Δύο άστεγοι σε ένα παγκάκι

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Εξι το πρωί, αξημέρωτα. Με το πόδι, από Παγκράτι, να πάρω τον Ηλεκτρικό από Θησείο. Ο μεγάλος εγγονός μου έπαιζε νωρίς ποδόσφαιρο. Κυριακή. Αδεια από αυτοκίνητα η Βασ. Κωνσταντίνου. Ρυθμίσεις κυκλοφοριακές. 33ος Γύρος της Αθήνας, συγχρόνως με αγώνα και περίπατο ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Αδεια και η Βασ. Ολγας. Μόνο που εδώ, άδειο ήταν το οδόστρωμα.

Το πεζοδρόμιο, από τη μεριά του Ζαππείου, παρουσίαζε εικόνα… καταστροφής. Μέτρησα πάνω από είκοσι… πτώματα e-scooters, τουτέστιν ηλεκτρικά πατίνια. Μπήκαν πια για τα καλά στην πόλη· εισέβαλαν, είναι το ακριβές ρήμα. Ηδη αρχίζουν να προβληματίζουν ο τρόπος και η σκοπιμότητα χρήσης· Αρτζιμπούρτζι.

Αναφέρθηκα σε «πτώματα», γιατί όλα, μα όλα, τα παρατημένα πατίνια στην Ολγας –και τα είκοσι– ήταν χύμα στο πεζοδρόμιο –ούτε ένα όρθιο, στηριγμένο στα κάγκελα του κήπου του Ζαππείου, σε κορμό κάποιου δέντρου τέλος πάντων– σαν πτώματα μετά από μάχη.

Ουδέποτε θυμάμαι χειρότερη μεταχείριση καταναλωτικού προϊόντος μετά τη χρήση του. Η «αποθέωση» του καταναλωτισμού, που είναι συγχρόνως και μεγάλη μιζέρια· αθλιότης πολυτελείας.

Στην οικονομία δε (μην μπούμε σε λεπτομέρειες), μεγαλοεταιρείες-παράσιτα, που επενδύουν σ’ αυτές άλλες μεγαλοεταιρείες, αυτουνού που το λέμε «ενεργοποίησης κεφαλαίου» (παλιά το λέγανε αέρα κοπανιστό), των οποίων η αξία, η… πατινάδα δηλαδή, υπολογίζεται σήμερα από ένα μέχρι δύο δισεκατομμύρια δολάρια.

Βγήκα από την Ολγας στην Αμαλίας (βασιλικές οδοί είναι ακόμα οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας), έστριψα αριστερά να μπω στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου (εορτάζει και αύριο ο πολιούχος) κι εκεί, στην πλατεία της εισόδου, όπου και η (ακαλαίσθητη πιστεύω) προτομή της Μελίνας (της άξιζε κάτι καλύτερο) τρία παγκάκια. Και στα τρία κοιμόντουσαν τρία σώματα κουκουλωμένα με παλιοκουβέρτες. Στα πόδια του ενός είχε κουρνιάσει μια μαύρη γάτα που αγρυπνούσε.