Το καμπανάκι που χτυπάς, το ακούς πρώτος

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δεν πρωτοτύπησε ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας στις δηλώσεις του στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν επιβληθεί καθολικό απαγορευτικό στην πόλη, που μόλις ένα μήνα πριν παρουσιαζόταν ως παράδειγμα προς μίμηση: «Η κυβέρνηση χτύπησε πολλά καμπανάκια κινδύνου νωρίς. Κάποιοι όμως δεν άκουσαν». Οι «κάποιοι» έμειναν απροσδιόριστοι. Οπως και στο πρόσφατο πρωθυπουργικό διάγγελμα, ο τόνος του οποίου άλλωστε δίνει τη γραμμή στα κυβερνητικά στελέχη, καθώς και σε «κάποια» ενημερωτικά μέσα που συνηθίζουν να λειτουργούν αυθορμήτως ως διοικούμενα από κυβερνητικά στελέχη, καθιστώντας έτσι περιττά τα καθοδηγητικά non paper.

 

Είτε καμπανάκια κινδύνου τα πούμε είτε κώδωνες, υπάρχει ανέκαθεν πρόβλημα μαζί τους. Κανονικά, με βάση όλους τους νόμους της Φυσικής, και κυρίως της Ηθικής, ο πρώτος που πρέπει να τα ακούει είναι αυτός που τα χτυπάει, που τα κινεί προς παραγωγή προειδοποιητικού ηχητικού σήματος. Κι όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο προειδοποιών, ικανοποιημένος από τον ρόλο του αποστολέα σήματος κινδύνου, παραβλέπει πως είναι συγχρόνως ο πρώτος παραλήπτης του. Ο πρώτος που οφείλει να το μεταφράσει σε πράξη.

 

Παραβλέπει επίσης κάτι εξίσου σημαντικό: Για να νομιμοποιηθεί ως πομπός SOS, οφείλει να ακούει προσεκτικά όσα παρόμοια σήματα εκπέμπουν οι άλλοι: ειδικοί (γιατροί εν προκειμένω), πολίτες που είχαν την ατυχία να βρεθούν το καλοκαίρι σε κάποιο από τα δημόσια νοσοκομεία, ήδη απορρυθμισμένα και με σχεδόν εξοντωμένο προσωπικό, ΜΜΕ που τιμούν την καταστατική υποχρέωσή τους να ασκούν κριτική προς κάθε εξουσία, πολιτικοί της αντιπολίτευσης, αυτοκριτικώς συμπολιτευόμενοι (είδος σπάνιο όσο ο μονόκερος).

Οπως θα διαπίστωνε και ο υπουργός Υγείας, και ο πρωθυπουργός, συνολικά η κυβέρνηση, αν διάβαζαν αναδρομικά όσα συνέβησαν μετά το πρώτο κύμα, ήδη με το ξεκίνημα της θερινής περιόδου ακούγονταν σήμαντρα και καμπάνες σαν της Αγια-Σοφιάς, όχι ταπεινά καμπανάκια. Βρισκόμασταν όμως σε μια συνεχώς δια-στελλόμενη περίοδο αυτοθαυμασμού, βεβιασμένων αποφάσεων για άνοιγμα του τουρισμού με ελάχιστα τεστ, λειψής έγνοιας για τα λεωφορεία-υπερμεταδότες και για τα νοσοκομεία πίσω από τη βιτρίνα των διαφόρων εγκαινίων (λ.χ. για μεταφερόμενες κλίνες εντατικής). Σε περίοδο εκπομπής αντιφατικών σημάτων, που έτρεφαν τους ψεκασμένους και τους κορωνοπαρτάκηδες: μάσκες που μπαινόβγαιναν απερίσκεπτα σε υπουργικά πρόσωπα, ασπασμοί ιερών χειρών κ.λπ.

 

Δεν ακούστηκαν εγκαίρως τα καμπανάκια. Και πια οι καμπάνες ηχούν πένθιμα όλο και πιο συχνά.