Από μηχανής ηγέτης

γράφει η Λιμνιωτάκη Δέσποινα*

Βρισκόμαστε στην κατάλληλη περίοδο για να ανεβάσουμε το “Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι” του Καρόλου Ντίκενς με πρωταγωνιστή τον ελληνικό λαό που βλέπει όλο το παρελθόν και το ζοφερό παρόν να περνάνε μπροστά από τα μάτια του σαν φαντάσματα.  Δεν βλέπω βέβαια να ξυπνάμε από το όνειρο της αριστεράς.

Φεύγει σιγά σιγά η χρονιά στην οποία ακόμα και η φράση – επιχείρημα “γιατί, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;” έχει καταρριφθεί και η αβοηθησία έχει γίνει default συναίσθημα. 

Τον περισσότερο καιρό η κυβέρνηση αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους, αφού οι διαχειριστές της χώρας δεν έχουν ούτε ιδιαίτερες γνώσεις, αλλά ούτε την προνοητικότητα να μη φτάνουν τα πράγματα στα άκρα, κάνοντας απανωτές γκάφες και φέρνοντας σε δύσκολη θέση το μέσο πολίτη που νογά από βασικά μαθηματικά, πόσα νησιά έχει η Ελλάδα και τι θα συμβεί αν σκοτώσεις την κατσίκα του επιχειρηματία που συντηρεί με τις εισφορές του κάτι κουρασμένα 45χρονα παλικάρια.

Κάποιοι είχαν ελπίδα η Νέα Δημοκρατία να γίνει αντιπολίτευση, αλλά μας έσωσε το σύμπαν και η αρπακολλατζίδικη κομματική νοοτροπία: έτσι πολύ περισσότεροι άνθρωποι που θα πήγαιναν να συμμετάσχουν στη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού ενώ δεν είχαν καμιά δουλειά να το κάνουν - για την Ελλάδα ρε γαμώτο – κατάλαβαν εγκαίρως το μάταιο της υπόθεσης.  Ενδεχομένως, η αδυναμία του συστήματος υπολογιστών να “σηκώσουν” εκλογές σε συνδυασμό με τους βεντετισμούς Παπαμιμίκου, να λειτουργήσουν καταλυτικά στη διαπίστωση ότι δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα καινούριο με παλιά υλικά.  Κάτι Φαήλοι και το σούσουρο που δημιουργήθηκε γύρω από τον ορισμό των λέξεων “πολιτική ορθότητα”, έβαλαν κι αυτά το λιθαράκι τους ευτυχώς.  Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαμε μια παρωδία σαν προφητεία “θα μοιάζει με αντιπολίτευση αλλά δεν θα ναι”.  Τώρα τουλάχιστον δεν χρειάζεται να ελπίζουμε, παρόλο που οι εκλογές θα γίνουν.

Ωστόσο υπάρχει αυξημένη κινητικότητα στις τάξεις των μεταρρυθμιστών ή έστω αυτών που νομίζουν ότι είναι.  Ημερίδες και συναντήσεις, εσπερίδες και παρουσιάσεις γύρω από ένα και μοναδικό θέμα: ποιος θα είναι εκείνος που θα μας βγάλει από το τέλμα (ή ποια.  Το ότι μιλάμε πάντα για επιφανείς άνδρες και οι γυναίκες-πολιτικοί έχουν ρόλους γλάστρας είναι κάτι που οφείλουμε να κοιτάξουμε).

Θέλουμε μια λύση φασόν: έναν ηγέτη τύπου ψηλός, καστανός με θεληματικό πηγούνι.  Κι αν δεν μιλάμε για χαρακτηριστικά που θα γράφουν στο φακό, σίγουρα μιλάμε για έναν ενωτικό-συνεργατικό-ρήτορα που θα αντικαταστήσει τις υποσχέσεις για διορισμό με υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις.  Αυτό τουλάχιστον το μοντέλο προδίδουν οι περισσότερες από τις συζητήσεις στα πηγαδάκια, μια  επιλογή ανθρώπου που θα διαθέτει προκάτ όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα έκλεβαν στην επόμενη κάλπη την πρωτοκαθεδρία από τον Τσίπρα. 

Παρόλο που δεν έχουμε αναλύσει ενδελεχώς ποια είναι τα στοιχεία που τον έφεραν εξαρχής στην εξουσία και μήπως έχουν να κάνουν περισσότερο με την ψυχολογία του κόσμου και λιγότερο με την “αναγνωρισιμότητα” ή τα επιχειρήματα που αυτός παραθέτει (ποιος πιστεύει πια σε λόγια και, κυρίως, ποιος τα αναλύει τόσο πολύ).

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος σε ένα συνέδριο όπου όλοι με ρωτούσαν “γιατί δεν κάνουμε κάτι” και “τι περιμένουμε”. 

Εννοούσαν γιατί δεν κάνουμε κάτι εμείς οι απλοί άνθρωποι που υποφέρουμε καθημερινά όχι μόνο από τις αποφάσεις της κυβέρνησης εναντίον των πολιτών, αλλά και από το γεγονός ότι ξεγιβεντιζόμαστε, γινόμαστε ρεζίλι των σκυλιών, γινόμαστε θεατές ενός πρωτοφανούς διασυρμού της τιμής και της υπόληψης της χώρας.  Και δεν κουνιέται φύλλο.  Ενδεχομένως ο καναπές να έχει αντικατασταθεί από το πληκτρολόγιο, αλλά μέχρι εκεί.

Περιμένουμε έναν ηγέτη να μας κινητοποιήσει.

Έναν σοβαρό, με πυγμή, που να αντέχει τη λάσπη κακομοίρη που θα καταλήξουμε να του βρίσκουμε ένα σωρό κουσούρια (τα κοινωνικά δίκτυα είναι ανθρωποφαγικά), πλην όμως αυτός θα είναι ταγμένος στο έργο της διάσωσης, σαν σταυροφόρος.

Φοβάμαι πως η πάθησή μας έχει βαθύτερα αίτια και κινδυνεύει να γίνει μη ιάσιμη.

Δεν έχει καλλιεργηθεί καμία συναίνεση, είμαστε διασπασμένοι σε χίλια κομματάκια, δεν υπάρχει βάση διαλόγου, δεν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και ορίζουμε τη σοβαρότητα με βαρύγδουπες λέξεις.  Με άλλα λόγια, περιμένουμε έναν από μηχανής ηγέτη, κάποιον που θα κάνει τη βρωμοδουλειά αντί για μας.  Σας θυμίζει κάτι;  Σε αυτό το χάσμα θριαμβεύουν οι ψεύτες και οι δημαγωγοί, πάνω σε αυτή τη βάση συνθλίβεται η ουσία κάθε προσπάθειας και υπερισχύουν οι φεισμπουκικής ποιότητας αρχηγοί.

Προς το παρόν λοιπόν, παρακολουθούμε ευχολόγια, ακαδημαϊκού τύπου παρεμβάσεις και φιλοσοφικά τσάγια.  Και αναμένουμε έναν Μεσσία, κάποιον που θα σταυρωθεί για τον λαό του, γιατί αποκλείεται οι ίδιοι να τον αφήσουμε σε χλωρό κλαρί.  Ο δρόμος είναι μακρύς.  Οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον ηγέτη που κρύβει ο καθένας μέσα του και να ανασκουμπωθούμε για σκάψιμο.  Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν περιθώρια σωτηρίας στην Ελλάδα του ρουσφετιού, της ιδεοληψίας και των αγώνων που καταλήγουν σχεδόν πάντα σε ένα ποτήρι φραπέ στην καφετέρια του κέντρου, ανάμεσα σε Δον Κιχώτες που δεν έχουν καμία σύνδεση με την πεζή πραγματικότητα.

Καλές γιορτές και καλή λευτεριά. 

*Η Λιμνιωτάκη Δέσποινα είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλος σε θέματα διομαδικών διεργασιών. -