Του Θανάση Καρτερού
Τώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι και η πιστωτική κατάσταση πολιορκίας αγγίζει την ασφυξία, θα ήταν ίσως χρήσιμο να θυμηθούμε τις δυσκολίες που αυτή η παράταξη έχει αντιμετωπίσει στη διαδρομή της. Τις νίκες, τις ήττες, και τα λάθη. Όχι για να αντιγράψουμε από κάποιο λαμπρό παρελθόν λύσεις για το παρόν και το μέλλον. Αλλά γιατί αυτό ίσως μας βοηθήσει να βάλουμε τη λογική στη θέση της κραυγής, την πολιτική στη θέση της αγανάκτησης, την ψύχραιμη συζήτηση στη θέση της θερμής αντιπαράθεσης.
Ο Ρίτσος έγραψε πριν χρόνια: Και νά, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Μάθαμε; Θα το δούμε μέσα στην τρικυμία της παρατεταμένης και εκνευριστικής διαπραγμάτευσης, στην πολυχρωμία των λύσεων που διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια, στην πίεση από έναν αντίπαλο αδίστακτο. Υπάρχουν πάντως δυο θεμελιακά ζητήματα που δεν είναι δυνατόν να παραγνωρίζονται. Το ένα έχει να κάνει με την εντολή του λαού. Το δεύτερο με τη διαχείρισή της από τη σημερινή κυβέρνηση, μέσα στη γνωστή κατάσταση.
Η εντολή λοιπόν είναι σαφής, όπως και να το δει κανείς. Εφαρμόστε το πρόγραμμά σας. Διαπραγματευτείτε σκληρά, για να μη συνεχιστεί η πολιτική της καταστροφής. Ούτε υποψία "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των δανειστών" δεν υπάρχει εδώ. Και τα σενάρια τρόμου, Grexit δραχμής, και λοιπά, δεν είναι παρά όπλα εκβιασμού των δανειστών και των εκπροσώπων τους στην Ελλάδα. Συνεπώς μάλλον σωστά πολιτεύεται, διαπραγματεύεται, αντιστέκεται μέχρι σήμερα η κυβέρνηση. Τη λαϊκή εντολή προσπαθεί να διαχειριστεί. Δεν είναι έτσι;
Ναι, αλλά τη διαχειρίζεται σωστά; Μήπως κάνει πολλές υποχωρήσεις; Εδώ πάει ο Ρίτσος. Ήσυχα. Κι απλά. Ή επί το πιο λαϊκό και όχι τόσο ποιητικό: Ψυχραιμία, παιδιά. Δεν είναι καθόλου φρόνιμο να βολοδέρνουμε μέσα στα κύματα της παραπληροφόρησης, χωρίς τη βαρκούλα της στοιχειώδους εμπιστοσύνης σε κείνους που σηκώνουν το βάρος της εκπροσώπησής μας. Αν κι αυτό δεν το έχουμε, πάμε να πνιγούμε όλοι μαζί μέσα στις εκατοντάδες σελίδες του Κεφαλαίου και να ξεμπερδεύουμε.
Κατά τα άλλα, όταν έρθει η ώρα, θα εξηγηθούμε. Τι ήθελαν, τι μπορούσαν, τι έκαναν. Σταθεροί όμως στην κόκκινη γραμμή των κόκκινων γραμμών: Η εντολή του λαού στην Αριστερά είναι να κυβερνήσει κι όχι να τα παρατήσει μπροστά στα δύσκολα...