Μήπως το "τέρας" είμαστε εμείς?

 "Διαφωνώ με ότι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."

(Βολταίρος, δεν είναι σίγουρο ότι το είπε, αλλά ιστορικά η φράση έχει κατοχυρωθεί σ’ αυτόν) 

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

Το θυμόμαστε ? Το ξέρουμε? Ότι ο οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα να εκφράζει αυτό που πιστεύει και να εκφράζεται  όπως θέλει. Όχι φυσικά! Γι αυτό ορμάμε σε ότι διαφέρει από αυτό που λέμε εμείς. Θάνατος στους διαφορετικούς ! Στην πυρά !

Μια καταξιωμένη ηθοποιός, αρνήθηκε να παραλάβει ένα θεατρικό βραβείο και επιχειρηματολόγησε για αυτό. Ένας τραγουδιστής πήρε ένα βραβείο για ένα θεατρικό που έπαιξε, απαράδεκτο για κάποιους. Και άρχισαν τα όργανα....Χωριστήκαμε στα δύο και αρχίσαμε να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει ποιός έχει δίκιο ή ποιός όχι. Δεν είναι αυτό το θέμα μου, άλλο είναι.

Ένας άλλος τραγουδοποιός εξέφρασε μία άποψη για όσα συμβαίνουν σε κάθε διαδήλωση, είπε την γνώμη του. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι πρεσβεύει ο εν λόγω κύριος ,αλλά και εδώ άλλο είναι το θέμα μου και όχι αυτό καθαυτό το σχόλιό του.

Ένας άλλος συνθέτης μεγάλος και απόλυτα καταξιωμένος ,μίλησε για τους Βορειοελλαδίτες και εκφράστηκε και αυτός. Τον διάβασα καθώς διάβασα και τα σχόλια και τον τυφώνα που σάρωσε τα πάντα. Και εδώ άλλο είναι το θέμα μου.

Και το  θέμα μου είναι ότι είμαστε κολλημένοι σε αυτό που πιστεύουμε εμείς,ότι μόνο αυτό θεωρούμε απόλυτα σωστό, άρα αν εσύ έχεις διαφορετική άποψη από μένα θα σε "κατασπαράξω" λεκτικά θίγοντας σε και όχι με επιχειρήματα. Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη για να βγω νικητής. Αυτό λέγεται εποικοδομητικός διάλογος άραγε?

Αν άραγε σε βρίσω για μια “παπαριά” που είπες κατά την δική μου άποψη θα σε πείσω ότι εγώ έχω δίκιο? Ευνοείται ο διάλογος έτσι δηλαδή? Δηλαδή αν κάνουμε μια συζήτηση  σε ένα χώρο πραγματικό και όχι ηλεκτρονικά και διαφέρει η  άποψη σου από την δική μου θα σηκωθώ να σου δώσω μια “μπούφλα” γιατί με νευρίασες?

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει δυστυχώς. Κατακρεουργούμε έναν άνθρωπο ενώ απλά έχουμε διαφορετική  άποψη. Και αυτό λέγεται τι άραγε?

Οι καιροί δεν είναι πονηροί μόνο ,είναι επικίνδυνοι. Μιλάμε για φασισμό για χούντα για δημοκρατία και την ίδια στιγμή στήνουμε στον τοίχο όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας. Και δεν είναι που έχουμε διαφορετική άποψη από αυτόν. Είναι που δεν έχει την ίδια με την  δική μας και τον βρίζουμε για αυτό. ΕΥΓΕ!

Και επειδή έγραψα στο "φατσοβιβλίο" αυτό ακριβώς θα σας αντιγράψω ακριβώς το σχόλιο που έγραψε ένας "φίλος" και πείτε μου εσείς πόσο δημοκρατικό το βρίσκετε.. Σας το παραθέτω αυτούσιο:

 "Εντάξει

όσοι δεν θέλουν να τους βρίζουμε

ας συμφωνήσουν με την δική μας άποψη

αλλιώς να μάθουν να δέχονται ανηλεές βρίσιμο

Τους δίνουμε την δυνατότητα να διαλέξουν."

Αν αυτή είναι η δημοκρατία που ονειρεύονται, λυπάμαι ειλικρινά....Γιατί αυτή είναι η δημοκρατία του στερημένου, του σκλάβου, του εκδικητή και δεν λέγεται δημοκρατία .

Είναι το τέρας που μας τρόμαξε και θέλαμε να το διώξουμε και όπως έλεγε και ο αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκις: 

"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. "

Λυπάμαι πολύ αλλά γίναμε το τέρας εμείς.....