«Μια χαρά πάει η Ελλάδα μας»…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Ωστε, λοιπόν, «μια χαρά πάει η Ελλάδα μας, στέκεται όρθια, η οικονομία μας πάει καλά, η ζωή μας συνεχίζεται». Πραγματικά, δεν έχει την παραμικρή σημασία το όνομα του υπουργού που εμφανίστηκε τηλεοπτικά απολύτως ευχαριστημένος, χαρούμενος μάλλον, με την όλη κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων. Σημασία έχει αυτό που λέει το στόμα, όχι ποιο όνομα το κυβερνάει, αν όντως το κυβερνάει. Εάν κατονομαζόταν εδώ ο ευτυχής υπουργός, άλλοι θα θεωρούσαν εκ προοιμίου έγκυρα τα λεγόμενά του, λόγω της πίστης τους στο πρόσωπό του και μόνο, και άλλοι θα απέρριπταν ευθύς εξαρχής τη σιγουριά και την αισιοδοξία του, λόγω της πάγιας δυσπιστίας τους απέναντί του.

 

Δεν εκόμισε στοιχεία ο υπουργός για να υποστηρίξει το χαμόγελό του, κατά τη συνηθισμένη πρακτική όσων κυβερνούν. Πιστεύει ότι του αρκεί η πολιτική του βούληση, ταυτόσημη της υστεροβουλίας, για να μετασχηματίσει τα πράγματα, να τα επιχρωματίσει (μπόλικο φωτεινό γαλάζιο πάνω από το δυστυχώς κυριαρχικό γκρίζο), να τα προσαρμόσει στανικώ δικαίω στην επικοινωνιακή κομματική ανάγκη. Μακάρι να ‘ταν τόσο απλό. Μακάρι το «είπε και εγένετο» να ίσχυε και για τους ανθρώπους, όχι μόνο για τον Θεό. Ή, έστω, μακάρι να αλήθευε το παρηγορητικό δημώδες «απ’ το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί». Να τον άκουγε ο Θεός και να ανταποκρινόταν με ευμένεια φιλελληνική ή απλώς φιλάνθρωπη.

 

Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Η πραγματικότητα εκεί έξω, δηλαδή μέσα σε κάθε σπιτικό που δεν έτυχε να είναι τζάκι, δεν συμφωνεί με τον πίνακα γαλήνιας ευδαιμονίας που ζωγράφισε η υπουργική αυθαιρεσία. Στο κόκκινο είναι η Ελλάδα αυτήν την εποχή. Eπιδημιολογικά και οικονομικά, άρα και ψυχολογικά. Με 18.000 νεκρούς· με δεκάδες ανθρώπους «ψευδοπροβληματικά» διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, σε νοσοκομεία που στενάζουν παρά την «εξαιρετική θωράκισή» τους· με το εμβολιαστικό πρόγραμμα αρκετά μακριά ακόμα από έναν στόχο που υποτίθεται ότι θα είχε επιτευχθεί μέσα στο καλοκαίρι, με τους σκληρούς δείκτες της πανδημίας να αποδίδουν στη χώρα μας λυπηρά και ανεπιθύμητα πρωτεία, και με την ακρίβεια να συρρικνώνει κι άλλο τα ήδη μειωμένα εισοδήματα μισθωτών, μικρομεσαίων και μεσαίων, το υπουργικό χαμόγελο δεν είναι απλώς απαράδεκτα αταίριαστο και ανάγωγο. Είναι προκλητικό και προσβλητικό. Προκαλεί όσους ζορίζονται αφάνταστα στο υγειονομικό ή στο οικονομικό μέτωπο. Και προσβάλλει ασυγχώρητα την αλήθεια των πραγμάτων και τον πόνο των ανθρώπων.