Ο Τσίπρας θέλει συνεννόηση: αλήθεια ή φάρσα;

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Ο πρωθυπουργός πήγε το πρωί της Παρασκευής στο Προεδρικό Μέγαρο. Και επέλεξε, ενώπιον του Προέδρου και πριν κλείσουν οι κάμερες και τα μικρόφωνα, να ζητήσει από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις «στοιχειώδη πολιτική συνεννόηση» στα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά θέματα (ιδού το απόσπασμα όσων είπε ο Αλέξης Τσίπρας επ’ αυτού: «Στα κρίσιµα, όµως, και στρατηγικής σηµασίας θέµατα, στο Προσφυγικό, στα µεγάλα εθνικά µας θέµατα, το Κυπριακό τα Ελληνοτουρκικά, το Ονοµατολογικό. Και βεβαίως, σε κρίσιµα κοινωνικά θέµατα: Το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, πρέπει να υπάρχει µια στοιχειώδης πολιτική συνεννόηση»).

 

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας τυχερός πρωθυπουργός. Ασφαλώς όχι γιατί του έλαχε ο κλήρος να διαχειριστεί ένα μέρος της καλπάζουσας οικονομικής κρίσης. Αυτό δεν είναι τύχη, δεν θα ήταν για κανέναν. Ομως, το επέλεξε ο ίδιος, σχεδόν το εκβίασε. Εριξε την προηγούμενη κυβέρνηση με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Βιάστηκε να κυβερνήσει, πιστεύοντας -και, πάντως, υποσχόμενος- ότι θα το κάνει καλύτερα.

 

Ο κ. Τσίπρας είναι τυχερός, διότι στη χειρότερη και δυσκολότερη στιγμή τής έως τώρα θητείας του -το περασμένο καλοκαίρι- βρήκε απέναντί του μια αντιπολίτευση που συμπεριφέρθηκε με υπευθυνότητα. Την ώρα που οι (μέχρι τότε ακόμα) εκλεκτοί δικοί του συνεργάτες Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Ζωή και σία καταψήφιζαν τη Συμφωνία με τους δανειστές, τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) έβαλαν πλάτη. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε πώς και γιατί. Η ουσία είναι ότι η αντιπολίτευση, υπερψηφίζοντας τη Συμφωνία που καταψήφισε ο μισός ΣΥΡΙΖΑ, διέσωσε την κυβέρνηση Τσίπρα και μαζί και τη χώρα από πρόωρη οικονομική ασφυξία. Αυτό είναι πραγματικό γεγονός, αδιαμφισβήτητο. Μάλιστα, η στάση αυτή της αντιπολίτευσης ευεργέτησε τα μάλα τον κ. Τσίπρα και στη συνέχεια, αφού του απέφερε νέα εκλογική νίκη.

 

Ακόμα και σήμερα τα τρία αυτά κόμματα εξακολουθούν να ψηφίζουν αρκετές από τις διατάξεις των νομοσχεδίων, που φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή. Και η αντιπολίτευση που κάνουν είναι μάλλον λελογισμένη. Πάντως, δεν είναι καθόλου μηδενιστική, όπως ήταν η αντιπολίτευση που έκανε ο κ. Τσίπρας επί δυόμισι χρόνια στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Δεν ήταν μόνο το καθημερινό «όχι σε όλα», αλλά και η εκτόξευση βαρύτατων κατηγοριών, ότι η τότε κυβέρνηση ήταν «ξεπουλημένη» στους δανειστές κτλ.

 

Σήμερα, που ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους προηγούμενους και μάλιστα με χειρότερο συνολικό αποτέλεσμα, δεν δικαιούνται να έχουν κανένα παράπονο από την αντιπολίτευση. Δικαιούνται, ασφαλώς, να ζητούν συνεννόηση. Αρκεί να το εννοούν και να μην πρόκειται για πρόσχημα και τέχνασμα μπροστά στις πρώτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Πριν από αυτό, πάντως, ο κ. Τσίπρας πρέπει να καταφέρει να συνεννοηθεί με όσους (δικούς του) βουλευτές δεν θέλουν να ψηφίσουν τα δικά του μνημονιακά μέτρα. Κι αν δεν τα καταφέρει, τότε να ζητήσει στήριξη από την αντιπολίτευση. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα την πάρει τόσο εύκολα.