Οι δανειστές και το σχέδιο του Τσίπρα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η λογική με την οποία βαδίζει η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα είναι απλή: Υλοποιούμε όλες τις δεσμεύσεις μας, άρα ολοκληρώνουμε επιτυχώς την αξιολόγηση και αναμένουμε τα ανταλλάγματα με την ένταξη της χώρας στη διαδικασία της ποσοτικής χαλάρωσης και την ελάφρυνση του χρέους, εξασφαλίζοντας επιτέλους μια κανονικότητα στη ρευστότητα και οδηγώντας τη χώρα προς μια διέξοδο από το σπιράλ της ύφεσης.

Η αδυναμία του εν λόγω σχεδίου είναι προφανής καθότι η επιτυχία του δεν εξαρτάται τελικά απ’ αυτά που είναι διατεθειμένη να υλοποιήσει η κυβέρνηση, αλλά από την διάθεση, την καλή θέληση και εν τέλει τα συμφέροντα των δανειστών. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να υλοποιήσει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα απ’ αυτά που της ζητούν, τίποτε δεν αποκλείει οι εντιμότατοι εταίροι και δανειστές να απαιτήσουν κάτι παραπάνω. Κι όχι απλώς να το απαιτήσουν, αλλά να το επιβάλλουν.

Η δύναμη επιβολής των δανειστών βασίζεται σε μια αδιαμφισβήτητη, όπως έχει διαμορφωθεί –και με το τρίτο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-πραγματικότητα:

Η χώρα για το 2016 και τα επόμενα 2-3 χρόνια καλείται να καταβάλλει για αποπληρωμή δανείων και τόκων περί τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Πρόκειται για χρήματα τα οποία όπως διαμορφώνονται τα δημόσια οικονομικά προκύπτουν μόνο μέσα από νέο δανεισμό και τις συνεπακόλουθες τριμηνιαίες «αξιολογήσεις».

Για να έχουμε κατά νου τι ακριβώς σημαίνει αξιολόγηση, απαιτείται μια διευκρίνιση ορολογίας: πρόκειται για την εξέταση- από τους δανειστές- της υλοποίησης (από την κυβέρνηση) των όρων που έχουν επιβληθεί για την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με νέα δανεικά. Για την επόμενη τριετία λοιπόν, και με δεδομένη την ανάγκη της χώρας να εξασφαλίζει ετησίως 13 δις για τα τοκογλυφικά πανωτόκια, οι δανειστές θα επανέρχονται ανά τρίμηνο, να αξιολογούν (δηλαδή να απαιτούν) το κάτι παραπάνω και η κυβέρνηση θα το υλοποιεί- προκειμένου η χώρα να παραμείνει στον παράδεισο της ευρωζώνης.

Είναι ακριβώς το ίδιο έργο που παίζεται από το 2010 και έχει ρουφήξει την οικονομία, την κοινωνία, αλλά και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι οι αξιολογήσεις που πιστοποιούν ότι :

• ξεπουλήθηκαν οικόπεδα φιλέτα του δημοσίου
• ξεπουλήθηκαν τα περιφερειακά αεροδρόμια σε μια περίοδο μάλιστα που η τουριστική κίνηση στη χώρα βαδίζει με άλματα
• ξεπουλιούνται τα λιμάνια
• παραδίδεται ο μηχανισμός εσόδων της χώρας στους δανειστές

Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να αξιολογηθεί θετικά και να πάρει τη δόση της για να την επιστρέψει ως τοκοχρεολύσιο στους δανειστές, η κυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να επιλύσει το ασφαλιστικό, παρά το γεγονός ότι ένα τέτοιο πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί σε μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, με την οικονομία τιναγμένη στον αέρα και την ανεργία στην στρατόσφαιρα.

Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να πάρει τη δόση της, η κυβέρνηση διευθετεί την παράδοση του «οργανισμού» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των δανειστών, γιατί αυτοί προφανώς γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν για πάρτη τους τις περιουσίες των θυμάτων τους.

Και σε μια επόμενη φάση, στην αξιολόγηση του επόμενου τριμήνου, η κυβέρνηση προκειμένου να πάρει τη δόση της για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, θα συζητήσει (γιατί όχι;) την ελάφρυνση του κράτους από την ευθύνη της διαχείρισης των υδάτων της χώρας, αναζητώντας την τεχνογνωσία της Σουέζ ή κάποιων άλλων…

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι το σχέδιο Τσίπρα, μοιάζει με ζωγραφιά παιδιού του νηπιαγωγείου αν συγκριθεί με το πλάνο και τη μέθοδο των δανειστών, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει «αιωνίως» τη διαχείριση:

• της ελληνικής οικονομίας
• του πολιτικού συστήματος
• της ανασφάλειας της ελληνικής κοινωνίας

Η «απλή λογική», λοιπόν, με την οποία βαδίζει η δεύτερη –δεμένη με το τρίτο μνημόνιο-  κυβέρνηση της αριστεράς του κυρίου Τσίπρα οδηγεί εκεί ακριβώς που οδήγησε τις προηγούμενες κυβερνήσεις των κυρίων Παπανδρέου- Σαμαρά- Βενιζέλου και λοιπών υποστυλωμάτων: Στον τοίχο…