Το πρόβλημα Ερντογάν και ο περιφερειακός ιμπεριαλισμός

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Η ελληνική εξωτερική πολιτική υποκρίνεται ότι δε βλέπει το πρόβλημα Ερντογάν και το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Η επεκτατική έως μεγαλομανής πολιτική Νταβούτογλου- Ερντογάν στοιχίζεται και υπηρετεί τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές στη Μ. Ανατολή, όπως αυτές υλοποιούνται μέσα από εντελώς παράνομες και εγκληματικές πολιτικές αλλαγής καθεστώτων.

Αυτό έγινε στη Λιβύη, αυτό προωθείται και στη Συρία. Η αραβική άνοιξη που ανέτρεψε φιλοδυτικά καθεστώτα έχοντας στην πρωτοπορία της προοδευτικές δυνάμεις “απήχθη” και εξαφανίστηκε υπέρ σκοταδιστικών δυνάμεων και βίαιων επεμβάσεων αλλαγής καθεστώτων. Είναι στο πλαίσιο αυτών των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων που γιγαντώθηκε το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους, ως εργαλείο για το ξέσπασμα ολοκληρωτικού πολέμου Σουνιτών- Σιιτών, επανασχεδιασμού του χάρτη της Μ. Ανατολής με τεμαχισμό του Ιράκ και της Συρίας και αποδυνάμωσης του φιλοϊρανικού ή εν γένει μη φιλό- ισραηλινού άξονα στη Μ. Ανατολή.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ταγίπ Ερντογάν διαπράττει το έγκλημα της επιθετικότητας εναντίον κυρίαρχου κράτους, εκπαιδεύοντας και στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις εναντίον της Συρίας, επιδιώκοντας να αξιοποιήσει τη σύγκρουση στην τελευταία προς την κατεύθυνση του μεγαλοϊδεατισμού του και εναντίον Κούρδων- που μάλιστα διεξάγουν ένα πρωτοποριακό κοινωνικό πείραμα στην επαρχία Ροτζάβα. Συνεργοί του είναι η Σ. Αραβία αλλά και οι ΗΠΑ και η ΕΕ, στο πλαίσιο της οποίας και η Ελλάδα.

Ταυτόχρονα και προκειμένου να διασφαλίσει την κυριαρχία του, με τη βοήθεια του βαθέος κράτους δείχνει να διεξάγει πέρα από τις ευθείες συγκρούσεις με Κούρδους αντάρτες και ένα χαμηλής έντασης εμφύλιο απέναντι σε αριστερούς και Κούρδους. Καθόλου τυχαία, όσο φθίνει η εκλογική του κυριαρχία, τόσο αιματοκυλίζεται η χώρα του.

Η πολιτική Ερντογάν είναι ένα εν εξελίξει πρόβλημα για την ευρύτερη περιοχή, όπως κάθε πολιτική που πατά στην αυταρχικοποίηση στο εσωτερικό \και στον επεκτατισμό στο εξωτερικό. Η Τουρκία του Ερντογάν επιδιώκει να λειτουργεί κυριολεκτικά ως ο χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Εξ ου και η στάση Ερντογάν δεν είναι παρά τμήμα της όξυνσης του ιμπεριαλισμού διεθνώς και της έμπρακτης εφαρμογής του -και- στη Μ. Ανατολή, δια του βίαιου επανασχεδιασμού του χάρτη της περιοχής.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική εμφανίζεται αξιοθρήνητη, ταυτιζόμενη τόσο με του ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς ΗΠΑ – ΕΕ, Ερντογάν, όσο και υπονομεύοντας κάθε παραδοσιακή σχέση στον αραβικό κόσμο, όπως πράττει με την άρνηση αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Το τέρας του Ισλαμικού Κράτους και ο μεγαλοϊδεατισμός Ερντογάν θα ξεσπάσουν και εις βάρος της χώρας. Ακόμα εντονότερα, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα βάλει φωτιά ευρύτερα στην περιοχή.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτείται ενεργητική συστράτευση όλων των αντί- ιμπεριαλιστικών και απελευθερωτικών, προοδευτικών δυνάμεων διεθνώς και στην περιοχή αλλά και μια γενναία αλλαγή της- πλέον ταυτισμένης με τον ιμπεριαλισμό τα τελευταία χρόνια- εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Ο μνημονιακός ραγιαδισμός από το εσωτερικό μεταφέρεται και στη διεθνή μας θέση.