Αναρτήσεις
Πρώτο: Το Κολοσσαίο παραμένει Κολοσσαίο ακόμα κι όταν
στην αρένα του ρίχνονται οι μέχρι χτες πραιτοριανοί του. Μάλιστα, όσο
λιγότερος είναι ο «άρτος» για το λαό, τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη οι
άρχοντες του Κολοσσαίου να καταφεύγουν στα θεάματα. Οσο φουντώνει η οργή
του λαού τόσο περισσότερο οι άρχοντες καταφεύγουν στα θεάματα για τον
εξευμενισμό του πλήθους. Και τι πιο «καθαρτήριο» θέαμα, τι πιο
«εξαγνιστική» παράσταση για τους δήμιους και τους πραίτορες από την
εικόνα ενός πραιτοριανού - δήμιου που τον ρίχνουν στα θηρία οι ίδιοι οι
πραίτορες, οι ίδιοι οι δήμιοι.
Αιώνες τώρα, αυτός είναι ένας από τους τρόπους για να αναπαράγεται το
Κολοσσαίο. Η πολιτική του και η ηθική του. Αν χρειαστεί και όποτε
χρειαστεί «τρώει» και κάποιους από τους δικούς του. Γιατί το θέμα,
τελικά, είναι να βγαίνουν «καθαροί» οι άρχοντες του Κολοσσαίου. Να
μπορούν να παριστάνουν τους «άτεγκτους». Κάποιες φορές η θυσία ενός
πραιτοριανού καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση ώστε να συνεχιστεί ο
κανιβαλισμός. Η απανθρωπιά. Η σφαγή και η βαρβαρότητα. Και μάλιστα στο
όνομα της «δικαιοσύνης».
*
Δεύτερο: Η σαπίλα, η βρωμιά, η δυσωδία του Κολοσσαίου
αναγκάζουν τα προπαγανδιστικά του θεωρεία να αναπροσαρμόζουν την τακτική
τους. Αλλοτε η προπαγάνδα τους ισχυρίζεται πως όποιος μιλά για την
«Κόπρο» που βασιλεύει στα υπόγεια και στα σαλόνια του Κολοσσαίου, τότε
επιδίδεται στο αδίκημα της «ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής». Ως εκ
τούτου, με το θράσος εκείνων που κολυμπάνε στα σκατά αλλά καμώνονται
τους «πεντακαθαρίδηδες», υποκρίνονται τους «θιγμένους». Βαφτίζουν την
αποκάλυψη της χυδαιότητάς τους «λαϊκισμό». Ενίοτε, δε, μοιράζουν
εξυπνάδες του τύπου «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»...
Αλλες φορές, όπως τώρα, όταν η πολιτική βρωμιά, η σαπίλα και η δυσωδία
δεν κρύβονται με τίποτα, τα ίδια προπαγανδιστικά μαγειρεία μετατρέπουν
την ανάγκη σε φιλοτιμία. Δηλαδή, αναγνωρίζουν την ύπαρξή της. Ομως,
ταυτόχρονα, πασχίζουν να προωθήσουν τη θεωρία της «αποπολιτικοποίησης»
αυτής της πολιτικής βρωμιάς. Θέλουν να λένε ότι η πολιτική της αρπαγής, η
πολιτική της λοβιτούρας δεν έχει πολιτική αναφορά και προέλευση. Την
υποβαθμίζουν και την παρουσιάζουν σαν μια «ποινικού τύπου
παραβατικότητα», με αυστηρά, μάλιστα, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά.
Θέλουν να κουκουλώσουν την πολιτική βρωμιά, λέγοντας ότι δεν προκύπτει,
ούτε καν σχετίζεται με την πολιτική υπόσταση του δράστη, αλλά το πολύ
πολύ με τα ατομικά του χαρακτηριστικά, και τούτο ανεξαρτήτως της
βρώμικης πολιτικής που αυτός υπηρετεί!
*
Τρίτο (ως συνέχεια του προηγούμενου): Μας λένε ότι η
υπόθεση Τσουκάτου - Χριστοφοράκου αφορά τον Τσουκάτο ως άτομο και όχι ως
δεξί χέρι ενός πρωθυπουργού και εκπρόσωπο ενός ολόκληρου πολιτικού
συστήματος. Η υπόθεση Μαντέλη - «Ζήμενς» αφορά τον Μαντέλη ως άτομο και
όχι ως υπουργό και γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Η υπόθεση
Τσοχατζόπουλου - υποβρύχια αφορά τον Τσοχατζόπουλο ως άτομο και όχι ως
αστικό πολιτικό οικοδόμημα. Τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», οι
«κουμπάροι», τα «δομημένα ομόλογα», τα «αναψυκτήρια», τα Βατοπέδια, τα
ξεπουλήματα της ΑΓΕΤ σε τύπους όπως ο Παντσαβόλτα (που μπροστά του ο
εμφανιζόμενος σαν «σωτήρας» του Παναθηναϊκού, ο Τσάκας, μοιάζει με
ιεραπόστολο) κ.ο.κ., αφορούν, μας λένε, κάποια πρόσωπα, αλλά - προς Θεού
- δεν αφορούν την πολιτική που προωθούν αυτά τα πρόσωπα (και που τέτοια
που είναι αυτή η πολιτική πάντα θα υπάρχουν και τέτοια πρόσωπα πρόθυμα
να την προωθήσουν).
Παρομοίως μας λένε ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου τελειώνει στον
Παπακωνσταντίνου και ότι ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική των
«Παπακωνσταντίνου». Αμ δε... Αλλωστε, έτσι κι αλλιώς το θέμα το πολιτικό
προφανώς και δεν εξαντλείται γύρω από τις «εξαδέλφες» του κυρίου
Παπακωνσταντίνου. Ομοίως, και το ηθικό. Διότι αν υπάρχει ηθικό ζήτημα με
τις «εξαδέλφες» του κυρίου πρώην υπουργού αυτό κι αν είναι πολιτικό...
Οποιος, εντούτοις, επιλέγει να «ηθικολογεί» άνευ πολιτικού νοήματος περί
των «εξαδέλφων» του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει παρά να αναμετρηθεί με
τον Μπαλζάκ. Ας ξεκινήσει μάλιστα το διάβασμα από το «Η εξαδέλφη
Μπέττυ». Κι ας έρθει μετά να μιλήσουμε για το πόσο («μη»!) πολιτικό
είναι το ζήτημα των ηθών της καλής αστικής μας κοινωνίας...
*
Τέταρτο: Σύμφωνα με τους αρχαγγέλους της «κάθαρσης» (!) τρία είναι τα
πιθανά ενδεχόμενα που πασχίζουν να μας σερβίρουν για την υπόθεση της
λίστας Λαγκάρντ: Είτε ότι πρόκειται για έκφραση κτηνώδους αλαζονείας του
Παπακωνσταντίνου («έκανε ό,τι έκανε εφαρμόζοντας την τακτική του δεν
δίνω λογαριασμό σε κανέναν»), είτε για κτηνώδη ανοησία («έκανε ό,τι
έκανε νομίζοντας ότι δε θα βγουν στη φόρα»), είτε για κτηνώδη
προβοκάτσια («δεν έκανα τίποτα, είναι όλα στημένα», όπως λέει ο ίδιος).
Μόνο που υπάρχει και ένα τέταρτο ενδεχόμενο, για το οποίο δε μιλούν
καθόλου. Και δεν το αναφέρουν διότι δεν πρόκειται για ενδεχόμενο, αλλά
για βεβαιότητα:
Η βεβαιότητα είναι ότι η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ συνιστά
εκδήλωση και έκφραση της κτηνώδους κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας
κτηνώδους εξουσίας!
Και συγκεκριμένα:
α) Είναι αυτή η κτηνώδης εξουσία που εξασφαλίζει σε
μια χούφτα πλουτοκράτες να διακινούν δισεκατομμύρια σε τράπεζες και
φορολογικούς παραδείσους, τα οποία είτε «νόμιμα και ηθικά» είτε
παράνομα, είναι βγαλμένα από τον ιδρώτα και τους κόπους ενός λαού που
λιμοκτονεί και που βλέπει τον πλούτο που παράγει να τον σφετερίζονται οι
άρχοντες του καπιταλιστικού Κολοσσαίου.
β) Είναι αυτή η κτηνώδης εξουσία που χειρίστηκε όπως
χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, την ίδια ώρα που από τη μια δίνει 200 δισ.
ευρώ «ενισχύσεις» στους τραπεζίτες και από την άλλη ρίχνει τα 9/10 του
λαού στη φτώχεια.
γ) Είναι αυτή η κτηνώδης εξουσία που χειρίστηκε όπως
χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, την ίδια ώρα που από τη μια παρέχει
αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές και από την άλλη έχει ρίξει τα
8/10 του πληθυσμού στην παγωνιά και στην αιθαλομίχλη.
δ) Είναι αυτή η κτηνώδης εξουσία που χειρίστηκε όπως
χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, την ίδια ώρα που από τη μια μειώνει στους
κεφαλαιοκράτες τη φορολογία κατά 7% και από την άλλη στέλνει στο
φορολογικό απόσπασμα το σύνολο του λαού.
ε) Είναι αυτή η κτηνώδης εξουσία που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη
λίστα Λαγκάρντ, την ίδια ώρα που από τη μια παρέχει φοροασυλία σε
μεγαλοφοροφυγάδες και «οφ σορ», που «κουρεύει» μισθούς, συντάξεις,
Ταμεία, ζωές, και από την άλλη «κατσαδιάζει» το λαό για τη φορολογική
του «ασυνειδησία» (!) και τον έχει μετατρέψει σε συλλέκτη αποδείξεων από
τα... ψιλικατζίδικα.
*
Εν κατακλείδι - και τούτο ανεξαρτήτως της έκβασης των διερευνώμενων πλευρών και των πραγματικών δεδομένων της υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ:
Παιδιά αυτού του καπιταλιστικού - και ως εκ τούτου ληστρικού -
Κολοσσαίου είναι και τα πάσης φύσεως «τρωκτικά», αλαζόνες, καταχραστές,
που τον υπηρετούν.
Στο ερώτημα «πόση επιείκεια αρμόζει» σε όλους αυτούς, υπάρχει μια και
μοναδική αρμόζουσα απάντηση: Οση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά
την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι έμεινε... ορφανός.
Ολοι αυτοί όχι μόνο δεν είναι αθώοι... λόγω καπιταλισμού, αλλά είναι
δυο φορές ένοχοι γιατί ως πολιτικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού
γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η «Κόπρος» που διαχειρίζονται, ακόμα κι
όταν δεν είναι βουτηγμένοι οι ίδιοι στις λάσπες της μέχρι το λαιμό.
Που σημαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς, της αρπαχτής, της πολιτικής
δεσποτείας είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί
να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαμόγια ενάντια στην
«κακούργα καπιταλιστική κοινωνία».
Τα λαμόγια είναι λαμόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Τα τρωκτικά
είναι τρωκτικά. Οι πολιτικοί απατεώνες είναι απατεώνες. Και τους
αρμόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιμωρία
και καταισχύνη. Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της
τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει, όμως, να συσκοτίζει και
να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων, της
δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει τους φορείς τους.
Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική βάση, του
Κολοσσαίου.
Αυτός είναι και ο λόγος που το ταξικό Κολοσσαίο δεν «καθαρίζεται». Δεν
«ξεβρωμίζεται». Η βρωμιά του μπορεί να εξαλειφθεί μόνο εκ βάθρων. Μόνο
με την εκθεμελίωση του Κολοσσαίου. Μόνο με την ανατροπή του και με τη
συντριβή του από την ίδια του τη βάση.
Αρθρογράφος: Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: Ριζοσπάστης
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου