Χωρίς γραβάτα...

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Στις 14 Οκτωβρίου του 2013, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε γιατί δεν φοράει γραβάτα. Η απάντησή του, ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη: «Κουβαλάω το βάρος του ότι αν ποτέ φορέσω, θα θεωρηθεί ότι είναι μια μετατόπιση προς τον συμβιβασμό, σημειολογική μετατόπιση προς τον συμβιβασμό». Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Ο Τσίπρας εξακολουθεί να μην φοράει γραβάτα, προφανώς για τους ίδιους λόγους.

              
Τον έβλεπα στις φωτογραφίες με τον Ολάντ. Στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, στο δείπνο, στις συναντήσεις, στις συζητήσεις. Ο Τσίπρας πάντα χωρίς γραβάτα. Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός. Αυτό, δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητο να φοράει γραβάτα. Προσωπικά τουλάχιστον μου είναι αδιάφορο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως ως πρωθυπουργός, δεν έχει απλά μετατοπιστεί προς τον συμβιβασμό, αλλά έχει μετατραπεί σ’ ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα του.
                
Έκανε τον απόλυτο συμβιβασμό (Μνημόνιο), διατηρεί άριστες σχέσεις με τους πιο συντηρητικούς εκπροσώπους της κοινωνίας (ιεράρχες), συγκυβερνά μ’ έναν ακραία δεξιό σχηματισμό, ακολουθεί έναν απόλυτο κομφορμιστικό τρόπο ζωής, κάνει διακοπές σε νοικιασμένες βίλες και σε κότερα οικονομικά ισχυρών, φοράει στρατιωτικά τζάκετ, αλλά δεν φοράει γραβάτα. Και αν ρωτηθεί και σήμερα γιατί το κάνει, το πιο πιθανόν είναι πως θα δώσει την ίδια  απάντηση. Γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελεί μια σημειολογική μετατόπιση προς τον συμβιβασμό!
               
Ο Τσίπρας ενδεχομένως να έχει διαφορετικές παραστάσεις, ερεθίσματα, αναγνώσματα και αναφορές για το τι σημαίνει να παραμένεις ασυμβίβαστος. Είναι πολύ πιθανόν ακόμα και οι σημειολογικές του αναφορές για όλα αυτά να έχουν ένα σχετικό έλλειμμα.  Ίσως η κουλτούρα του να είναι διαφορετική (sic). Μπορεί να μην έχει καν διαβάσει την ιστορία μεγάλων προσωπικοτήτων της Αριστεράς, τις οποίες προσπαθεί με απόλυτη αποτυχία να μιμηθεί.
               
Υπάρχει βέβαια πάντα η πιθανότητα η συγκεκριμένη ενδυματολογική του επιλογή (την οποία ο ίδιος έχει αναγάγει σε κάτι σημαντικό), να έχει τις ρίζες της στα ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο αν δεν κάνω λάθος έχει δηλώσει ότι θαυμάζει. Και σίγουρα προσπαθεί να μιμηθεί σε πολλά επίπεδα, ακόμα και στη φωνή. Ωστόσο, ακόμα και εκείνος όταν πήρε την εξουσία, άφησε τα ζιβάγκο στο προσωπικό του χρονοντούλαπο. Κάποιος πρέπει να το πει στον Τσίπρα αυτό. Αν μη τι άλλο και για να προστατεύσει μια σειρά υπουργών που τον ακολουθούν στον ενδυματολογικό του κώδικα πιστεύοντας πως έτσι είναι «εντός γραμμής», μιας και είναι φανερό πως και γραβάτες θα φόραγαν και παπιγιόν ίσως...