Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Του Θανάση Καρτερού

Αν λάβει κανείς τον κόπο να μπει στο επίσημο site της Νέας Δημοκρατίας θα τον πιάσει ανατριχίλα. Όλες σχεδόν οι ανακοινώσεις τους τον τελευταίο καιρό είναι εμπύρετα κατεβατά –ένα ατέλειωτο κατηγορητήριο βίας και τρόμου με στόχο το ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βαμμένος βασιλικός επίτροπος την εποχή του εμφυλίου δεν θα είχε τόσο μένος και τόση φαντασία –και να σκεφτείς ότι τότε έστελναν με κάτι τέτοια ανθρώπους στο απόσπασμα.

Παρεμπιπτόντως: Η σκληρή μάχη που δίνουν ο Σαμαράς και οι εταίροι του για το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, για την προσέλκυση τουριστών και επενδύσεων, πώς συμβιβάζεται με τέτοια προπαγάνδα; Τι διάολο αξιόπιστη και ασφαλή χώρα μας τσαμπουνάνε όταν διατείνονται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση σχετίζεται με τρομοκράτες, ότι βουλευτές της είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα, ότι η αριστερά σπρώχνει σε ένα νέο εμφύλιο –λες και δεν μας έφτανε ο τελευταίος;

Τέλος πάντων. Δεν έχει και κανένα νόημα να επιχειρηματολογεί κανείς για τις ιδιοτελείς ανοησίες τους. Καμιά πενηνταριά χρόνια πίσω επέστρεψε η ΝΔ με τον Σαμαρά. Άρα το ψέμα, η καπηλεία του νόμου και της τάξης, η κατασκευή εχθρών της κοινωνίας και της πατρίδας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ούτε καν να μας θυμώνει από ένα σημείο και πέρα: Οι τύποι αυτοί έτσι ξέρουν, έτσι κάνουν. Δεν φταίνε –τόσοι είναι. Να ζητάς από τον Σαμαρά, τον Κεδίκογλου, ή τον Δένδια δημοκρατική ανοχή, διάλογο, μετριοπάθεια είναι σαν να ζητάς από το σκορπιό να χρησιμοποιεί το μυαλό του και όχι το κεντρί του.

Τα πράγματα όμως γίνονται πολύ πιο σοβαρά όταν από την κριτική της βίας περνάμε στη βία της κριτικής. Όταν εν ολίγοις οι τοξίνες του κόμματος διαχέονται στο κράτος. μια διάχυση που μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη –και όχι μόνο για την αριστερά. Δείτε τι γίνεται σήμερα με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, με την αστυνομία, με το παρασκήνιο και τις ανοιχτές πιέσεις στη δικαιοσύνη. Και θα συμφωνήσετε ότι είναι πολύ πιο ανησυχητική από τις βλακείες του κάθε κομματικού εκπροσώπου αυτή η ενεργοποίηση μέσα στον κρατικό μηχανισμό δυνάμεων και κέντρων, που η δράση τους μόνο τη δημοκρατία και την ομαλότητα δεν εξυπηρετεί.

Σαφές; Τα έχουμε δει τα χαΐρια αυτής της υποταγής του κρατικού μηχανισμού σε παιγνίδια βίας, εν ονόματι δήθεν της αντιμετώπισης της βίας. Είδαμε σε τι τραγωδίες μας οδήγησε το δεξιό κράτος μαζί με το δεξιό παρακράτος. Είδαμε πόσο ακριβά πλήρωσε ο τόπος τις αιμοχαρείς κατηγορίες κατά της αριστεράς για συμπάθειες προς τη βία, κρυφά σχέδια βίας, προετοιμασία του τρίτου και του τέταρτου γύρου και άλλα εξίσου μπακιρένια. Κατηγορίες που δικαιολόγησαν τη μετατροπή του κράτους σε κτηνώδη δύναμη καταστολής, καταπίεσης, διακρίσεων, που δεν δίσταζε να ασκήσει μια θανάσιμη υπαρκτή βία για να αντιμετωπίσει δήθεν μια κατασκευασμένη απειλή βίας.

Και να που φτάνουμε ωραία-ωραία στην επιστράτευση των απεργών του μετρό. Και στις απειλές ότι την ίδια τύχη θα έχει όποιος κερατάς τολμήσει να αμφισβητήσει στην πράξη τις πολιτικές τους –το μονόδρομο των μονόφθαλμων. Τώρα ο εχθρός δεν είναι μόνο η αριστερά, αλλά οι απεργοί, οι συνδικαλιστές, τα κινήματα –ότι σαλεύει κι ότι πετάει στο χώρο της αντίστασης στις πολιτικές τους. Ότι αρχίζει ωραία, με ανοησίες κατά της αριστεράς, καταλήγει, όπως τον παλιό εκείνο τον καιρό, στην άσκηση μιας θηριώδους κρατικής βίας εναντίον των απείθαρχων, ανεξαρτήτως φρονημάτων, που νομίζουν ότι μπορούν να αντιστέκονται.

Η προπαγάνδα της δήθεν απειλής βίας προετοιμάζει, με λίγα λόγια, την επιβολή της υπαρκτής βίας. Η επίκληση της ανομίας χρησιμοποιείται για να ξεπλυθούν μείζονες παραβιάσεις του συντάγματος και της δημοκρατικής τάξης. Οι βίλες, τα γκαζάκια, οι χύτρες, η κουκούλα, τα μονταρισμένα βίντεο, ο κακός τους ο καιρός –όλα γίνονται γόμωση για πυρά κατά του πολιτικού και κοινωνικού αντιπάλου και κατά της ομαλότητας.

Η βία που νομιμοποιεί τα πάντα, εν ονόματι μιας κατασκευασμένης απειλής βίας, μας δείχνει ήδη το ρύγχος της. Καλό όμως είναι να θυμούνται όλοι ότι από τη στιγμή που εξαπολύεται αποδεικνύεται όχι μόνο λαίμαργη, αλλά και παμφάγα: Συχνά τρώει κι εκείνους που την έθρεψαν και την έλυσαν για να φάει άλλους. Υπάρχει βλέπετε και η ετερογονία των σκοπών…

Δημοσιεύθηκε στην Αυγή την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013