Η επικοινωνία (που) σκεπάζει την ουσία

Γιώργος Σταματόπουλος

Παίρνουν και δίνουν τα σημειολογικά από την επίσκεψη του πλανητάρχη στη χώρα μας. Μπερδεύονται οι γραβάτες, ο τρόπος που κάθονται οι δύο αρχηγοί, το βαδίζειν, τα προσωπεία, τα πρόσωπα κ.ο.κ.

Ετσι την κατάντησαν την πολιτική· ποιος είναι πιο ωραίος, πιο άνετος, πιο ανθρώπινος (!), πιο στυλίστας, πιο γουστόζικος εν τέλει. Αντε μετά να σχηματίσει γνώμη το πόπολο για το τι κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά και ποια είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα μιας τέτοιας (σπουδαίας για το υπάρχον πολιτικό σύστημα) επίσκεψης του ηγέτη της μεγαλύτερης δύναμης του πλανήτη.

Η ουσία έχει χαθεί, άρα ταλαιπωρούμαστε από σημεία (και τέρατα) και συμβολισμούς, ξένους προς το σώμα της δημοκρατίας, ουδεμία επαφή έχοντες με την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μιας μικρής χώρας.

Και όμως, υπάρχουν πολλοί που πείθονται ότι η επίσκεψη Ομπάμα μπορεί να φέρει κάποια λύση, διέξοδο έστω, στο χρέος, στο προσφυγικό, στο Κυπριακό. Καλά είναι τα σύμβολα, ενίοτε υπερβαίνουν την πραγματικότητα, πλην όμως δεν φαίνονται τελεσφόρα· τροφοδοτούν πιθανώς την αυτοπεποίθησή μας (την υψιπετήν τοιαύτην) αλλά στο διά ταύτα, φούμαρα.

Αμερικανικές αοριστίες, παραπομπές στην αρχαία Ελλάδα και την Ακρόπολη, πάνω απ' όλα όμως η άσκηση της αμερικανικής πολιτικής, η αταλάντευτη στάση των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τη μεσόγεια ή βαλκανική ή μεσανατολική στρατηγική της.

Είναι αλήθεια ότι η επιλογή Ομπάμα να επισκεφθεί την Ελλάδα, αδιαφορώντας (;) για την Τουρκία, θεωρείται από αρκετούς σαν μια επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης· η χώρα καθίσταται το επίκεντρο της οικουμένης, έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Να 'μαστε λοιπόν, πάλι, μετά την εποχή Βαρουφάκη στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κόσμου -ε, κι αν έπεσαν και μερικά δακρυγόνα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο.

Ολος ο κόσμος θα μάθει ότι η λιτότητα εξακολουθεί να πνίγει τους απογόνους των μεγάλων φιλοσόφων και τραγικών, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ότι η αριστερή κυβέρνηση δεν είναι και τόσο αριστερή, παρά τις βαρυσήμαντες περί του αντιθέτου δηλώσεις των ηγετικών στελεχών της.

Δεν θα το μάθει από τις τηλεοράσεις αλλά από τη γλώσσα του σώματος -λένε- του Ελληνα πρωθυπουργού, που δεν ήξερε πώς να κρύψει την αμηχανία του και το δέος του απέναντι στον πλανητάρχη.

Ολα αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση, για εμψύχωση του ηθικού των πασχόντων Ελλήνων -ικανοποιούν τη ματαιοδοξία, πιθανώς, πολλών στελεχών που φωτογραφήθηκαν δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο· πέραν τούτου δεν φαίνεται κάτι ελπιδοφόρο για την ανάπτυξη και το κούρεμα του χρέους, για τα μέγιστα δηλαδή κακά της χώρας.

Υπερβολικός φαίνεται και ο χαρακτηρισμός «ιστορική επίσκεψη», αλλ' αυτό αφορά τους ιστορικούς του μέλλοντος και όχι τους πληβείους ή τους γενικά διαφωνούντες...