Είναι φίλοι μας, χωρίς το χέρι στην τσέπη…

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Φαίνεται ότι ο επόμενος «μεγάλος στόχος» της κυβέρνησης Τσίπρα είναι η αναδιάρθρωση («διευθέτηση» ή «απομείωση», ανάλογα με τη λέξη που κάθε φορά επιλέγουν) του χρέους. Το «κούρεμα» έχει ξεχαστεί. Όσο για εκείνη τη «διαγραφή» του «παράνομου, απεχθούς και επονείδιστου» χρέους (εδώ), πάει ξεχάστηκε, όπως τόσες και τόσες άλλες δεσμεύσεις. Μόνο η Ζωή έμεινε να το πολεμάει ως το τέλος, αλλά οι εκλογές την εξαφάνισαν.

Έστω. Τώρα που κυριαρχούν, ανεμπόδιστοι, οι «ρεαλιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα πετύχουν τη «ρύθμιση» του χρέους; Αν κρίνουμε από τις πρόσφατες απανωτές ομιλίες και δηλώσεις του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, φαίνεται να πιστεύει ότι η υπερδύναμη μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στο θέμα αυτό. Πόση αλήθεια υπάρχει σ’ αυτόν τον ισχυρισμό;

Είναι σωστό να αξιοποιείς όσες συμμαχίες περισσότερες μπορείς στην επίλυση των μεγάλων εθνικών προβλημάτων. Αρκεί το βάρος που ρίχνεις σε μια συμμαχία να μη σου προκαλεί προβλήματα σε άλλες. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Οι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τάσσονται υπέρ της ρύθμισης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Διότι οι ίδιοι δεν θα υποστούν καμιά ζημιά από αυτήν. Και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο επηρεάζουν αποφασιστικά οι ΗΠΑ, προμαχεί μεν κατά καιρούς υπέρ της αναδιάρθρωσης, αλλά το κάνει εκ του ασφαλούς. Το δικό του χρέος δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, θα το πληρώνουμε ανελλιπώς και στην ώρα του. Το Καταστατικό του απαγορεύει το οποιασδήποτε μορφής κούρεμα.

Άρα, το λέει για τους άλλους δανειστές μας, δηλαδή τους Ευρωπαίους. Κι εδώ είναι όλο το ζουμί. Το 70% του ελληνικού χρέους βρίσκεται σε ευρωπαϊκά χέρια: σε μηχανισμούς που έχουν συσταθεί με την εγγύηση ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, στις χώρες της ευρωζώνης απευθείας, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το ΔΝΤ, που τόσο κόπτεται για την αναδιάρθρωση, κατέχει κάτι λιγότερο από το 10% και δεν θα κουρευτεί.

Στους Ευρωπαίους, λοιπόν, θα πάει ο κ. Τσακαλώτος για να ζητήσει την, υπεσχημένη είναι αλήθεια, αναδιάρθρωση. Και δεν ξέρω πόσο βοηθάνε, προς την κατεύθυνση αυτή, δηλώσεις ότι «βρήκαμε στις ΗΠΑ περισσότερο ευήκοα ώτα απ’ ό,τι στις Βρυξέλλες», όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Καλά είναι τα «ευήκοα ώτα», αλλά δεν φτάνουν. Άλλωστε, οι Αμερικανοί τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης μόνοκαλά λόγια λένε. Τα έλεγαν στον Γιώργο Παπανδρέου, τα επανέλαβαν στον Σαμαρά, τα λένε τώρα και στον Τσίπρα. Τα λόγια δεν κοστίζουν και οι Αμερικανοί δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Το ΔΝΤ, που το βάζει, δεν πρόκειται να χάσει τίποτα. Οι Ευρωπαίοι θα χάσουν ό,τι χάσουν από την όποια αναδιάρθρωση.

Ο αντιευρωπαϊσμός (και αντιγερμανισμός) του ΣΥΡΙΖΑ όλη την προηγούμενη περίοδο δεν έφερε κανένα καλό αποτέλεσμα για τη χώρα. Σ’ αυτούς προσέτρεξε ο κ. Τσίπρας. Τα «φιλοαναπτυξιακά» λόγια του Ομπάμα δεν απέτρεψαν τη λιτότητα. Μνημόνιο με τη Μέρκελ και τον Ολάντ υπέγραψε.

Οι καλές σχέσεις με την υπερδύναμη είναι εκ των ων ουκ άνευ για την Ελλάδα. Κατά τούτο ο «φιλοαμερικανισμός» του κ. Τσίπρα είναι ευπρόσδεκτος. Αν και είναι άνευ αξίας, όταν φτάνουμε στα συγκεκριμένα. Όπως έγινε με την κατηγορηματική άρνηση των Αμερικανών να προσκαλέσουν στα Σκόπια ως FYROM στη συνάντηση που έγινε για τη διεθνή τρομοκρατία και έφερε μια μικρή ψυχρολουσία στην ελληνική αποστολή (κακώς, γνωρίζαμε το σκέτο «Μακεδονία», που χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια).

Όμως, ο όποιος φιλοαμερικανισμός της νέας κυβέρνησης δεν θα ωφελήσει σε τίποτα, αν επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρο στους «κακούς» Ευρωπαίους. Η οικονομική τύχη της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ευρώπη. Και οι αυταπάτες επ’ αυτού είναι καταστροφικές. Η χώρα χρειάζεται πολλαπλές συμμαχίες και όχι μακρινούς και στα λόγια συμμάχους κόντρα στους κοντινούς, με τους οποίους νταραβεριζόμαστε κάθε μέρα.