Πετώντας με γερμανικούς ανέμους

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Τι δράμα θα ‘ναι αυτό που (λένε ότι) ζουν οι άνθρωποι της κυβέρνησης, με τι πόνο ψυχής θα ψηφίζουν τα νομοσχέδια που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, τα ταπεινά μεν αλλά προσοδοφόρα ελληνικά αεροδρόμια. Καταλαβαίνω ότι κάνουν την καρδιά τους πέτρα προκειμένου να σώσουν τη χώρα από την επάρατη Δεξιά και τη χρεοκοπία.

Τι αισθήματα μίσους θα τρέφουν για τον επιχαίροντα Σόιμπλε, πόσο θα αποφεύγουν να κοιτάνε στα μάτια τις οικογένειές τους και την κοινωνία.

Αχ, σπαράσσεται και η δική μας καρδιά να τους βλέπουμε να ψηφίζουν, ομόθυμα και ομόφωνα, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους απεχθείς, όπως τους αποκαλούν, Γερμανούς, σ’ αυτούς τους απαίσιους απογόνους του Χίτλερ. Κρύο πράγμα, αλήθεια.

Προφανώς νομίζουν ότι επιτελούν μέγιστο έργο (εθνικό καθήκον), ότι εκπληρώνουν ένα ιερό χρέος απέναντι στην πατρίδα, που την είχαν κατασπαράξει οι πολιτικοί γύπες της τελευταίας τεσσερακονταετίας.

Εάν όντως το νομίζουν, ας τους πιστέψουμε, υπό έναν όρο: να πάψουν να λένε, σε υψηλούς μάλιστα τόνους, ότι είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι γελάνε κι οι πέτρες στο άκουσμα τούτου του σουρεαλιστικού (όχι απλώς αντιφατικού) κομπασμού; Ζουν σε άλλον πλανήτη;

Για φαντάσου να υπηρετείς κάτι που δεν το πιστεύεις, που υπό άλλες συνθήκες θα το μαχόσουν με όλες σου τις δυνάμεις. Να πετάς στους ουρανούς με γερμανικό άνεμο δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί· γεμάτα αναταράξεις και ανατριχίλες θα ’ναι τα ταξίδια, υποθέτουμε...

Κλείνουμε όμως τα μάτια και ψηφίζουμε, σπαραξικάρδιοι αλλά γενναίοι. Πού θα πάει. Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι’ τα αεροδρομιάκια μας.

Μας συγχωρείτε -είναι σαν να μας λένε- που σας βιάζουμε (αλληγορικός είναι ο όρος...) τώρα, στο μέλλον, όμως, θα δείτε ότι καλά σας κάναμε. Θα είστε πιο έμπειροι, πιο μυαλωμένοι, πιο ελεύθεροι και, το κυριότερο, πιο ανεξάρτητοι.

Ζήτω, λοιπόν, η μελλοντική μας ανεξαρτησία (για όσους επιζήσουμε ώς τότε...). Στο μεσοδιάστημα θα τα (ξανα)βρούμε, τώρα μάλιστα που μάθαμε να μετατρέπουμε το άσπρο σε μαύρο, το όχι σε ναι και η ελληνική κοινωνία να μας επιβραβεύει κι από πάνω.

Θα κοιτάμε δηλαδή το μαύρο μας το χάλι αλλά θα έχουμε νωρίτερα συνομολογήσει ότι αυτό είναι παροδικό και εξυπηρετεί, απλώς, την αριστερή ιδεολογία (διότι αν τη χάσουμε κι αυτή, τι θα μας μείνει να λέμε στο πόπολο αλλά και στην ίδια την Ιστορία;).

Μετά την περίοδο των ισχνών αγελάδων (άτιμε φιλελευθερισμέ) θα ακολουθήσει, το λένε και τα ευαγγέλια, αυτή των παχιών. Τι συγκυρία κι αυτή· τώρα βρέθηκε να κυβερνήσει η Αριστερά;

Να είναι (εξ)αναγκασμένη να βάλει την ουρά στα σκέλια και να υπογράφει μνημόνια, δηωτικά για τη χώρα αλλά και για τις ψυχές μας τις δόλιες; Δεν πειράζει, λένε οι πιο συνετοί, υπάρχει χώρος, εκτός Μνημονίου, να ξεδιπλώσει η Αριστερά την κοινωνική της πολιτική.

Να μην επιδοθούν λ.χ. τα κυβερνητικά της στελέχη σε όργιο προσλήψεων συγγενών, φίλων και παρατρεχάμενων σε δημόσιες θέσεις ή σε εδραίες ιδιωτικές, που εξασφαλίζουν ένα άνετο και εύπορο μέλλον...

Συμμερίζομαι την αναστάτωση των κυβερνώντων, αρχίζω όμως να υποψιάζομαι ότι μόνο οι ειλικρινείς και σοβαροί ψηφοφόροι τους είναι αυτοί που ανησυχούν πραγματικά και είναι, ευτυχώς, πολλοί εκείνοι που αγωνιούν και ελπίζουν ακόμη. Θα ’θελα να συμμεριστώ αυτήν την ελπίδα επίσης.