Αναρτήσεις
Του Θανάση Καρτερού
Μπορεί το δημοσιογραφικό σόϊ του Mega να βοηθάει πολλές αριστερές ψυχές και να εκτονώνονται με ξεγυρισμένα και εν πολλοίς δικαιολογημένα γαλλικά. Μπορεί τα τσεκουράτα της γνωστής παρουσιάστριας, η οποία ολγίζεται μεν με τα μνημόνια και τη τρικομματική, οργίζεται δε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να προσέφεραν μια σπάνια ευκαιρία ψυχαγωγίας στο κοινό του διαδικτύου. Μπορεί η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με το μεγάλο κανάλι να προκάλεσε ενθουσιασμό στο πλήθος όσων το θεωρούν εμπόρευμα της συγκερκιμένης εταιρείας των Μπόμπολα - Ψυχάρη - Βαρδινογιάννη κάτι σαν όπιο του λαού. Αλλά...
Αλλά ούτε η οργή, ούτε οι καταγγελίες, ούτε το βρσισίδι απαντούν στο πρόβλημα - και πολύ περισσότερο δε απαντο'ύν τα γκαζάκια υψηλού κινδύνουκαι χαμηλής νομοσύνης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνον η απαράδεκτη από κάθε άποψη (ηθική, δεοντολογική, πολιτική αισθητική) στάση ενός μεγάλου μέσου ενημέρωσης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται αυτή την στιγμή στην Ελληνική κοινωνία. Αλλά η στάση του συνόλου των μεγάλων παραδοσιακών ΜΜΕ - καναλιών, ραδιοφώνων, εφημερίδων, ακόμα και sites. Την έχουν στημένη στον τηλεθεατή, τον ακροατή, τον αναγνώστη απ' όλες τις πλευρές. Δραπετεύεις από το Mega και πέεφτεις στν εέδρα του Σκάί, του Star ή του ΑΝΤ1. Το βάζεις στα πόδια από τον Βαρδινιγιάννη και πέφτεις στο λάκκο του Ρέτση. Και πάει λέγοντας.
Δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβει κανείς τι γίνεται- χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Και κανένα πολιτικό ή κοινωνικό μικροσκόπιο δεν είναι σε ανάγκη να βγει από τη θήκη του για να διεισδύσουμε στα μυστήρια των Αθηνών. Πέντε έξι βαρόνοι που ελέγχουν την εικόνα, τον ήχο αι τα τυπογραφικά στοιχεία το έχουν πάρει απόφαση να μην επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να προσπελάσει στην Κυβερνητική εξουσία. Ακόμα χειρότερα : Να μην επιτρέψουν στους πολίτες να προσπελάσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μαζεύτηκαν κάπου και πίνοντας το κρασάκι τους αποφάσισαν να έχουν την Αριστερά ως μεζέ, αν διαβουλεύτηκαν τηλεφωνικώς ή αν, το πιθανότερο, απλώς ακολουθούν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το χρήμα, δεν ενδιαφέρει και πολύ. Γιατί η κοινή απόφαση τους, ωμή, απροσχημάτιστη, προκλητική, είναι σε καθημερινή κοινή θέα.
Τι κάνουν το παρακολουθούμε και θυμώνουμε εδώ και καιρό. Συμπεριφέρονται σαν συμμορία, δρουν σαν συμμορία, λειτοργούν σαν συμμορία, δρυν σαν συμμορία. Τελικώς καταλήγεις ότι είναι συμμορία - ή νταβατζήδες, για να δανειστούμε έναν χαρακτηρισμό του Καραμανλή όταν η Ν.Δ. έλεγε και καμιά αλήθεια. Κάθονται πάνω σε συχνότητες που υποτίθεται ότι ανήκουν σε μάς,φεσώνουν ασφαλιστικά ταμεία, επιδοτούνταιαπό το Δημόσιοακόμα και σήμερα, παίρνουν για το επικείμενο πάρτυ των δημοσίων έργων και των ιδιωτικοποιήσεων. Και δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο στη στήριξη της πολιτικής των Μνημονίων. Υμνούν τον Σαμαρά οι κεντροαριστεροί , τον Βενιζέλο οι κεντροδεξιοί, τον Στουρνάρα όλοι μαζί. Και ανταγωνίζονται , ποιος αποτελεσμαικά θα υπηρετήσει την επίσημη χαφιέδικη προπαγάνδα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα νεύρα δεν ωφελούν και πολύ - τους καθ' ύλην αρμόδιους τουλάχιστον. Οι βαρόνοι και τα βαποράκια τους θα υποστούν - υφίστανται ήδη- την φθορά που υφίστανται και οι πολιτικοί τους υφιστάμενοι. Θα την πατήσουν άσχημα στο τέλος , θα το δείτε. Και θα την πατήσουν εκεί που πονάνε στην πελατεία τους. Όπως την πάτησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ που πήγε άπατο και η ΝΔ που ψάχνει τον μισό της κόσμο. Πολιτική υπομονή και αριστερή αποφασιστικότητα χρειάζεται. Κανένα ψέμα να μην μείνει αναπάντητο. Καμιά λοβιτούρα στην κρυφή. Καμιά ευκαιρία ανασκευής αναξιοποίητη. Και φυσικά οι πεπονόφλουδες να πηγαίνουν στους κάδους κι όχι να τις πατάνε οι βιαστκοί.
Αν το καλοσκεφτείς, παίζουν τα ρέστα τους . Διότι κάθε ΜΜΕ , καθεστωτικό ή όχι, χρειάζεται μια επίφαση τουλάχστον αξιοπιστίας, δεοντολογίας, σεβασμού της πελατείας τους. Κι αυτοί τσαλαπατούν ακόμα και τα προσχήματα για να σώσουν τς μπίζνες και την πρόσβασή τους, στην εξουσία. Ο Μπομπολόκοσμος φοβάται την σκιά του, τους αναρχικούς τους μπολσεβίκους, τους ταραξίες του ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή φοβούνται είναι επικίνδυνοι. Διότι ποια Δημοκρατία, ποια ελευθερία, ποια κοινωνική συνοχή μπορεί να συνυπάρχει με τη φοβισμένη βαναυσότητα μιας συμμορίας, που λυμαίνεται την ενημέρωση και την καθημερινοτητά μας ? Το μέτωπο συνεπώς εναντίον της είναι πολιτικό και δημοκρατικό και εκ των ουκ άνευ....
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αυγή 13-01-2013
Μπορεί το δημοσιογραφικό σόϊ του Mega να βοηθάει πολλές αριστερές ψυχές και να εκτονώνονται με ξεγυρισμένα και εν πολλοίς δικαιολογημένα γαλλικά. Μπορεί τα τσεκουράτα της γνωστής παρουσιάστριας, η οποία ολγίζεται μεν με τα μνημόνια και τη τρικομματική, οργίζεται δε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να προσέφεραν μια σπάνια ευκαιρία ψυχαγωγίας στο κοινό του διαδικτύου. Μπορεί η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με το μεγάλο κανάλι να προκάλεσε ενθουσιασμό στο πλήθος όσων το θεωρούν εμπόρευμα της συγκερκιμένης εταιρείας των Μπόμπολα - Ψυχάρη - Βαρδινογιάννη κάτι σαν όπιο του λαού. Αλλά...
Αλλά ούτε η οργή, ούτε οι καταγγελίες, ούτε το βρσισίδι απαντούν στο πρόβλημα - και πολύ περισσότερο δε απαντο'ύν τα γκαζάκια υψηλού κινδύνουκαι χαμηλής νομοσύνης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνον η απαράδεκτη από κάθε άποψη (ηθική, δεοντολογική, πολιτική αισθητική) στάση ενός μεγάλου μέσου ενημέρωσης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται αυτή την στιγμή στην Ελληνική κοινωνία. Αλλά η στάση του συνόλου των μεγάλων παραδοσιακών ΜΜΕ - καναλιών, ραδιοφώνων, εφημερίδων, ακόμα και sites. Την έχουν στημένη στον τηλεθεατή, τον ακροατή, τον αναγνώστη απ' όλες τις πλευρές. Δραπετεύεις από το Mega και πέεφτεις στν εέδρα του Σκάί, του Star ή του ΑΝΤ1. Το βάζεις στα πόδια από τον Βαρδινιγιάννη και πέφτεις στο λάκκο του Ρέτση. Και πάει λέγοντας.
Δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβει κανείς τι γίνεται- χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Και κανένα πολιτικό ή κοινωνικό μικροσκόπιο δεν είναι σε ανάγκη να βγει από τη θήκη του για να διεισδύσουμε στα μυστήρια των Αθηνών. Πέντε έξι βαρόνοι που ελέγχουν την εικόνα, τον ήχο αι τα τυπογραφικά στοιχεία το έχουν πάρει απόφαση να μην επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να προσπελάσει στην Κυβερνητική εξουσία. Ακόμα χειρότερα : Να μην επιτρέψουν στους πολίτες να προσπελάσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μαζεύτηκαν κάπου και πίνοντας το κρασάκι τους αποφάσισαν να έχουν την Αριστερά ως μεζέ, αν διαβουλεύτηκαν τηλεφωνικώς ή αν, το πιθανότερο, απλώς ακολουθούν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το χρήμα, δεν ενδιαφέρει και πολύ. Γιατί η κοινή απόφαση τους, ωμή, απροσχημάτιστη, προκλητική, είναι σε καθημερινή κοινή θέα.
Τι κάνουν το παρακολουθούμε και θυμώνουμε εδώ και καιρό. Συμπεριφέρονται σαν συμμορία, δρουν σαν συμμορία, λειτοργούν σαν συμμορία, δρυν σαν συμμορία. Τελικώς καταλήγεις ότι είναι συμμορία - ή νταβατζήδες, για να δανειστούμε έναν χαρακτηρισμό του Καραμανλή όταν η Ν.Δ. έλεγε και καμιά αλήθεια. Κάθονται πάνω σε συχνότητες που υποτίθεται ότι ανήκουν σε μάς,φεσώνουν ασφαλιστικά ταμεία, επιδοτούνταιαπό το Δημόσιοακόμα και σήμερα, παίρνουν για το επικείμενο πάρτυ των δημοσίων έργων και των ιδιωτικοποιήσεων. Και δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο στη στήριξη της πολιτικής των Μνημονίων. Υμνούν τον Σαμαρά οι κεντροαριστεροί , τον Βενιζέλο οι κεντροδεξιοί, τον Στουρνάρα όλοι μαζί. Και ανταγωνίζονται , ποιος αποτελεσμαικά θα υπηρετήσει την επίσημη χαφιέδικη προπαγάνδα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα νεύρα δεν ωφελούν και πολύ - τους καθ' ύλην αρμόδιους τουλάχιστον. Οι βαρόνοι και τα βαποράκια τους θα υποστούν - υφίστανται ήδη- την φθορά που υφίστανται και οι πολιτικοί τους υφιστάμενοι. Θα την πατήσουν άσχημα στο τέλος , θα το δείτε. Και θα την πατήσουν εκεί που πονάνε στην πελατεία τους. Όπως την πάτησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ που πήγε άπατο και η ΝΔ που ψάχνει τον μισό της κόσμο. Πολιτική υπομονή και αριστερή αποφασιστικότητα χρειάζεται. Κανένα ψέμα να μην μείνει αναπάντητο. Καμιά λοβιτούρα στην κρυφή. Καμιά ευκαιρία ανασκευής αναξιοποίητη. Και φυσικά οι πεπονόφλουδες να πηγαίνουν στους κάδους κι όχι να τις πατάνε οι βιαστκοί.
Αν το καλοσκεφτείς, παίζουν τα ρέστα τους . Διότι κάθε ΜΜΕ , καθεστωτικό ή όχι, χρειάζεται μια επίφαση τουλάχστον αξιοπιστίας, δεοντολογίας, σεβασμού της πελατείας τους. Κι αυτοί τσαλαπατούν ακόμα και τα προσχήματα για να σώσουν τς μπίζνες και την πρόσβασή τους, στην εξουσία. Ο Μπομπολόκοσμος φοβάται την σκιά του, τους αναρχικούς τους μπολσεβίκους, τους ταραξίες του ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή φοβούνται είναι επικίνδυνοι. Διότι ποια Δημοκρατία, ποια ελευθερία, ποια κοινωνική συνοχή μπορεί να συνυπάρχει με τη φοβισμένη βαναυσότητα μιας συμμορίας, που λυμαίνεται την ενημέρωση και την καθημερινοτητά μας ? Το μέτωπο συνεπώς εναντίον της είναι πολιτικό και δημοκρατικό και εκ των ουκ άνευ....
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αυγή 13-01-2013
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου