Μπράβο στον Αλέξη...

Μην εκπλαγείτε όταν διαβάσετε αυτό το κείμενο και δείτε τον τίτλο «Μπράβο στον Αλέξη, είναι αυτός που χρειαζόμαστε τώρα».

Ο Τσίπρας είναι πράγματι αυτός που πρέπει να έχει η χώρα και οι πολίτες έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση. Είναι αυτός που μας αξίζει, είναι ο πιο αυθεντικός εκπρόσωπος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας.

Είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι κάποιοι λένε ότι έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουμε με υποτιμητικό τρόπο. Ακριβώς, η πατρίδα μας, όπως κατάντησε έχει αυτόν που της αξίζει και εξηγούμαστε:

Τι είναι ο Αλέξης; Ένας δημιούργημα της μεταπολιτευτικής μπαχαλοποίησης της κοινωνίας η οποία προάγει τους ανίκανους και φέρνει μπροστά τους έσχατους. Σκεφτείτε το παρελθόν του πρωθυπουργού. Ένα παιδί αστικής οικογένειας, που δεν του έλειψε τίποτε, που βαριόταν να πάει σχολείο, που προέκρινε την κατάληψη αντί του μαθήματος και της γνώσης. Μέσα από τις κινητοποιήσεις που έβαλαν λουκέτο στην παιδεία, πέρασε στην ΚΝΕ των ανεπάγγελτων, ψευτοεπαναστατών αλλά για λίγο όμως. Δεν τον χωρούσαν τα καλούπια, ήθελε πιο ελεύθερη επανάσταση. Πέρασε στο Πολυτεχνείο, αιώνιος φοιτητής που άγνωστο με πιο τρόπο πήρε το πτυχίο έπειτα από χρόνια, κατατάχτηκε στα αυτόνομα κινήματα της Αριστερά, όπερ σημαίνει ότι περνούσε πολλές ώρες πέριξ των Εξαρχείων μιας και δεν είχε και πολλά πράγματα να κάνει, να διαβάσει, να περάσει κανένα μάθημα ή να δουλέψει για να φάει κανένα κομμάτι ψωμί.

Κλασικό δείγμα της μεταπολιτευτικής τεμπελχανίας της Αριστεράς δηλαδή, ένας μικρός… Αλέξης Γρηγορόπουλος ή Νίκος Ρωμανός στα νιάτα του, που είχε την τύχη να μην συγκρουστεί με την αστυνομία ή το έκανε χωρίς απώλειες. Μεγάλωσε, χαλάρωσε, έγινε αιώνιος φοιτητής, ξεχώρισε γιατί όπως όλοι ξέρουμε, στα αμφιθέατρα ξεχωρίζουν οι φαφλατάδες και οι ψεύτες. Κι εκεί ήρθε ο Αλέκος Αλαβάνος που κατάλαβε το «ταλέντο» του και τον έκανε αυτό που θα γινόταν οποιοδήποτε παιδί που γαλουχήθηκε με τις… αξίες της Αριστεράς. Όταν κάποιοι άλλοι νέοι έφτυναν αίμα για να τα βγάλουν πέρα, να πάρουν το πτυχίο τους, να ζήσουν την οικογένειά τους, ο Αλέξης απλά «διορίστηκε» στο δημόσιο, δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος έγινε πρώτος, το ημιμαθές παιδάκι που λούφαρε στο Πανεπιστήμιο έγινε αρχηγός κόμματος, έστω και του 3%. Κι εκεί θα έμενε αν δεν ερχόταν το Μνημόνιο και η διάλυση των πάντων. Τότε μπήκαν οι βάσεις για να δημιουργηθεί η γενιά των ανεπάγγελτων, αμόρφωτων και ανίκανων ηγετών που αυτή τη στιγμή μας κυβερνούν. Αλέξης, Πάνος, Ευκλείδης, Γιάνης, Ζωή σαν τα μικρά εγγονάκια του… παππού Αλέκου, βασικού εκπροσώπου της Αριστεράς της πρέφας και της κουβέντας καφενείου. Γαλουχήθηκαν με αυτό που η μεταπολίτευση στην Ελλάδα έκανε κυρίαρχη ιδεολογία: Δηλαδή ότι οι ανεπρόκοποι στη ζωή τους θα γίνουν μεγάλοι ηγέτες. «Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».

Όπως έλεγε ο Ζορζ Κλεμανσό «Στην πολιτική, διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους».

Στην Αριστερά αυτό ήταν το κυρίαρχο σύνθημα έστω κι αν δεν το καταλάβαιναν. Αλλά δεν το κατάλαβαν και πολλοί Έλληνες που γαλουχήθηκαν με ανάλογες… αξίες. Τεμπελιά, ωχαδερφισμός, βόλεμα, λαμόγια, εξυπνακισμοί, ανικανότητα, έλλειψη παιδείας.

Γι’ αυτό λοιπόν ο Τσίπρας είναι αυτός που μας αξίζει. Έχουμε τον καλύτερο πρωθυπουργό, μην στεναχωριέστε, η Ελλάδα εκπροσωπείται επάξια.

Πηγή