Γιατί τα καταφέρνει ο Τσίπρας;

Του Γιάννη Παντελάκη

Γιατί επιβιώνει πολιτικά ο Τσίπρας; Γιατί δηλαδή ο ίδιος και η κυβέρνησή του παρ’ ότι ακυρώνουν συνέχεια τον ίδιο τους τον εαυτό, καταφέρνουν να έχουν ακόμα έναν σημαντικό βαθμό αποδοχής στην κοινωνία; Η οποία αποδοχή (όπως καταγράφεται μετεκλογικά στις μετρήσεις), ναι μεν, έχει υποχωρήσει θεαματικά συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν, ωστόσο παραμένει ισχυρή και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και σίγουρα, δεν απειλείται από κάποιον παρά μόνο από την εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τον στηρίζει.

Μερικές καλές απαντήσεις στο ερώτημα, βρίσκει κάποιος σε απόσπασμα της ομιλίας Τσίπρα με την οποία έκλεισε η συζήτηση του προϋπολογισμού το βράδυ του Σαββάτου. Χρησιμοποίησε μια πολιτική πρωτοβουλία του, για την οποία δεν θα έπρεπε να νοιώθει (επιεικώς) καθόλου υπερήφανος, με έναν εντελώς ανάποδο τρόπο. Αντέστρεψε την πραγματικότητα. Και το έκανε με τον πιο φυσιολογικό τρόπο. Και αυτό έγινε αποδεκτό από τους βουλευτές του (που τον χειροκρότησαν), αλλά και ένα κομμάτι της κοινωνίας (που εξακολουθεί να τον στηρίζει). Οι δυο αυτές συμπεριφορές, ερμηνεύουν πολλά.

Μια από τις φράσεις του ενταγμένες στην επίθεση προς την αντιπολίτευση, ήταν αυτή που έλεγε πως "πήγαμε στο δημοψήφισμα και ήσασταν όλοι απέναντί μας και χάσατε πανηγυρικά". Στην διαπίστωση έχει δίκιο. Στο δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε απέναντι απ’ όλα τα κόμματα, σχεδόν όλα τα ισχυρά ΜΜΕ, αλλά και μια σειρά από εκφράσεις που συνοψίσθηκαν γύρω από το "Μένουμε Ευρώπη". Και παρ’ όλα αυτά, κέρδισε το δημοψήφισμα πανηγυρικά.

Το ίδιο το δημοψήφισμα ωστόσο, ήταν μια απάτη. Λίγο πριν από αυτό, η κυβέρνηση είχε προτείνει στους δανειστές με γραπτό κείμενο (47 σελίδων), σκληρά μέτρα, τα οποία οι τελευταίοι ήταν έτοιμοι να δεχτούν με μικρές αποκλίσεις. Και ενώ η κυβέρνηση είχε προτείνει ένα νέο μνημόνιο, συνέδεσε το "Όχι", με συνθήματα του τύπου "όχι στην λιτότητα". Και τα κατάφερε να πείσει πως αυτό ήταν το διακύβευμα του δημοψηφίσματος. Όταν στο τελευταίο κυριάρχησε το "Όχι", ο ΣΥΡΙΖΑ το μετέτρεψε σε λίγες ημέρες σε ένα απόλυτο "Ναι". Νέο μνημόνιο, πιο σκληρό από εκείνο των 47 σελίδων. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Γι’ αυτή την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει μεγάλες ενοχές. Όχι γιατί η πολιτική απάτη ως μέθοδος επιρροής των ψηφοφόρων είναι κάτι καινούργιο για την χώρα. Αλλά επειδή συνέβη με απόλυτα χοντροκομμένο τρόπο, από μια κυβέρνηση που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή, όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο και κυρίως από ένα κόμμα που κέρδισε την εξουσία με υποσχέσεις αλλαγής πολιτικών και νοοτροπιών του παρελθόντος. Οι οποίες, είχαν κουράσει.

Ο κ. Τσίπρας δεν έδειξε καμία ενοχή γι αυτό. Αντίθετα, χρησιμοποίησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (το οποίο κακοποίησε), ως λάβαρο νίκης κραδαίνοντάς το στην αντιπολίτευση. Και αυτή, αδύναμη και σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστη, αδυνατεί ν αναδείξει την πολιτική απάτη και παραμένει αμήχανη στα έδρανά της. Ο Τσίπρας, χειροκροτείται γι’ αυτή την αναφορά του από τους βουλευτές του και πιθανότατα από ένα μέρος της κοινωνίας.

Και μόνο αυτό το παράδειγμα, δείχνει πως η χώρα έχει ένα τριπλό πρόβλημα. Μια αντιπολίτευση, η οποία στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο αδυνατεί να ορθώσει πολιτικό λόγο που θα δημιουργήσει μια εναλλακτική πρόταση και διανύει μια φάση παρατεταμένης παρακμής. Πολλά ΜΜΕ με ισχυρά ποσοστά αναξιοπιστίας για να λειτουργήσουν πειστικά και κριτικά ως προς τις κυβερνητικές προθέσεις και πράξεις. Ακόμα και όταν έχουν δίκιο, αυτό χάνεται λόγω μη έντιμου παρελθόντος, το οποίο εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μια κοινωνία, ένα μεγάλο μέρος της οποία είναι πρόθυμο να υιοθετήσει οτιδήποτε ακούει, ακόμα και όταν αυτό είναι εξόφθαλμα παράλογο. Εθισμένη σε συνθήματα που αγγίζουν το συναίσθημα και λαβωμένη από τα χρόνια της κρίσης, δεν βρίσκει διέξοδο πουθενά αλλού.

Με βάσει τα τρία αυτά δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να κυβερνά, να παρερμηνεύει την πραγματικότητα, να συνθηματολογεί, να ψηφίζει σκληρούς νόμους. Και μόνο αν βρεθούν τρείς "Παναγούληδες", υπάρχει περίπτωση να χάσει την πλειοψηφία. Έως τότε, μπορεί ο κ. Τσίπρας να λέει ό,τι θέλει, ν αποκαλύπτονται σκιές σε "πόθεν έσχες" υπουργών, άλλοι υπουργοί να διορίζουν τους συγγενείς τους και όλα να κυλάνε όπως παλιά και σαν να μην συμβαίνει τίποτα...