Γιατί δεν βλέπω Big Brother (καθόλου σε λέω)

Ούτε ένα επεισόδιο, ούτε ένα λεπτό, ούτε ένα δευτερόλεπτο

γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Μια φορά κι έναν καιρό νομίζω ότι είχε κυκλοφορήσει μια μαλακία που τη λέγανε «παστίλιες για τον πόνο του άλλου». Που ήτανε κάτι καραμελάκια κι εσύ τ’ αγόραζες και τα λεφτά (ή ένα τμήμα από τα λεφτά, γουατέβα) πήγαινε σε ευγενείς σκοπούς, για να ανακουφισθούν άνθρωποι που ταλαιπωρούνταν. Φτωχοί ξερωγώ, ανασφάλιστοι, πρόσφυγες, κάτι τέτοιο, μη ζητάτε τώρα πολλές λεπτομέρειες, μια πρωτοβουλία φιλελέ φιλανθρωπίας ήταν κι αυτή, σαν τα πουλοβεράκια στα δέντρα. Αλλά χωρίς τα πολύχρωμα νήματα…

Τις θυμήθηκα τώρα τις παστίλιες (για τον πόνο του άλλου…), που ξανάρχισε να προβάλλεται στην ελληνική τηλεόραση το ριάλιτυ Big Brother. Και το είδες κόσμος πολύς και σημείωσε υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και πήρανε φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βγήκε μάλιστα και μια στατιστική που κατέγραψε ότι οι περισσότεροι που προσανατόλισαν τον τηλεοπτικό τους δέκτη στον ΣΚΑΪ για να απολαύσουν τη ριαλιτάρα ήταν άτομα, ήταν πλάσματα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης.

Άρα δεν είναι για τα γίδια το Big Brother, όπως έσπευσαν κάποιοι και κάποιες να υπογραμμίσουν, είναι για άτομα, είναι για πλάσματα που έχουν βγάλει το σχολείο, που έχουν βγάλει το πανεπιστήμιο, που έχουν κάνει και μεταπτυχιακά σαν αυτόν τον σύμβουλο του πρωθυπουργού τον Πατέλη που βγήκε και είπε ότι θα κάνει ποτηρόπανα τις συντάξεις και μύτη δεν άνοιξε. Γιατί άλλο να έχεις τελειώσει το γυμνάσιο στην Άνω Ραχούλα (στην Κάτω Ραχούλα, χειρότερα!) κι άλλο να έχεις πάει στο Αμέρικα να στο δώσουνε το πίεϊτζντι με ντιστίξιο…

Ας μην παρασύρομαι όμως ο ταπεινός απόφοιτος Φυσικού Αθηνών από τη ζήλια μου για τους λαμπρούς επιστήμονες που αφίχθησαν από την αλλοδαπή. Το Big Brother είναι το θέμα μας και μπορώ εδώ να δηλώσω με το χέρι στην καρδιά, χωρίς φόβο και πάθος που λένε και στα δικαστήρια, ότι δεν το είδα και ότι δεν θα το δω. Ούτε ένα επεισόδιο, ούτε ένα λεπτό, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όπως δεν έχω δει ούτε ένα ριάλιτυ ως τώρα, ούτε καν το Survivor, που το έβλεπε ως και η μάνα μου ογδόντα χρονών γυναίκα. Γιατί; Διότι δεν διασκεδάζω με τον πόνο του άλλου!

Και εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαστε:

Ηδονοβλεπτική υπόθεση είναι η τηλεόραση παιδιά, το ξέρουμε, μπανιστηρτζήδες είμαστε όσοι ρεγκλάρουμε απέναντι απ’ το «γυαλί». Δεν είναι οι δικές μας οι ζωές που προβάλλονται στην μικρή οθόνη, οι ζωές κάποιων τρίτων είναι. Κι απ’ τα ζόρια τους, τις περιπέτειές τους, τις χαζομάρες τους αντλούμε υλικό για να γεμίσουμε ένα υπαρξιακό κενό που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Και για να τρολάρουμε φυσικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είναι πια το δεύτερο σπίτι μας, για να μην πω το πρώτο. Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια…

Υπάρχει το όριο εκείνο όπου ο άνθρωπος χάνει κάθε υπόσταση και μεταμορφώνεται σε ένα χυδαίο καρτούν. Σε μαριονέτα, σε φιγούρα του θεάτρου σκιών κατασκευασμένη αποκλειστικά και μόνο για να προμοτάρει το εγκεφαλικό μας ρέψιμο. Ψεύτικα αισθήματα, ψεύτικοι καυγάδες, ψεύτικες φιλίες, όλα ένας ατέλειωτος πολτός, όλα στο μίξερ, όλα στη σκουπιδιάρα και στη χωματερή. Ένα βήμα πριν από τον κανιβαλισμό, ένα βήμα πριν τα δόντια αγγίξουν και δαγκώσουν και ξεσκίσουν πραγματική σάρκα. Λυπούμαι πολύ, αλλά δεν θα πάρω. Ούτε ένα επεισόδιο, ούτε ένα λεπτό, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όπως θα έλεγαν και οι παστίλιες, όχι, τελειώσαμε, ως εδώ. Δεν θα γίνω εγώ βρικόλακας της μικρής οθόνης, να τρέφομαι από τον πόνο του άλλου!