Αναρτήσεις
Προκαλεί ρίγη μια τέτοια απόφαση, αφού επαναφέρει μνήμες άλλων, γύψινων εποχών, αν και είναι η ένατη φορά που εφαρμόζεται κατά τη μεταπολίτευση (αλλά κάθε φορά τα ίδια ρίγη προκαλούσε).
Το «σθένος» που θέλει να δείξει η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά η αδυναμία της.
Η αδιάλλακτη αυτή στάση των τριών εταίρων αποδείχτηκε μπούμερανγκ. Αφ” ενός χάνουν έσοδα από τα εισιτήρια, αφ” ετέρου, και αυτό είναι το πιο οδυνηρό γι” αυτούς, συστρατεύονται κι άλλοι κλάδοι εργαζομένων στον αγώνα των εργαζομένων στο Μετρό.
Χάνει έτσι η κυβέρνηση το μεγαλύτερο «ατού» της, τον κοινωνικό δηλαδή αυτοματισμό. Η αυταρχικότητά της και η αδιαλλαξία της ξύπνησαν τα αλληλέγγυα αισθήματα και άλλων εργαζομένων, που βλέπουν ότι είναι μια ευκαιρία να διεκδικήσουν τα απολεσθέντα κεκτημένα χρόνων. Βλέπουν ότι εκβιάζονται ωμά και αγωνίζονται να μη χαθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να μην ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες.
Η σθεναρή αντίσταση των εργαζομένων, που δεν πτοούνται και συνεχίζουν την απεργία, είναι το μόνο που φοβόταν η κυβέρνηση” είναι αυτό που φοβούνται και οι εταίροι, διότι μέσα σε μια απεργία υποκρύπτονται πολλά απρόσμενα, είναι η θρυαλλίδα που ουδείς γνωρίζει πότε θα ανάψει.
Καθαρά δεξιά στροφή έκανε το ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας να φέρει σε αντιπαράθεση τους απεργούς με το επιβατικό κοινό που υφίσταται «ταλαιπωρία». Αλλά και η ΔΗΜΑΡ.δεν πάει πίσω, προτάσσοντας, όμως, φτηνές δικαιολογίες. Οπως λέει στην «Εφ.Συν.» ο στενός συνεργάτης του Φ. Κουβέλη «παρά το ότι έχουμε σοβαρότατη διαφωνία με επιλογές όπως επίταξη, απολύσεις ή συλλήψεις, δεν σημαίνει ότι προκύπτει πρόβλημα για τη συμμετοχή μας στο σχήμα». Ναι, αλλά δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αρα οι δικαιολογίες είναι ευτελείς πραγματικά, αφού δεν αίρεται η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση με την πολιτική της οποίας έχει «σοβαρότατες διαφωνίες».
Μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα πλέον οι διαμαρτυρίες από το επιβατικό κοινό, που πράγματι αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα με τη μετακίνησή του.
Το βάρος μετατίθεται στη μετωπική σύγκρουση εργαζομένων με την κυβέρνηση, και φαίνεται καθαρά η αυταρχικότητα και η αντιδημοκρατική πρακτική των κυβερνώντων, όπως και η αλαζονεία.
Τείνει να αποκτήσει άλλες διαστάσεις αυτή η σύγκρουση, να χαθεί ο έλεγχος και να εκτροχιαστεί ο συρμός της εξουσίας. Απαιτούνται ψυχραιμία και χαμηλοί τόνοι τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους απεργούς. Δεν είναι δα και αγώνας θανάτου (εκτός εάν έτσι είναι, εξ ου και η επιμονή της κυβέρνησης να αποφασίσει την επίταξη). Ο διάλογος εξακολουθεί να είναι η μόνη λύση, ακόμη και την τελευταία στιγμή. Διότι αν τυχόν χαθεί ο έλεγχος, άγνωστα δεινά είναι πολύ πιθανά.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου