Το τίποτε μες στο κενό (όλων)

ΓιώργοςΣταματόπουλος

Εάν δεν αφουγκραστούν τους κραδασμούς του πόπολου, εάν δεν γίνει κατανοητό από τους κυβερνώντες ότι λίγο μας ενδιαφέρει για το ΕΣΡ και τις τηλεοπτικές άδειες (σκασίλα των πολλών), τότε θα περπατάμε μέσα σε βάλτους. Μπορείς, όμως, να περπατήσεις σ' αυτόν τον τόπο; Εμ, δεν μπορείς. Τότε γιατί όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε;

Ποτέ άλλοτε δεν βιάσθηκε τόσο ωμά ο κοινός νους, ο νόμος της βαρύτητας, τα συμπαντικά (φυσικά;) φαινόμενα. Κοσμικοί και (άκτιστοι) άκοσμοι, πολιτικάντηδες και παπαδαριό, ανερμάτιστοι και χωρικοί, εφοπλιστές και δημοσιογράφοι (sic), μπατίρηδες και αμειβόμενοι, αριστεροί και δεξιοί, απολίτιστοι και ακαδημαΐζοντες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι του κράτους· όλοι αυτοί, μαζί, πορευόμαστε στον ευτελισμό του είδους.

Για στάσου. Κάπου πρέπει να σταματήσει αυτός ο κατήφορος προς τη γελοιότητα και τον αφανισμό. Δεν μπορεί μια δράκα ανθρώπων, που βλέπει παντού μόνο εχθρούς, να δίνει εντολές και να τις εκτελούμε αδιάντροπα.

Κάπως να σταματήσει (όχι να «καταργηθεί» - αυτό πια...) η εξουσιομανία, αλλά και η εξουσιολατρία. Υπάρχουν μέθοδοι οι οποίες οδηγούν σε νέες λεωφόρους επικοινωνίας και πολιτικής· να αρχίσουμε να τις διαδίδουμε. Δεν μπορεί, όλο και κάτι θα σοφίζεται κάποιος για να βγούμε από το αδιέξοδο, από τον ολοκληρωτισμό στη σκέψη (και στην πράξη).

Εξω πεινάει ο κόσμος - έχει τρελαθεί· τίποτε δεν καταλαβαίνουμε; Πού στο διάολο ζούμε;

Δεν βλέπουμε την παρανόηση που ξεχύνεται ασύδοτη και βίαιη; Δεν μπαίνουμε σε σπίτια φτωχών κι ανήμπορων να τα βγάλουν πέρα με την τροφή και τη στέγαση; Ποιο σκοτάδι μπήκε μέσα μας; Οφείλουμε να αυτοψυχιατριστούμε, να αυτοαναλυθούμε για να πειστούμε ότι όσοι κυβερνάνε μετέρχονται μέσα συμμοριτών και ληστών ώστε να επιβιώσουν μόνο αυτοί - και άσε τους άλλους να κουρεύονται;

Τους έρμους τους συνταξιούχους δεν τους σεβόμαστε; Τους νησιώτες, τους ακρίτες, τους γεωργούς, τους εργάτες, τους άνεργους, τις διαλυμένες οικογένειες; Απέραντος ο πόνος υδάτων και φωτός - των φυσικών εννοώ, διότι οι εταιρείες που τα παρέχουν είναι σαν τοίχος που πλακώνει την κάθε μέρα.

Σπίτια χωρίς φως και νερό. Πώς θα ζήσουμε οι περισσότεροι; Διότι αρκετοί αγνοούν τα δεινά της κάθε μέρας των ανθρώπων, γράφουν παρ' όλα αυτά και εκφωνούν κάτι δεκάρικους απίστευτους υπέρ των δικαιωμάτων τους, που, τι κρίμα, αριστεροί όντες, αδυνατούν να τα διαφυλάξουν - διότι οι κακοί φιλελεύθεροι δανειστές μάς έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό και λοιπά.

Δεν υπάρχουν αναισθητικά κατά του πόνου των πασχόντων, ειδικά όταν κυκλοφορούν πάμφθηνα ουσίες που διασαλεύουν τον νου και αποσυνθέτουν κορμιά και συναισθήματα. Ναρκωτικές ουσίες παντού, που εθίζουν ακόμη και τους έμφρονες.

Πώς να τα αντέξει όλα αυτά το κακόμοιρο σαρκίο; Κυρίως, πώς να αντέξει την κατασκευασμένη αριστερή προσπάθεια, το κεκοσμημένο τούτο ψεύδος, που έχει θολώσει ακόμη και αυτούς που υπηρετούν την παιδεία και τον πολιτισμό, τη διακίνηση των ιδεών (σιγά, μη σπάσουν τ' αυγά...);

Χύνουν το τίποτα μες στο κενό. Δεν υπάρχουν πλέον Θεόδωροι Δοστογιέφσκηδες...