Ο κυνισμός του Charlie Hebdo

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Με έκπληξη είδα το πρωτοσέλιδο του μαρτυρικού γαλλικού περιοδικού: εσείς έχετε όπλα, εμείς έχουμε σαμπάνια! Ο κυνισμός εδώ είναι απροκάλυπτος και σοκαριστικός. Και αποκαλύπτει την πλήρη ασυνεννοησία, τον απόλυτο πολιτισμικό διαχωρισμό, τις καθαρές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή. Αλλά αποκαλύπτει επίσης και μια παρακμή, μια αποδοχή του απάνθρωπου: ο θάνατός σου η ζωή μου. Τίποτα δεν είναι πιο επεξηγηματικό της ισλαμικής τρομοκρατίας από αυτό το εξώφυλλο.

Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Ψύχραιμα... η λέξη δεν είναι και τόσο ταιριαστή, διότι δεν έχουμε δικούς μας νεκρούς στο Παρίσι. Είμαστε θεατές σε κάθε περίπτωση. Αλλά ας μιλήσουμε ως θεατές.

Οι τζιχαντιστές είναι τρομοκράτες. Προφανώς. Και κόβουν κεφάλια και τα σέρνουν στο δρόμο. Βεβαίως. Αλλά τι ακριβώς έκαναν οι Γάλλοι τρομοκράτες κατά την περίοδο της γαλλικής επανάστασης; Το ίδιο. Έκοβαν κεφάλια και τα έσερναν στους δρόμους των Παρισίων, καρφωμένα πάνω σε ξύλα, ενώ πλήθη τεράστια παρακολουθούσαν ενθουσιασμένα την γκιλοτίνα, να γεμίζει αίματα την Πλατεία Δημαρχείου. Αίμα αμάχων. Ακόμα και η καρατόμηση της Μαρίας Αντουανέττας είναι μια πράξη σοκαριστική. Όπως και η εκτέλεση εν ψυχρώ των παιδιών του Τσάρου Νικολάου. Πέντε παιδιά με τα κεφάλια τους διαλυμένα πάνω στον τοίχο.

Έτσι είναι πάντα η τρομοκρατία. Κόβει κεφάλια. Εφευρέτης της τρομοκρατίας, ως έννοιας, είναι η Γαλλία. Θαυμάζω τη Γαλλία και τον λαό της και κατανοώ το μίσος. Αλλά δεν δέχομαι επ' ουδενί τον κυνισμό, την κοροϊδία. Δεν δέχομαι να λες στον φτωχό μουσουλμάνο, στον ανέστιο, στον πεινασμένο μουσουλμάνο, που του έχεις αλλάξει τα φώτα, που τον σκοτώνεις καθημερινά, που έχεις εξαπολύσει εναντίον του δύο παγκοσμίους πολέμους, να του λες ότι εσύ έχεις όπλα αλλά δεν έχεις σαμπάνια. Αυτό είναι ηθικά απαράδεκτο. Λίγο απέχει από τον ίδιο τον θάνατο που έσπειραν οι τρομοκράτες. Προετοιμάζει τον ίδιο τον θάνατο.

Αυτός ο κυνισμός της γαλλικής αριστεράς, που συνοδεύεται επίσης από συχνά μάλλον ανόητες και θεατρικές κινήσεις, τραγούδια και κεριά, συναυλίες και άλλα τέτοια, την ώρα που απαιτούνται σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, αυτός ο κυνισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Δείχνει το πρόβλημα: το Παρίσι κατοικείται από δύο πληθυσμούς πολιτισμικά ξένους. Το Ισλάμ και την άθεη πολυπολιτισμική κοσμική κοινωνία. Αυτά τα δύο δεν έχουν επαφή. Είναι σε θανάσιμη σύγκρουση. Όσοι διάβασαν την υποταγή του Μισέλ Ουελμπέκ θα κατάλαβαν το πρόβλημα.

Η Δύση οφείλει να ξαναστήσει στα πόδια της την Ανατολή. Να βρει τρόπο, ούτως ώστε οι αραβικοί πληθυσμοί να μπορούν να ζουν εν ειρήνη στα μέρη τους. Κανένας Άραβας δεν νιώθει καλά στην Ευρώπη. Δεν την καταλαβαίνει. Δεν αισθάνεται ήσυχα. Το ίδιο και ο ευρωπαίος. Δεν είναι δυνατόν να έχει γεμίσει το Παρίσι τζαμιά και στην Βηρυτό να σκοτώνονται παιδιά και να μην μπορεί να πατήσει άνθρωπος και να αναγκάζονται οι Άραβες να σηκώνουν γυναίκες, παιδιά και γέρους και να τρέχουν στις ευρωπαϊκές πλατείες.

Όλα αυτά είναι αφύσικα. Είναι τρομοκρατικά. Και οδηγούν στον θάνατο. Η Δύση πρέπει να στείλει τον κόσμο στην εστία του. Και να πληρώσει γι' αυτό. Δική της είναι η ευθύνη.