Τι επιδιώκει τώρα η κυβέρνηση και γιατί ελπίζει σε «βοήθεια» από τον ΣΥΡΙΖΑ

Υποχωρεί περιορίζοντας στο ελάχιστο πλέον τις προσδοκίες της η κυβέρνηση, επιχειρώντας να ξεχαστεί το υπέρμετρα αισιόδοξο -για τις δυνατότητες της- κλίμα που καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα

Tης Βασιλικής Σιούτη

Είναι προφανές ότι ούτε το ΔΝΤ διώχνει, ούτε την τρόικα μπορεί να εξαφανίσει, ούτε τους ελέγχους θα ξεφορτωθεί, αλλά ούτε και νέα μέτρα θα σταματήσει να παίρνει.

Της πήρε πολύ καιρό, αλλά τώρα το κατάλαβε -έστω καθυστερημένα- ότι οι δανειστές δεν θα υποχωρήσουν, ούτε καν «επικοινωνιακά» όπως προσδοκούσε. Το μόνο που τους παρηγορεί  από όλη αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία της τελευταίας «διαπραγμάτευσης», είναι ότι βεβαιώθηκαν πως την ίδια στάση θα κρατήσουν και με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανόν θα τους διαδεχθεί.

Τι μένει λοιπόν στην κυβέρνηση να επιδιώξει τώρα που αντιλήφθηκε ότι οι σχεδιασμοί της δεν βγαίνουν; Και το κυριότερο: πως μπορεί να βελτιώσει το πολιτικό κλίμα -έστω επικοινωνιακά- προκειμένου να προσφέρει το άλλοθι στους βουλευτές με τους οποίους διαπραγματεύεται στο παρασκήνιο, για να ψηφίσουν πρόεδρο της Δημοκρατίας;

«Εάν πετύχει κάτι για τη διευθέτηση του χρέους, έστω και μικρό, θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως επιτυχία» αναφέρει κυβερνητική πηγή.  «Επίσης, ως επιτυχία μπορεί να παρουσιαστεί και η αποφυγή παράτασης του μνημονίου, εάν μείνουμε μόνο στην πιστοληπτική γραμμή».

Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαβάσει και τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και από ότι λένε τα κυβερνητικά στελέχη, δεν είναι σίγουροι ότι στην Κουμουνδούρου βιάζονται πάρα πολύ για τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών.

«Είχαν πειστεί και αυτοί από την υπεραισιοδοξία που εξέφραζε η κυβέρνηση και νόμιζαν ότι θα έπαιρναν τη χώρα σε κάπως  καλύτερη κατάσταση. Πίστεψαν ότι οι δανειστές θα έδιναν κάτι ελάχιστο  για να βελτιώσουν τη θέση του «δικού τους»  Αντώνη Σαμαρά απέναντι στον «κίνδυνο» της επικράτησής τους» εκτιμά πολιτικός αναλυτής.

Η σκληρή πραγματικότητα τους προσγείωσε όλους,  για αυτό και η κυβέρνηση προσπαθεί τώρα ξανά να αγοράσει χρόνο. Το ίδιο όμως, κάνουν και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,  όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Σταθάκη.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να αγοράσει χρόνο, γιατί όπως λένε έγκυρες πληροφορίες,  δεν έχει βρει ακόμα τον ποθητό αριθμό των 180. Δεν έχει χάσει και τις ελπίδες της ωστόσο,  γιατί οι βουλευτές με τους οποίους συζητά και το αφήνουν ανοιχτό, φτάνουν και περισσεύουν, αν στο τέλος πουν το «ναι».

Φαίνεται ότι υπάρχουν βουλευτές που συνομιλούν για το θέμα αυτό και με την κυβέρνηση και με την αξιωματική αντιπολίτευση και προσπαθούν να διαπιστώσουν ποιος θα τους προσφέρει τις καλύτερες εγγυήσεις για το πολιτικό τους μέλλον.

Η κυβέρνηση τα δίνει όλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ  όμως; Εδώ οι πληροφορίες συγκρούονται, καθώς οι βουλευτές που αποτελούν μήλο της Έριδας, δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει και πολλά για να τους πάρει με το μέρος του.  Αυτό δίνει αισιοδοξία στο κυβερνητικό στρατόπεδο. «Τον ΣΥΡΙΖΑ τον συμφέρει να συμφωνήσουμε εμείς το νέο πλαίσιο, ώστε να το βρει έτοιμο και να έχει τη δικαιολογία ότι δεν το ήθελε,  αλλά το βρήκε. Μόλις συμφωνήσουμε, έτσι κι αλλιώς,  θα το καταγγείλει» ισχυρίζονται.  «Αν όντως δεν βιάζονται να αναλάβουν την κυβέρνηση, τώρα που κατάλαβαν τι τους περιμένει, μπορούν άνετα να το καθυστερήσουν. Απλά,  με το να μην δώσουν καμία υπόσχεση στους βουλευτές που χρειάζονται να πάρουν μαζί τους για τα 121 «όχι» στην εκλογή προέδρου».

Στην Κουμουνδούρου ωστόσο, επισήμως τουλάχιστον, επιμένουν ότι εξακολουθούν να θέλουν τις εκλογές όσο πιο γρήγορα γίνεται. Την ίδια ώρα -και παρά τις έντονες αντιδράσεις  μεγάλου μέρους της βάσης- η ηγεσία του κόμματος δεν αποδοκιμάζει τα στελέχη που μιλούν δημόσια για «συνεννόηση» και για εθνικές εκλογές αργότερα-αποσυνδεδεμένες από την προεδρική εκλογή.  

Η κυβέρνηση πάντως, θεωρεί βέβαιη τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, όποτε γίνουν. Αυτό για την ώρα πιστεύουν ότι είναι μη αναστρέψιμο και το ομολογούν στις ιδιωτικές τους συζητήσεις. Το μόνο που επιδιώκουν τώρα είναι η παράταση της παραμονής τους στην εξουσία, ώστε αν στο μεταξύ δεν συμβεί κάποιο θαύμα, να μειώσουν τουλάχιστον τη διαφορά νικητή και νικημένου.

Στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο τουλάχιστον εσωκομματικά στρατόπεδα που αγωνιούν εξίσου για το τι θα κάνουν με την εξουσία όταν την πάρουν, αλλά έχουν ολότελα διαφορετικά σχέδια για αυτήν. Η Αριστερή Πλατφόρμα και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης επέμεναν εξαρχής ότι το Βερολίνο δεν θα συναινέσει και δεν θα διαπραγματευθεί. Τώρα το βλέπουν και οι προεδρικοί, οι οποίοι μέχρι πρότινος αισιοδοξούσαν προσβλέποντας σε διάφορες συμμαχίες.  Μια «προοδευτικότερη» διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης όμως, όπως σχεδιάζει η πιο συντηρητική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να βάλει τέλος στις μνημονιακές πολιτικές. Και αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ή με κορμό ΣΥΡΙΖΑ- δεν βάλει τέλος στην πολιτική της άγριας λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα με το που θα αναλάβει την εξουσία, δεν είναι καθόλου σίγουρο, επίσης, ότι δεν θα απογοητεύσει έως και εξαγριώσει τις τάξεις που έχουν πληγεί, οι οποίες περιμένουν πολλά.

Το Βερολίνο, θεωρείται βέβαιο ότι  θα τους πει πως αν θέλουν να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη, πρέπει να εφαρμόσουν απαρέγκλιτα το μνημόνιο και δεν θα συζητήσει καθόλου επ’ αυτού.  Εκεί είναι που η Αριστερή Πλατφόρμα θεωρεί ότι θα έρθει η δικαίωσή της και θα αποδειχθεί πως  εντός  Ευρωζώνης δεν μπορεί να ακυρωθεί η πολιτική των μνημονίων.  Τι θα διαλέξει σε αυτήν την περίπτωση  ο ΣΥΡΙΖΑ; το ευρώ που ευδοκιμεί μόνο σε νεοφιλελεύθερο πολιτικό περιβάλλον  ή το τέλος της λιτότητας που θα οδηγήσει στην έξοδο αν δεν το δεχθούν οι Ευρωπαίοι;  

Κι εδώ γεννιούνται κι άλλα ερωτήματα: Έχουν κάποιο σχέδιο που θα οδηγούσε με ασφάλεια -σχετική έστω-  τη χώρα έξω από την ευρωζώνη; Θα επιδιωχθεί η συναίνεση των δανειστών σε αυτή την  περίπτωση ή η σύγκρουση; Μπορεί ένα τέτοιο εγχείρημα να επιχειρηθεί χωρίς τη λαϊκή ενεργή στήριξη και συμμετοχή;

Αυτά είναι τα κρίσιμα ζητήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντί να τα συζητάει, για την ώρα προσπαθεί να τα σπρώξει κάτω από το χαλί.  Η ανάγκη του ελληνικού λαού  όμως,  να απομακρύνει από την εξουσία τη σημερινή επικίνδυνη  -για τα συμφέροντά του, κυβέρνηση, τον μετατρέπει αντικειμενικά σε εργαλείο (ιστορικής;) αλλαγής.  Γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ -παραφράζοντας τον ποιητή- ακριβώς αυτό είναι: γέννημα της ανάγκης και της οργής του ελληνικού λαού. Ώριμο ή όχι, θα φανεί αργότερα. 

Από το thepressproject.gr