Έζησα και δεν έζησα... Τώρα πια μόνο ζω

Του Φώτη Θαλασσινού

 Έζησα και δεν έζησα. Τώρα πια μόνο ζω. Ο άγγελος γιατρός που βρέθηκε.  

Τα πολλά προβλήματα ψυχικής υγείας  που σε συνδυασμό μ’ ένα μεγάλο αριθμό φαρμάκων γίνονται μια μεγάλη περιπέτεια και μια εξίσου μεγάλη διαδρομή για να μάθω ποιός είμαι. Η σταδιακή αποθεραπεία.

Η δόμηση μιας ταυτότητας ως εχέγγυο δύναμης στις κοινωνίες των αγορών και της στυγνής ιδιοτέλειας.

Η αναζήτηση της αγάπης και του νάματος των συναισθημάτων εκεί που φαινομενικά όλα είναι από εξαγοράσιμα υλικά. Η ελπίδα είναι μια δράκα ανθρώπων. Και η διαπροσωπική αγάπη και όλα τα όμορφα το ίδιο. Η αγάπη είναι η ενσυναίσθηση και η ενσυναίσθηση σημαίνει την υπέρβαση, την κατανόηση των  πράξεων μας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Αυτή είναι η χριστιανική αγάπη. Η ιδανική και γι’ αυτό τυφλή.

Η θυσιαστική αγάπη της Ελληνίδας μητέρας και οι μητέρες του σύμπαντος κόσμου. Όσα προτρέπουν στην αναπόληση της μητρικής στοργής. Η Θάλασσα, η Σελήνη, ο εθισμός στα πράγματα. Η ασφάλεια. Η αναβίωση της γονικής ασφάλειας.

Τι είναι επιθυμία και ο υπαρκτός κίνδυνος να γίνει ματαιοδοξία και ανασχετικός παράγοντας των ονείρων μας. Ο ορισμός της ευτυχίας ως η πράξη του να επιθυμείς διαρκώς πράγματα που ήδη έχεις. Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων.

Σ’ αυτή την οικογένεια, την δικιά μου και την δικιά σου, οι ρόλοι των γονέων μας. Η συμπόνοια του πατέρα και της μητέρας , το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές των προγόνων και των απογόνων. Η σύγκρουση της συντήρησης και της προοδευτικότητας. Το πλήγμα που επιτακτικά αποζητά την επούλωση του.

Αναζητώ τις ρίζες σου. Μέσα σε παλιά νεκροταφεία. Οι αφηγήσεις των επισκεπτών τους γίνονται το νήμα που συνδέει όλες τις ανθρώπινες ομάδες των κοινωνιών.  Η ομορφιά εκεί που αδίκως έχει επισημανθεί πως δεν υπάρχει. Η  εκπαίδευση σ’ έναν νέο τρόπο κοσμοθεωρίας.

Οι ανάγκες των ανθρώπων την εποχή της κρίσης. Ο βιβλιόφιλος που χάνει την αγοραστική του δύναμη και μένει νηστικός από γνώση και παράλληλα σύμπαντα για να επισκέπτεται. Καταλαβαίνω την κούραση του αναγνώστη αυτό τον καιρό. Η ανάγνωση είναι ένα διάλλειμα για να ξεφύγει κανείς απ’ την παθογόνα πλευρά της φαύλης πραγματικότητας.

Γράφω. Και λέω κάπου σ’ αυτό το καινούργιο μου βιβλίο: Τον απασχολούσαν πολύ πράγματα απαγορευμένα. Απ’ αυτά που δεν πρέπει να αναρωτιέσαι αν επιθυμείς να ζήσεις. Είναι η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό, όπως περίπου το διατύπωσε και ο Φρόιντ, που ενοχλούσε αυτό τον ευγενή και συνάμα ιεροφάντη των ψυχόρμητων.

Πρέπει, αποφαίνονται οι επαΐοντες, να αποκτήσεις την προσωπική σου αφήγηση. Και η δομή της να είναι αρμονική , να μην έχει χάσματα. Όπου υπάρχουν χάσματα θα υπάρξει και κάποιο είδος ψυχαναγκαστικού απότοκου.  Η στέρεη αφήγηση ενδυναμώνει τον άνθρωπο. Το γράφω. Αν νιώθεις πλήρης, ο αρχέγονος φόβος του κενού απομακρύνεται απ’ τη σκέψη σου. Εμφωλεύει στο ασυνείδητο και στήνει καρτέρι για  επανεμφάνιση στις πιο αδύναμες απ’ τις στιγμές σου.

Αλλού: Σ’ εκείνα τα εφηβικά χρόνια  διάβασα Πόε, Ραμπελέ, Λάβκραφτ, Λόρδο Ντάνσανι, Άρθουρ Μάχεν και άλλους πολλούς κλασικούς συγγραφείς του φανταστικού. Ο δικός μου κόσμος ήταν ο λογοτεχνικός κόσμος αυτών των συγγραφέων. Τον πραγματικό κόσμο τον κρατούσε μακριά μου η κατάθλιψη. Πίστεψα σε μαγικές πόλεις, στον βαμπιρισμό και τους αιμοπότες, στα φολιδωτά τέρατα και τους χταποδόμορφους θεούς. Ήμουν νευρωτικός. Είχα για πίστη μου τις πεποιθήσεις ενός ψυχωσικού. Κι όταν βγήκα στις αγορές του κόσμου, εξακολουθούσα να πιστεύω πως είμαι ένας απέθαντος. Μόνο που δεν υπήρχε νύχτα. Μόνο άπλετο φως διέθετε ο ουρανός για να δουλέψω. Ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ. Δεν ήθελα με τίποτα να απεμπολήσω το μη λογικό κομμάτι της προσωπικότητας μου, να το θυσιάσω για χάρη του άλλου, του λογικού. Εξάλλου η ιστορία μας διδάσκει πως η σχάση του ανθρώπου σε τρελό και λογικό έγινε σε χρόνους κατοπινούς. Προτίμησα να μείνω και τρελός. Την τρέλα μου την έβγαζα αλλού, όχι στην κοινωνική μου ζωή.

Τώρα, το νέο μου βιβλίο στα χέρια σου. Αδημονεί για την πιο τιμητική συνάντηση του. Αυτή με τον αναγνώστη. Καλή ανάγνωση