Με ελπίδα και όραμα αλλάζουμε τη ζωή μας...

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

Πονέσαμε, κλάψαμε, θάψαμε, πουληθήκαμε γδαρθήκαμε αλλά προπάντων ελπίζαμε και ονειρευόμασταν. Την μέρα που θα ερχόταν η ανατροπή. Αγωνιστήκαμε γι’ αυτήν όσο και όπως μπορούσε ο καθένας μας. Και αναμέναμε την μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Και η μέρα έφτασε. Ντυθήκαμε με ότι πιο επίσημο είχαμε για αυτήν την ημέρα. Φορέσαμε την αποφασιστικότητα μας και την ελπίδα και πήγαμε να φέρουμε την αρχή μιας νέας ζωής όπως εμείς ξέραμε και θέλαμε.

Και σαν βράδιασε η ελπίδα ήρθε. Πανηγυρικά και δυναμικά. Συντρίβοντας όσους μας τρομοκράτησαν, όσους μας πούλησαν. Ένα φωτεινό όνειρο μες στο σκοτάδι, ένα όνειρο που θα ολοκληρωνόταν το επόμενο πρωί. Έτσι για να ξεκινήσει η μέρα με χαμόγελο και λίγη σαστιμάρα. Λίγη, ίσα - ίσα για να συγκρατήσει την ξέφρενη χαρά πριν γίνει αλαζονεία.

Η τρομοκρατία συνεχιζόταν και συνεχίζεται ακόμα και τώρα, από τα τηλεοπτικά τους τσιράκια. Αλλά πλέον τα αντιμετωπίζουμε αλλιώς. Γιατί οι εξελίξεις τρέχουν απίστευτα γρήγορα. Γιατί οι τρομοκρατούντες είναι τρομοκρατημένοι. Τίποτα πιο τρομερό από την αλήθεια. Και αυτή φανερώθηκε πολύ γρήγορα. Δεν ήταν σωτήρες όπως πάλευαν να μας πείσουν χρόνια τώρα. Ήταν πουλημένοι προδότες. Δεν έκαναν διαπραγμάτευση ποτέ! Δεν έβαλαν ποτέ κόκκινες γραμμές. Ή μόνη διαπραγμάτευση που έκαναν ήταν αν θα έλεγαν ένα απλό ναι σε όλα ή δηλώνοντας πλήρη υποταγή με τη σωστή στάση του σώματος λέγοντας "Δούλος σας!"

Υποθέτω ότι στις ταυτότητες τους γράφει υπηκοότητα ελληνική. Αλλά Έλληνες δεν ήταν. Και με την πρώτη μέρα σαστίσαμε σαν είδαμε να ξεκινούν τηρώντας τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Τα χάσαμε ακόμα και μεις που τους πιστέψαμε. Γιατί όλοι λέγαμε μεταξύ μας ότι ας έκαναν έστω και το 1\3 αυτών που υποσχέθηκαν. Γιατί είχαμε μάθει πολλά - πολλά χρόνια τώρα άλλα να υπόσχονται και άλλα να κάνουν. Αλλά όπως πολύ σωστά είπε ο νέος πρωθυπουργός, μια προσφώνηση που οι δημοσιογράφοι αρνούνται να πουν, ότι θέλει να πρωτοτυπήσει αυτός και να τηρήσει όσα υποσχέθηκε.

Και είδαμε, ότι διαπραγμάτευση δεν είναι η υποταγή ο φόβος το ναι σε όλα. Δεν είναι ο εξευτελισμός ενός ολόκληρου άλλοτε περήφανου λαού. Είδαμε πως είναι να σηκώνεις ανάστημα και διεκδικείς. Είδαμε πως είναι να σηκώνεις κεφάλι και να λες με ακαδημαϊκό ύφος όλα αυτά που εμείς λέγαμε με έναν απλό λαϊκό τρόπο, τον τρόπο και τον λόγο της οργής. Είδαμε το χαμόγελο εκείνο που λέει : Ως ΕΔΩ!!!!

Είναι το άντε αγαπήσου που είπαν και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός που ανασήκωσαν την ταφόπλακα από το στήθος και πήρα ανάσα για να χαμογελάσω ξανά.

Είναι το άντε αγαπήσου που είπαν και οι δυο τους, αυτό που θα λέγαμε και λέγαμε και μείς .Αυτό το άντε και αγαπήσου με την πονηριά και το σαρδόνιο χαμόγελο, με την σκανταλιά ενός παιδιού στα μάτια, αυτό που λέει ΑΡΚΕΤΑ ΣΑΣ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ!!!!

Και φούσκωσε το στήθος από κείνη την κλεμμένη περηφάνια και μας βγήκε αυθόρμητα αυτό το "αχ να αγιάσει το στόμα σας !!!!! "Γιατί νομίζω ότι ό Έλληνας αντέχει και την πείνα και την φτώχεια φτάνει να θυμηθεί να νιώσει στο πετσί του πως στην ιστορία του δεν είχε μόνο τον Εφιάλτη αλλά και τον Λεωνίδα. Γιατί έτσι δίχως δάκρυα και μοιρολατρία τιμάει τους νεκρούς του τους ταξιδεμένους του. Με ορθό το κεφάλι και με περηφάνια. Τίποτα άλλο.

Η τρομοκρατία συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Γιατί τρομοκρατούν όσοι φοβούνται. Τρομοκρατούν για να δικαιολογήσουν τις επιλογές, όχι τις επιλογές, μία ήταν, να μας πουλήσουν. Γιατί η αλήθεια θα βγει στην επιφάνεια και θα μάθουμε ότι παραδόθηκαν αμαχητί. Γιατί ήταν δειλοί, άβουλοι ,πουλημένοι προδότες. Σπέρνοντας τον πανικό παλεύουν να σωθούν, να σώσουν τα χαμένα τους κορμιά τα άδεια τους σαρκία από κάθε ιδεολογία. Και πετροβολούν αυτόν που πρωτοτυπεί κάνοντας ότι υποσχέθηκε. Δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό. Δεν ξέρω που θα μας βγάλει. Αν θα δικαιωθούμε ή όχι. Η ανάκτηση της εθνικής περηφάνιας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει ισχυρή πάλη με το φόβο και την τρομοκρατία που ασκούν. Αλλά πάντα το καρποφόρο δέντρο πετροβολούν.

Το ξέρω ότι έχουμε δρόμο δύσβατο μπροστά μας. Και θα γδαρθούμε και θα ματώσουμε και θα πέσουμε. Αλλά γιατί έχουμε όραμα μπροστά μας που θέλουμε να επιτύχουμε και όχι γιατί θέλουμε να κάνουμε τις τράπεζες να ζήσουν ακόμα καλύτερα με το αίμα μας. Αρκετό δώσαμε στους βρικόλακες της ζωής μας.

Θα προσπαθήσουμε να ξαναπερπατήσουμε όρθιοι και δυνατοί με σηκωμένο κεφάλι. Θα προσπαθήσουμε ρε αδερφέ θα δοκιμάσουμε και αυτό τον δρόμο και αν δεν μας βγάλει θα ξέρουμε ότι το παλέψαμε ρε γαμώτο! Γιατί όπως έλεγε και ο Ρόμπερτ Κέννεντυ: «Μόνο αυτοί που τολμούν να αποτύχουν παταγωδώς, μπορούν και να επιτύχουν μεγαλειωδώς.»

Κρατάμε τις μνήμες μας ζωντανές και προχωράμε. Για να μη ξαναζήσουμε ότι ζήσαμε. Συγκρατημένοι αλλά αισιόδοξοι, στηρίζουμε κάθε προσπάθεια για αναγέννηση. Με την ελπίδα και το όραμα βαδίζουμε όλοι μαζί. Έλα πάμε έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Έχουμε να αλλάξουμε την ζωή μας. ΕΛΑ.......