Η οίησις του πρωθυπουργού

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

O Eλληνας πρωθυπουργός επιτρέπει στον αυτό του ολίγη οίηση διότι, όπως είπε στη Βουλή, χωρίς να κρατάει από τζάκι, κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός.

Δεν υπάρχει ολίγη και πολλή οίησις· η έννοια υποδηλώνει την υπέρβαση του μέτρου, οπότε η ρήση του είναι, απλώς, ένα απόσταγμα ματαιόδοξης κοινοτοπίας ή άσεμνης ταπεινότητας.

Ο κ. Τσίπρας είτε ομιλεί είτε γράφει δεν μπορεί να κρύψει την αλεξιθυμία του. Ο όρος, όπως τον παρουσιάζουν οι αναλυτές(;) της συμπεριφοράς, δηλώνει την απόλυτη ανικανότητα κάποιου να βρει λέξεις για να περιγράψει τα συναισθήματά του.

Μπορεί η εικόνα του να είναι άψογη, χαρακτηρίζεται εντούτοις από συναισθηματική στειρότητα, ανυπόφορα μονότονες ιδέες και σοβαρή πτώχευση της φαντασίας.

Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο και αν η συναισθηματική ένδεια αναπληρώνεται από τη λάμψη της εξουσίας και της συνεπακόλουθης αναγνώρισης.

Σημειώνει σχετικά ο Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι (Τοπία ψυχής, εκδόσεις «Ιταμος»)

Χωρίς καμιά ικανότητα συναισθηματικού συντονισμού, οι αλεξίθυμοι, μεταξύ των οποίων μπορούν να συνυπολογιστούν όλοι οι ηγέτες, παρουσιάζουν χαρακτηριστικά αδιαφορίας και παγερής απόστασης, πράγματα που δεν υποδεικνύουν τόσο την κυριαρχία σε μια κατάσταση, όσο σοβαρές ελλείψεις στην επικοινωνία και απώλεια της ανθρώπινης ποιότητας στις σχέσεις...

Δεν ξέρω επίσης πόσο μετράει η ακόλουθη απόφανση του Ιταλού στοχαστή

Οταν η αναζήτηση της εξουσίας υποκινείται από μια έλλειψη ταυτότητας, η προσκόλληση στην εξουσία είναι πολύ υψηλή και οι πιθανότητες να την απαρνηθεί αυτός που την κατέχει ελάχιστες.

Ας θεωρήσουμε τα συμπεράσματα τούτα οιονεί αξιωματικά και αυθαίρετα και ας επιστρέψουμε στη λίγη οίηση που δικαιολόγησε ο Ελληνας πρωθυπουργός στον εαυτό του καθώς και τον χώρο και το πρόσωπο (έχουν σημασία καθοριστική όλα αυτά) στα οποία εκστομίστηκε η ρήση.

Ηταν στη Βουλή των Ελλήνων και απευθυνόταν στην κυρία Μπακογιάννη, η οποία όντως κρατάει από πολιτικό τζάκι. Ηταν σαφής ο υπαινιγμός και δηλητηριώδης.

Η βουλευτίνα της Ν.Δ. είναι γεννημένη δίπλα στη λάμψη του μητσοτακέικου τζακιού, έχει ξεπεράσει τα εξήντα της και είναι ακόμα μια απλή βουλευτίνα, ενώ ο ίδιος ήλθε από το πουθενά και στην αστραφτερή ηλικία των σαράντα κατόρθωσε (sic) να καταλάβει τον πρωθυπουργικό θώκο.

Οποία καταξίωσις... Και, όμως, αυτό έγινε δεκτό με χειροκροτήματα από τους δικούς του, αριστερούς και ολίγον δεξιούς βουλευτές, προκαλώντας δυσάρεστα συναισθήματα στους υπόλοιπους, ειδικά σε εκείνους που δεν τα κατάφεραν και λοιπά.

Είναι αξιοθαύμαστο να εκπληρώνει κανείς τα όνειρά του αλλά, οι ειδικοί προειδοποιούν, «ακόμα και στα όνειρα χρειάζεται ένα μέτρο αν δεν θέλουμε να έχουμε ένα εφιαλτικό ξύπνημα»...

Πέρα απ' όλα η παράσταση στη Βουλή δείχνει τι σημαίνει Αριστερά σήμερα, ένα καθαρά αστικό κόμμα, που μόνο του μέλημα είναι η αρπαγή της εξουσίας, η κυριαρχία του δηλαδή επί των άλλων κομμάτων.

Μια όντως Αριστερά τι χρείαν έχει ηγετών; Πιστεύει στους χαρισματικούς ηγέτες;

Τότε τι σόι συλλογικότητα είναι; Ας πούμε ότι είναι απαραίτητοι στους καιρούς μας· δεν επαίρονται όμως, ειδικά όταν προέρχονται από μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

Και η κοινωνία;

Καλά, ο κ. Τσίπρας «κατάφερε» να γίνει πρωθυπουργός· η κοινωνία τι κατάφερε; 'Η είναι δικό της πρόβλημα;

Θα πείτε ότι, μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό του ρεαλισμού, ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα ή, ακόμη, ότι είμαστε εκτός πραγματικότητας.

Δεν θα διαφωνήσω, αλλά δεν θα πάψουμε να πιστεύουμε σ' έναν βαθύ, ανθρωπιστικό σοσιαλισμό· στη Δημοκρατία, μ' άλλα (έστω ξέπνοα) λόγια.