Περί δεξιών «ριζοσπαστισμών»

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Μου έδιναν συγχαρητήρια (με περιέπαιζαν, εννοείται) συνάδελφοι για την εκλογή Μητσοτάκη, επειδή πρόσφατα σημείωσα ότι είναι ο μόνος που μπορεί να γκρεμίσει τον καραμανλισμό: «Μπράβο, τον έβγαλες...» τέτοια. Αλλοι απορούσαν γι’ αυτή μου την εκτίμηση.

Απλώς συνομιλώ με φίλους που πρόσκεινται στη φιλελεύθερη παράταξη, για τους προσωπικούς του λόγους ο καθείς. Αυτοί μου μετέφεραν την υπόγεια σύγκρουση στο «ιδεολογικό» υπόστρωμα των περισσοτέρων να απαλλαγούν επιτέλους από νεποτισμούς και περιχαρακωμένες ιδέες και αντιλήψεις, γούστο και στυλ.

Με είχαν πείσει εδώ και καιρό, από τότε που οι δημοσκοπήσεις έφερναν τρίτο και καταϊδρωμένο τον υιό Μητσοτάκη. Τους εντυπωσίασε ότι πρώτος, καθαρά και ξάστερα, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ίντριγκες. Ηθελαν λοιπόν να περάσει στον δεύτερο γύρο, πράγμα που πέτυχαν. Αυτό ήταν το δύσκολο.

Μετά ήσαν βέβαιοι -αυτοί, όχι εγώ- για την επικράτησή του. Οι «ανώνυμοι» είναι φορείς των μεγάλων αλλαγών που συντελούνται στην πολιτική σκηνή, πιο αξιόπιστοι και από τους πιο κομπορρήμονες δημοσκόπους· άρα, υπέθετα, είναι πιο κοντά στην αλήθεια, κάτι που αποδείχτηκε, πανηγυρικά μάλιστα.

Στο ίδιο πολιτικό μοτίβο κινούμενοι θα αποδεχτούμε ότι ο νέος πρόεδρος της νεοφιλελεύθερης (πια) παράταξης φρόντισε να δείξει ένα δικό του αποκλειστικά «παρών», μακριά από συγγένειες και «τζάκια». Αρνήθηκε να «βοηθήσει» την αδελφή του όταν αυτή νόμιζε ότι έκανε επανάσταση στους πολιτικούς σχηματισμούς και καταψήφισε επιδεικτικά τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δείχνοντας ότι είναι ανεξάρτητος από καραμανλισμούς.

Απαλλαγμένος έτσι από τα δύο δεινά της παράταξής του πρόβαλε ένα θαρραλέο, ανεξάρτητο πολιτικό πρόσωπο, το οποίο έγινε αμέσως και ασμένως αποδεκτό από πολλούς ψηφοφόρους.

Στο πλαίσιο της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μια τέτοια στάση θεωρείται ριζοσπαστική· και να που έσπασε παραδόσεις δεκαετιών. Είναι σημαντικό αυτό για τους μελλοντογράφους των πολιτικών ιστορικών στιγμών της χώρας, ασχέτως αν για πολλούς από μας όλα αυτά φαίνονται ασήμαντα.

Βεβαίως ο νέος πρόεδρος καλείται να αποδείξει τον καθημερινό ριζοσπαστισμό (απομάκρυνση ακροδεξιών στοιχείων, κοινωνική πολιτική, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια κ.λπ.), πράγμα που φαίνεται δύσκολο υπό μνημονιακές συνθήκες, τις οποίες άλλωστε είχε ανεχτεί και υπηρετήσει αγόγγυστα, δείχνοντας μάλιστα μεγάλο ζήλο.

Ξεφεύγοντας, βγαίνοντας μάλλον, απ’ αυτό το πλαίσιο και θέλοντας να αξιολογήσουμε τις εκλογές, ώδινεν όρος, κατά την παλιά λαϊκή έκφραση, και έτεκεν μυν. Η Ελλάδα είναι μια συνθηκολογημένη χώρα, ταπεινωμένη, διότι νικημένη.

Χρειάζεται μεγάλα αναστήματα, εννοώ μεγάλες ιδέες και τολμηρούς και άφοβους πολιτικούς. Κυρίως χρειάζεται να αφυπνιστεί η κοινωνία και να ενδυναμωθούν τα εναλλακτικά, συνεργατικά κινήματα· να εξαπλωθεί η κοινωνική οικονομία.