Τούρκος καναλάρχης…

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Αυτιάς ήταν πολύ οργισμένος νωρίς το πρωί. Το ενδεχόμενο να δοθεί τηλεοπτικό κανάλι σε Τούρκο του προκαλεί νεύρα. «Μα σε Τούρκο καναλάρχη;», έλεγε συχνά, είτε μονολογώντας, είτε απευθυνόμενος σε κάποιο καλεσμένο του. Θα τον αδικούσαμε, αν σημειώναμε πως την ανησυχία για το ενδεχόμενο του «Τούρκου καναλάρχη» την εντοπίζαμε μόνο σε αυτόν. Για ημέρες τώρα, με το θέμα ασχολούνται πολλά δελτία των οκτώ. Στον βαθμό που ένας Τούρκος ενδιαφέρεται να μπει στην τηλεοπτική αγορά της χώρας, μια δημοσιογραφική καταγραφή του θέματος θα ήταν κατανοητή... Αλλά αυτή η επιμονή να βομβαρδιζόμαστε καθημερινά για κάτι γενικό, νεφελώδες, αόριστο και δύσκολο να συμβεί αναδεικνύει παρακμή, είναι περίεργη και μοιάζει διδακτική.

Η παρακμή

Το θέμα το ανακίνησε ο κύριος εκπρόσωπος της παρακμής Λεβέντης (που ωστόσο έχει αναγορευτεί σε σημαντικός πολιτικός παράγοντας), καλώντας τον Τσίπρα «να μην τολμήσει κάτι τέτοιο». Τον Λεβέντη τον χρησιμοποιούν κάθε φορά όπως εξυπηρετεί. Όταν ο Λεβέντης εμφανίζεται θετικός για τον Τσίπρα, αρκετά κανάλια του επιτίθενται. Τώρα που ανησυχούν για τον Τούρκο καναλάρχη, πρόβαλλαν συνέχεια τις «αποκαλυπτικές» δηλώσεις του. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, την ίδια τακτική ακολουθεί. Ο Λεβέντης εκεί που ήταν «ο αγωνιστής για τα αδύναμα οικονομικά στρώματα» (Φλαμπουράρης), τώρα χαρακτηρίζεται «φαιδρός, περιθωριακός και αδιαφανής» (Αυγή).

Το περίεργο (;)

Κάποια τηλεοπτικά κανάλια μοιάζουν να φοβούνται την είσοδο ενός ξένου στην ελληνική αγορά. Αν οι άδειες δοθούν με αντικειμενικά κριτήρια (προσωπικά αμφιβάλω, έχει χαθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία για την κυβέρνηση), γιατί να μην διεκδικήσει μια άδεια και ένας ξένος; Ξένοι είχαν μπει άλλωστε στο παρελθόν στην τηλεοπτική αγορά, σε ξένους έχουν απευθυνθεί αρκετά μεγάλα συγκροτήματα αναζητώντας οικονομική σωτηρία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προβάλλεται η εθνικότητα του ξένου υποψήφιου. Τούρκος. Άρα, επικίνδυνος για εθνικούς λόγους. Μα αν θελήσουν κάποιοι να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους, μπορούν να το κάνουν –όπως και συμβαίνει– με δεκάδες άλλους τρόπους. Είναι απαραίτητο ν' αγοράσουν ένα κανάλι; Να κάνουν κάτι που εκ προοιμίου θα είναι τόσο «ύποπτο»; Έπειτα, αν ξένοι που διαθέτουν χρήμα θελήσουν να μπουν στην τηλεοπτική αγορά, είναι δύσκολο να το κάνουν σε ήδη χρεοκοπημένα κανάλια; Και αυτό ισχύει για Τούρκους, Γερμανούς, Κογκολέζους!

Το διδακτικό

Η δημόσια συζήτηση για ένα ακόμα σχεδόν ανύπαρκτο (η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες σε αυτούς που θέλει, αλλά όχι σε κάποιον Τούρκο) θέμα πραγματοποιείται μ' έναν παραπολιτικό τρόπο. Μια τυχαία συνάντηση του Τσίπρα μ' έναν καναλάρχη σ' ένα γήπεδο μετατρέπεται σε αντικείμενο δήθεν αποκαλύψεων, ενίσχυσης του λαϊκισμού, εντυπωσιασμού και εθνικισμού (ήδη η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή το έχει μετατρέψει σε μείζον θέμα) και αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθεί μια θολή κατάσταση η οποία εξυπηρετεί πολλούς, αλλά όχι την πληροφόρηση του πολίτη…