Δεν έχουν φιλότιμο. Τέλος.

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί. Η τακτική της να μεταχειρίζεται την Ιστορία σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ της μνημονιακής της πολιτικής γίνεται εξοργιστική. Η ξεδιάντροπη εκμετάλλευση των αγώνων του ΕΑΜ και των κομμουνιστών, προκειμένου να καλύψει με «αριστερό» περιτύλιγμα την αντιλαϊκή πολιτική της, κλιμακώνεται:

Μετά την ιερόσυλη επίσκεψη του τότε νεοεκλεγμένου πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στις 26 Γενάρη 2015, στον τόπο θυσίας των 200 κομμουνιστών, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, η οποία επαναλήφθηκε φέτος με όρους φιέστας,

μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στον μαρτυρικό Αη Στράτη, στις 28 Οκτώβρη 2016,

οι απονευρωμένοι εορτασμοί για την Απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη 1944, αφού πέρασαν μέσα από το μπλέντερ της «εθνικής ομοψυχίας» ώστε να γίνουν άχρωμοι, άοσμοι και απολίτικοι, ολοκληρώνονται την Κυριακή.

Αυτή τη φορά, όπως μαθαίνουμε, με την οργάνωση «Αγώνα Δρόμου Μνήμης και Τιμής Μπλοκ 15 (στρατόπεδο Χαϊδαρίου) – Σκοπευτήριο Καισαριανής».

Πρόκειται για έναν Αγώνα Δρόμου πραγματικά «ανώμαλου», που διοργανώνει, ποιος; Το Υπουργείο Άμυνας και η Περιφέρεια Αττικής!

Δηλαδή τον διοργανώνουν

ένα υπουργείο, ο επικεφαλής του οποίου, ζητούσε το 2015 την δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο (στην Κάρπαθο),

ένα υπουργείο, ο επικεφαλής του οποίου περηφανεύεται ότι αυτός ήταν που προσκάλεσε το ΝΑΤΟ για να παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» στο Αιγαίο, το 2016

η περιφέρεια εντός της οποίας βρίσκεται το Ελληνικό που παραχωρήθηκε στον Λάτση

η περιφέρεια της οποίας η περιφερειάρχης μιλούσε τις προάλλες – στην Ελλάδα των 512.000 ανθρώπων που αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας και των 230.774 παιδιών που ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο – για «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ που επιδίδεται στην «άσκηση διακυβέρνησης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης»…

Αυτοί είναι που θέλουν – όπως λένε – να τιμήσουν τους εκτελεσμένους από τους ναζί.

Και γι’ αυτό – όπως λένε – διοργανώνουν τον αγώνα δρόμου στη διαδρομή που τους μετέφερε από το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής…

Μάλιστα στην Ανακοίνωση Τύπου του Υπουργείου Άμυνας αναφέρεται κι αυτό:

«Οι δρομείς θα είναι φορείς των μηνυμάτων που πετούσαν από τα γερμανικά καμιόνια οι μελλοθάνατοι, καθώς στη φανέλα τους μαζί με τον αριθμό συμμετοχής τους θα είναι τυπωμένα μηνύματα των αγωνιστών».

Εδώ πια μένει κανείς ενεός από το μέγεθος της αυθάδειας. Τι μας λένε οι άνθρωποι; Ότι θα κάνουν t-shirt τα τελευταία λόγια των πατριωτών! Και πάει καλά…

Να θυμηθούμε, όμως, τι έλεγαν αυτά τα λόγια; Για παράδειγμα, στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του ‘44, κατά την μεταφορά των 200, στις τελευταίες τους λέξεις και στα στερνά τους σημειώματα (όσα σώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το ’45 στην επιθεώρηση «Σήμερα») έγραφαν:

Ναπολέων Σουκατζίδης (ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων εις βάρος άλλου συγκρατούμενού του): «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Νίκος Μαριακάκης:«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Σάββας Σαββόπουλος:«… Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει…».

Δημήτρης Σόφης:«Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».

Μήτσος Ρεμπούτσικας:«…Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ…».

Αλήθεια, σας μοιάζουν αυτά τα μηνύματα σαν… έκκληση προς τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει Μνημόνια;

Έχουν καμία σχέση αυτοί που τα έγραψαν και που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας, με εκείνους που διαλαλούν ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται»;

Υπάρχει τίποτα που να συνδέει τη διαδρομή από το Χαιδάρι στην Καισαριανή,  την διαδρομή αθανασίας εκείνων που έμειναν «ζωντανοί» γιατί έδωσαν τη ζωή τους για ανώτερα ιδανικά, με τη διαδρομή που έχουν διανύσει αυτοί που από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έφτασαν να δίνουν ανακεφαλαιοποιήσεις στις τράπεζες, όλα τα σπίτια στους τραπεζίτες και όλη τη χώρα στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο;

Υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συσχετίζει τα πιστεύω, την συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία, την αξιοπρέπεια των εκτελεσμένων του Χαϊδαρίου και της Καισαριανής που δεν έκαναν δηλώσεις μετανοίας ούτε μπροστά στα αποσπάσματα, με τα «πιστεύω» εκείνων που κάνουν τα «όχι» – «ναι», που βαφτίζουν την τρόικα – θεσμούς, που υπογράφουν το 99ετές ξεπούλημα της χώρας και ψηφίζουν ό,τι τους υπαγορεύει ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι Βρυξέλλες και το ΔΝΤ;    

Η Ελλάδα «της δουλειάς, της λευτεριάς, (η) λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», όπως έγραφε το γράμμα του Ζαχαριάδη – και για την οποία θυσιάστηκαν οι δεσμώτες – τι σχέση έχει με την Ελλάδα του υπερταμείου, του κομμένου ΕΚΑΣ, των χημικών στους συνταξιούχους και των «κόκκινων χαλιών» που στρώνονται για να υποδεχτεί ο Τσίπρας τον Ομπάμα; 

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχει εξαπολύσει την πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού. Ψηφίζει και εφαρμόζει μνημόνια, τσακίζει τους μισθούς, εξαϋλώνει τις συντάξεις, γιγαντώνει την ανεργία, αυξάνει και προσθέτει φόρους στο λαό, διαλύει την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία. Ξεπουλά και Ιδιωτικοποιεί ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει απομείνει στο Δημόσιο. Όχι μόνο συμμετέχει στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, συμφωνώντας με τις αποφάσεις της που αιματοκυλούν τους λαούς στην περιοχή, δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες, αλλά του έχει παραδώσει ολόκληρο το Αιγαίο.

Αυτή η κυβέρνηση είναι που – όπως και οι προηγούμενες – αρνήθηκε, επιλέγοντας την αποχή, να ψηφίσει ψήφισμα για την καταδίκη του ναζισμού στον ΟΗΕ, στις 17 Νοέμβρη 2015.

Αυτή η κυβέρνηση είναι που συναινεί και συμμετέχει σε μια ΕΕ που τα έχει κάνει πλακάκια με τους ναζί στην Ουκρανία και ενισχύει την ακροδεξιά από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.

Αλήθεια,

οι απαρτίζοντες την κυβέρνηση,  αυτοί που λένε ότι «τιμάνε» τους εκτελεσμένους ενός αγώνα που είχε για σύνθημα «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»,

οι απαρτίζοντες την σημερινή κυβέρνηση, αυτοί που λένε ότι «τιμάνε» τους εκτελεσμένους ενός αγώνα που είχε για πρόγραμμα της Ελλάδα της «λαοκρατίας»,

από που αντλούν τόσο θράσος – αν όχι από την παντελή έλλειψη φιλότιμου – για να καμώνονται ότι θα μπορούσε έστω και μισός από αυτούς τους ήρωες να ανεχτεί την πολιτική τους;