Πολιτικά αυτογκόλ…

Του Γιάννη Παντελάκη

H κυβέρνηση έχει έναν μοναδικό τρόπο για να χάνει το δίκιο της. Ακόμα και όταν αυτό είναι κάτι περισσότερο από φανερό ότι υπάρχει. Οι επιδόσεις της στα πολιτικά αυτογκόλ είναι χαρακτηριστικές. Με την πολιτική της, πολλές φορές ακυρώνει τα όποια πλεονεκτήματα έχει. Για την ακρίβεια, είχε, τα περισσότερα έχουν ήδη χαθεί. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε, αποτυπώνεται στη δημόσια εικόνα της, σιγά σιγά φανερώνεται και στις μετρήσεις. Η κοινή γνώμη την κατατάσσει όπου και τις προηγούμενες κυβερνήσεις στις περιόδους παρακμής. Οι οποίες, ωστόσο, χρειάστηκαν αρκετό χρόνο για να πετύχουν τόσο αρνητικές επιδόσεις.

Ο τρόπος διαχείρισης του θέματος των τηλεοπτικών αδειών αποτελεί ίσως την πιο ενδεικτική περίπτωση. Από την αρχή, αντικειμενικά, το δίκιο ήταν μαζί της. Παρέλαβε ένα τηλεοπτικό τοπίο που σηματοδοτούσε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτό που περιγράφεται στη λέξη «διαπλοκή». Κανάλια, εθνικής ή τοπικής εμβέλειας, που εκπέμπουν χωρίς άδειες, επιχειρήσεις ΜΜΕ με μεγάλους αδιαφανείς τραπεζικούς δανεισμούς, υπερχρεωμένα Μέσα με υψηλό δείκτη αναξιοπιστίας και διασυνδέσεις πολιτικών συμφερόντων με αυτά. Μια κυβέρνηση που δεν είχε άμεση συμμετοχή στη διαμόρφωση αυτής της άρρωστης κατάστασης, δεν είχε πολλά πράγματα να κάνει, παρά να ενισχύσει μια πραγματικά ανεξάρτητη αρχή (ΕΣΡ) η οποία, με αντικειμενικά κριτήρια, θα επιχειρούσε να βάλει μια στοιχειώδη τάξη στο τοπίο.

Αντί γι' αυτό, προσπάθησε να ελέγξει αυτό το τοπίο, κάτι που συνήθιζαν οι εξουσίες έως τώρα. Βάδισε στα ίδια χνάρια, ακολουθώντας άλλα μονοπάτια. Η στάση της αποτελεί μια προσπάθεια ξαναμοιράσματος της τράπουλας με νέους παίκτες που θεωρεί ότι θα την στηρίξουν. Επιχειρηματίες φιλικά διακείμενοι από τους οποίους προσδοκά. Αν και σ' αυτό κάνει λάθος. Οι επιχειρηματίες, ιδιαίτερα αυτοί των ΜΜΕ, στηρίζουν όποιον εξυπηρετεί τις επιδιώξεις τους και κανέναν άλλο. Σήμερα μπορεί αυτήν την προϋπόθεση να την ικανοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αύριο θα είναι κάποια άλλη πολιτική δύναμη. Έτσι παίζεται το παιχνίδι.

Το αρχικό δίκιο της κυβέρνησης χάθηκε και η εντύπωση που ήδη έχει δημιουργηθεί –και όχι αβάσιμα– είναι πως στόχος της κυβέρνησης είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης και η διαμόρφωση συνειδήσεων προς την κατεύθυνση που η ίδια επιθυμεί. Σε συνδυασμό με τους χειρισμούς της (όπως η διοχέτευση λάθος στοιχείων σε ο,τι αφορά τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών στην υπόλοιπη Ευρώπη), έχει δώσει σε αυτούς οι οποίοι λογικά έπρεπε ν' απολογούνται για την πολύχρονη στάση τους το δικαίωμα να της ασκούν κριτική σ' ένα πεδίο το οποίο έως πρόσφατα ήταν προνομιακό γι' αυτήν. Ότι επιχειρεί να ελέγξει την τηλεοπτική πληροφόρηση. Το πολιτικό αυτογκόλ έχει ήδη μπει. Και όχι μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων. Η νέα τάξη πραγμάτων την οποία επιχειρεί να δημιουργήσει σύντομα θα στραφεί εναντίον της.

Προς το παρόν, αυτό το οποίο έχει καταφέρει είναι να δέχεται πυρά από όλους. Ακόμα και από εκείνους στους οποίους ταιριάζει η φράση «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν». Αυτούς που συμμετείχαν στη διαμόρφωση αυτού του τοπίου από διάφορες θέσεις. Πολιτικές, οικονομικές, μιντιακές. Είναι κι αυτό ένα… επίτευγμα!