Γιατί η ΝΔ ψηφίζει τις παροχές;

Ακούς τα στελέχη της στα πάνελ να μουρμουρίζουν, καταγγέλλοντας την προεκλογική κατασπατάληση δημοσιονομικών πόρων. Ωστόσο, όταν αυτά τα μέτρα έρχονται στη Βουλή, τα ίδια στελέχη, σκύβουν το κεφάλι, κατεβάζουν τα αφτιά και τα ψηφίζουν

Του Κώστα  Γιαννακίδη  

 Ο Αλέξης Τσίπρας το απολαμβάνει στη Βουλή όταν λέει στη Νέα Δημοκρατία ότι θα τους φέρνει να ψηφίζουν ένα προς ένα τα μέτρα των οικονομικών παροχών. Όλοι στη θέση του θα το απολαμβάναμε. Ο Πρωθυπουργός είναι ένα βήμα από το να βγει στον δρόμο και να μοιράζει πενηντάρικα, όπως έκαναν οι σεΐχηδες με τα ρολόγια στις ελληνικές ταινίες. Και η Νέα Δημοκρατία θα τον ακολουθεί κατά πόδας, επικυρώνοντας δια της ψήφου της.

Κάτι δεν πάει καλά με τη στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στις παροχές που κάνει η κυβέρνηση. Ακούς τα στελέχη της στα πάνελ να μουρμουρίζουν, καταγγέλλοντας την προεκλογική κατασπατάληση δημοσιονομικών πόρων σε παροχές, επιδόματα και προσλήψεις. Ωστόσο, όταν αυτά τα μέτρα έρχονται στη Βουλή, τα ίδια στελέχη, σκύβουν το κεφάλι, κατεβάζουν τα αφτιά και τα ψηφίζουν. 

Προφανώς δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς: στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας δεν υπάρχει κόμμα που να όρθωσε ανάστημα και επιχειρήματα μπροστά στην εξαγγελία για νέες προσλήψεις ή παροχές. Αντίστοιχα, κανένα κόμμα δεν έχει στηρίξει τολμηρές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες με κυβερνητικό αποτύπωμα. Το ΠΑΣΟΚ είχε σκαρφαλώσει στα κάγκελα όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιχείρησε τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού. Η Νέα Δημοκρατία έκανε το ίδιο, όταν το δοκίμασε ο Σημίτης. Και η Αριστερά εξέφραζε πολυεπίπεδα και διαχρονικά το «Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». 

Τώρα όμως η Νέα Δημοκρατία πάει να παγιδευτεί μέσα σε αυτήν την αντίφαση. Αν αύριο ισχυριστεί ότι παρέλαβε καμμένη γη, θα έχει στάχτες και στα δικά της χέρια. Ο Τσίπρας εξαντλεί τον δημοσιονομικό χώρο, κρατάει τη χώρα εκτός αγορών και τη μεσαία τάξη από τον λαιμό, αλλά η Νέα Δημοκρατία ψηφίζει οποιοδήποτε μέτρο μοιράζει λεφτά. 

Ναι, ξέρω, έτσι γίνεται όταν βαδίζεις προς την εξουσία. Αποδέχεσαι παροχές και προσλήψεις για να διώξεις από πάνω σου υποψίες για τις προθέσεις σου. Συντάσσεσαι με τους ιερείς αν και στην αρχή διεκδίκησες την πατρότητα του σχεδίου για την έξοδό τους από το Δημόσιο. Φρίττεις με τις καταλήψεις των Πανεπιστημίων, αλλά δεν βάζεις δυνατά τις φωνές στα παιδιά που κατέλαβαν τα σχολεία με «πατριωτική» ατζέντα – ο Μητσοτάκης είπε βέβαια ότι τα σχολεία πρέπει να είναι ανοιχτά, αλλά φαίνεται ότι δεν ασπάζονται την ίδια στάση όλα τα στελέχη, ακόμα και τα πολύ προβεβλημένα. 

Η στάση της Νέας Δημοκρατίας, επί σειράς θεμάτων, είναι κατανοητή, όσο και αν απογοητεύει ένα κομμάτι του φιλελεύθερου και κεντρώου ακροατηρίου που προσδοκούσε να δει ένα μεγάλο Ποτάμι. 

Αν, πράγματι, ο Μητσοτάκης αντιδρούσε βάσει προσδοκιών, το πιθανότερο είναι να έμενε με κάτι μεγαλύτερο από το Ποτάμι. Ο Τσίπρας έφτασε στην εξουσία διχάζοντας, λαϊκίζοντας και λέγοντας τερατώδη ψέματα. Ο Μητσοτάκης κάνει την ίδια διαδρομή, προτιμώντας να κρύψει, να μην πει αλήθειες.