι ψυχολογικά, φιλοσοφικά, βγάζοντας διαβατήριο, κοκ. Ουσιαστικά φαντασιώνονται ως μέλλον ένα copy paste του παρελθόντος, με κάτι μικρές προσαρμογές. Έχουν ασφαλώς τις αμφιβολίες τους και τις αβεβαιότητές τους, αλλά σε γενικές γραμμές εκτιμούν πως «θα τα βρούμε όλα».

Υπάρχει πάντα όμως και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου από κει φαίνεται πως το μέλλον μπορεί να μην είναι έτσι ακριβώς όπως το σκέφτονται οι «ψύχραιμοι». Για να μη ζει ο καθένας στον «κόσμο του» καλό είναι να ξέρουμε όλοι πως σε αυτή τη χώρα και μετά απ’ όλα όσα μεσολάβησαν τα πέντε τελευταία χρόνια, σχεδόν οι μισοί μαθητές που φοιτούν σε σχολεία ιδιαίτερα ευπαθών περιοχών αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια. Ένας στους έξι μαθητές αντιμετωπίζει προβλήματα σωματικής υγείας και ένας στους τέσσερις προβλήματα συναισθηματικής υγείας.

Αυτά τα είπε το Ινστιτούτο Prolepsis σε συνέντευξη τύπου, τη Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου 2015 και ανέδειξε μία από τις πλέον τραγικές όψεις της κοινωνικής πραγματικότητας σήμερα. Αλλά δεν είναι η μόνη. Σε λίγες μέρες, εκτός από νηστικά παιδιά θα μιλάμε και για παιδιά που ξεπαγώνουν από το κρύο. Και σε αυτή την εικόνα «Τρίτου Κόσμου» προσθέστε και μερικές χιλιάδες άστεγων και πεινασμένων προσφύγων στις πλατείες και στους δρόμους.

Επιπλέον, μπαίνουμε στη χρονική φάση όπου η πλειοψηφία αυτών που καλούνται να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, τον αντιλαμβάνονται ως μηχανισμό εξόντωσης της μικρής και μεσαίας ακίνητης περιουσίας, φτιαγμένης στην πλειονότητα των περιπτώσεων από κόπους και θυσίες δύο τουλάχιστον γενιών. Όπως και η σύνταξη που μετατρέπεται σε φιλοδώρημα αναξιοπρέπειας, γίνεται αντιληπτή ως εξαπάτηση για τα χρόνια που θυσιάστηκαν στο καθημερινό «μαγγανοπήγαδο» της δουλειάς.

H υπομονή είναι αρετή, αλλά έχει και τα όριά της. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς τη γυάλινη μαγική σφαίρα για να προβλέψει το προφανές. Φτάνουμε στο «σημείο βρασμού» και θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα χρεωκοπημένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα να βρει πολιτικές διαχείρισης όλου αυτού του θυμικού που συσσωρεύεται με δραματικά κλιμακούμενη επιτάχυνση.

Ο συνειδητός θυμός, υποσυνείδητα, ψάχνει μια διέξοδο. Η Αγανάκτηση όμως είναι άλλο πράγμα. Δεν βλέπει μπροστά της κανένα μέλλον για να το σκεφτεί «ψύχραιμα». Αναπαριστά τον βιβλικό «Σαμψών» και αυτοκαταστρέφεται φωνάζοντας «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Όσο η πολιτική αδράνεια μάλιστα παγιώνεται (ηθελημένα ή επιβεβλημένα, στο τέλος κανείς δεν θα ρωτήσει…) τόσο επιταχύνονται οι κοινωνικές διεργασίες που πυκνώνουν τις τάξεις ενός απροσδιόριστου «πλήθους», το οποίο νιώθει και είναι «Νο Future». Είναι θέμα χρόνου η αντίφαση μεταξύ πολιτικής αδράνειας και κοινωνικής επιτάχυνσης με «καύσιμη ύλη» την Αγανάκτηση να οδηγήσει σε έκρηξη, οπότε είναι ωμή ηλιθιότητα να παριστάνει κανείς την Μαρία Αντουανέτα, απορώντας γιατί οι βιαίως φτωχοποιημένοι να είναι αγανακτισμένοι ενώ υπάρχει τόση … φιλανθρωπία!
Τα επισημαίνω σήμερα όλα αυτά, όχι για να γίνω μάντης κακών αλλά διότι η «ελίτ» των ολιγαρχών της χώρας, παριστάνει την «ωραία κοιμωμένη» και τάχα μου το μόνο για το οποίο δείχνει να ανησυχεί είναι ποιος θα πάρει τις άδειες για τα κανάλια, οπότε για να περάσει το «δικό της», απειλεί να τα κάνει… «όλα πουτάνα».
Εικάζω ωστόσο, πως όταν οι τηλεοράσεις θα συγκεντρώνονται μαζικά για να καούν «τελετουργικά» στο Σύνταγμα, τότε κάποιοι θα έχουν πραγματικά σοβαρούς λόγους να ανησυχούν…

ΥΓ: Σε αντίθεση με τα ανωτέρω «ψυχοπλακωτικά», το μέλλον μπορεί να έχει πολύ… παρελθόν μέσα. Με τις αναγκαίες προσαρμογές στο σενάριο πάντα. Από την «κλασσικούρα» του «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία», σε κάτι πιο «χιπστερέ». Ας πούμε… Ελλάς – Γαλλία – Gazarte! Παλιά αγοράζαμε Μιράζ, τώρα απλώς πουλάμε… αέρα! Σε διάφορες μορφές και σε εκπληκτικά συμφέρουσες τιμές.