Αντιπολίτευση εκτός αρχών και ορίων

Του Δημήτρη Χρήστου

Ελέγχεις την κυβέρνηση, υποβάλεις τις εναλλακτικές δικές σου προτάσεις και αν εκτιμηθούν ως σωστές, δημιουργείται η υπεροχή σου και αυξάνονται οι πιθανότητες, όταν γίνουν εκλογές, να σε προτιμήσουν οι πολίτες για να κυβερνήσεις. Έτσι δεν ορίζεται ο ρόλος της αντιπολίτευσης; Κάπως έτσι ορίζεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όχι όμως και στην Ελλάδα, ειδικότερα στην σημερινή εποχή. Από τη στιγμή που τα εθνικά θέματα εισέβαλαν στην αντιπολιτευτική ατζέντα, ο κατήφορος δεν έχει σταματημό και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται.

Την περασμένη Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, έγινε το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ. Τελικά δεν προσήλθε στις κάλπες το 50% συν κάτι για να θεωρηθεί το αποτέλεσμα δεσμευτικό. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι η εκεί δεξιά εθνικιστική αντιπολίτευση, υπολόγισε ότι ο μόνος τρόπος να κερδίσει τις εντυπώσεις και να αποφύγει το «Ναι» ως απάντηση από τους πολίτες, ήταν η αποχή. Ποια όμως είναι η πραγματική αποχή;

Στο δημοψήφισμα ψήφισαν 666.743 πολίτες, ήτοι το 37% του εκλογικού σώματος, και υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών τάχθηκε το 91,4%, ενώ κατά το 5,66%. Η συμμετοχή θεωρείται μικρή και πράγματι είναι, αν λάβουμε υπόψη ότι οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους ανέρχονται σε 1.784.416 άτομα. Όμως οι εκλογικοί κατάλογοι εκεί, παραμένουν χωρίς εκκαθάριση εδώ και είκοσι χρόνια.

Πώς μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση με αριθμούς κοντά στην πραγματικότητα; Αν λάβουμε ως μέτρο τη συμμετοχή στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, τότε θα δούμε ότι ψήφισαν 1.191.832 άτομα ή το 66,8% των εκλογικών καταλόγων. Αν πάλι θεωρήσουμε αυτό τον αριθμό αντιπροσωπευτικό του πραγματικού εκλογικού σώματος, τότε η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ανέρχεται στο 56%.

Η Ρωσία και η Τουρκία

Δεν ήταν όμως μόνο η αντιπολίτευση, η δική τους και η δική μας, που έκαναν παιχνίδι. Όπως έγραψαν οι Times του Λονδίνου: «Τόσο η Ρωσία όσο και η Δύση, είχαν ρόλο στο χθεσινό δημοψήφισμα στη «Μακεδονία», το οποίο -σε τεχνικό επίπεδο- αφορούσε την επίσημη ονομασία της πΓΔΜ […] Ωστόσο, αυτήν δεν ήταν απλά μια προσπάθεια για την επίλυση μιας ετυμολογικής διαμάχης: αφορούσε σφαίρες συμφερόντων, τα όρια της επιρροής της Μόσχας στις παραμεθόριες περιοχές της Ευρώπης και την ισχύ προσέλκυσης δυτικών θεσμών. Κρίνοντας από τα πρώτα αποτελέσματα, φαίνεται πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει κερδίσει στα σημεία. H πολιτική επιστρέφει στα Βαλκάνια», προσθέτει η βρετανική εφημερίδα.

Και για να μην υπάρχει απορία και υπόνοιες μεροληψίας για το συγκεκριμένο δημοσίευμα: Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, σε ανακοίνωση του με θέμα την έκβαση του δημοψηφίσματος που διεξήχθη στην ΠΓΔΜ, προαναγγέλλει ότι θα φέρει προς συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την Συμφωνία των Πρεσπών, υποστηρίζοντας ότι έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο και το «μακεδονικό» σύνταγμα.

Εμείς καταλάβαμε. Οι φανατικοί «Μένουμε Ευρώπη» τι κατάλαβαν; Αδιαφορούν παντελώς τόσο για τη γνώμη των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όσο για τη γνώμη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ υπονομεύοντας τη θέση της χώρας στις στρατηγικές συμμαχικές επιλογές της; Με ποιόν είναι τελικά; Τόσο κυνικά θυσιάζουμε τα εθνικά συμφέροντα για την εξουσία σε μια χώρα την οποία αποδυναμώνουμε συστηματικά;

Δεν ήταν όμως μόνον η Ρωσία που εξέφρασε δημοσίως την ικανοποίηση της για την αποτυχία του δημοψηφίσματος. Η ανακοίνωση αναφέρει: Σε ανακοίνωσή του το Υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας αναφέρει: «Η Τουρκία από την ημέρα της ίδρυσης της έχει αναγνωρίσει τη δημοκρατία της Μακεδονίας με τη συνταγματική της ονομασία. Όπως κάναμε μέχρι σήμερα θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τη φιλική χώρα Μακεδονία, για την ευημερία και την ασφάλεια της αλλά και για να γίνει μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ».

Ο Σωτήρης Ρούσσος, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και συντονιστής του Κέντρου Μεσογειακών και Μεσανατολικών Σπουδών στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, σε συνέντευξή του στο TVXS σημείωσε: «Η Ελλάδα εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να κεφαλαιοποιήσει άμεσα τις εντυπώσεις, βγαίνοντας προς τα έξω ως μια δύναμη εξευρωπαϊσμού των δυτικών Βαλκανίων, ως μια ευρωπαϊκή ατμομηχανή των δυτικών Βαλκανίων. Nα μην χαθεί δηλαδή το momentum. Το βασικό είναι ανεξάρτητα από τις δυσκολίες να μην γυρίσει πίσω σε μια εσωστρεφή εξωτερική πολιτική προηγούμενων χρόνων».

Η υποκρισία και οι κρυφές συναντήσεις

Ποια τελικά είναι η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ; Η διγλωσσία και κυρίως η επικίνδυνη επιπολαιότητα για ένα τόσο σοβαρό μείζονος σημασίας εθνικό και διεθνές θέμα αποκαλύφθηκε, όταν η γερμανική εφημερίδα FAZ δημοσίευσε ότι η Μαρία Σπυράκη ως απεσταλμένη του Κυριάκου Μητσοτάκη συναντήθηκε δύο φορές με τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ Ζ. Ζάεφ για το θέμα της συμφωνίας.

Παρακάμπτοντας την αστεία δικαιολογία, ότι τον συνάντησε τυχαία όταν πήγε για καφέ, διαβάζουμε στα πρακτικά της συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών, όπως τα δημοσίευσε η «Καθημερινή»: «Ο Τσίπρας δεν περιμένει – λέει ο Ζάεφ- ότι η Ν.Δ. θα είναι πλήρως συνεργάσιμη, επειδή ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να εξασφαλίσει κέρδη στις εκλογές. Τον Δεκέμβριο του 2017 είχε στείλει ο Μητσοτάκης την ευρωβουλευτή Μαρία Σπυράκη στον για να με ενημερώσει για τη θέση τους. Η Ν.Δ. είναι έτοιμη να υποστηρίξει μια λύση, μόνο όμως αν συνταχθεί κι ο Καμμένος με αυτήν». «Πιστεύω, με βάση αυτά που γνωρίζω, ότι ο Τσίπρας είναι από τους πιο αποφασισμένους να λύσουν το πρόβλημα», λέει ο Ζάεφ και συνεχίζει.

«Και σε αυτούς συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα. Πιστεύω ότι και σε αυτούς έχουν αναμειχθεί ανατολικές χώρες όπως και σε εμάς, μάλιστα σε αυτούς περισσότερο απ’ ό,τι σε εμάς. Μερικούς τους συμφέρει να μην υπάρχει λύση. Μετά τη δεύτερη συνάντησή μας είμαι πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας θέλει να λυθεί το πρόβλημα», επισήμανε.

Γιατί να αμφιβάλουμε για την ακρίβεια των λεχθέντων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δημοσίως έχει δηλώσει ότι αν η συμφωνία επικυρωθεί από τη σημερινή κυβέρνηση στη Βουλή θα την σεβαστεί όταν και εάν γίνει αυτός πρωθυπουργός. Αν παραλάβει ο ίδιος το πρόβλημα θα ζητήσει είπε αναθεώρηση με καλύτερους για τη δική μας χώρα όρους. Η περίπτωση οι δικοί του όροι να μην γίνουν αποδεκτοί από την άλλη πλευρά, δεν υπολογίζονται! Όπως δεν υπολογίζεται το φούντωμα των εθνικισμών στην περίπτωση που το δεξιό εθνικιστικό VMRO ρίξει την κυβέρνηση Ζάεφ και έρθει στην εξουσία. Αλήθεια πόσο σοβαρή και εθνικά υπεύθυνη είναι αυτή η πολιτική

«Καχύποπτη στάση για τον Κ. Μητσοτάκη»

Ολοκληρώνοντας με αναφορά στην άποψη του γνωστού για τις φιλελεύθερες ιδέες του, δημοσιογράφου και αναλυτή, του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου όπως δημοσιεύτηκε στο Euro2day. Σημειώνει λοιπόν:

«Είναι σαφές ότι οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα ένα ανανεωτικό πολιτικό στοιχείο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θεωρούσαν π.χ. τον Αντώνη Σαμαρά. Όσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως έχουν διαπιστώσει, Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Φιλελεύθεροι, διατηρούν μία καχύποπτη στάση απέναντί του, καθ’ όσον δεν έχουν συγκεκριμένα δείγματα γραφής από την πλευρά του. Σημειώνουμε ακόμα, ότι μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα η ΝΔ, ιδιαίτερα μετά το «κάζο» Όρμπαν, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε όλα τα μέλη του. Η ύπαρξη ακροδεξιών θυλάκων στους κόλπους της θεωρείται επικίνδυνη και είναι αρκετοί αυτοί που δεν έχουν ξεχάσει τα «παθήματα» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993, όταν η κυβέρνησή του οδηγήθηκε στην πρόωρη παραίτησή της».

Και το ερώτημα που προκύπτει. Πόσο σοβαρός και υπεύθυνος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης;