Μεγάλη Εβδομάδα

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μια εσωτερική ανάγκη με κάνει να θέλω να βιώσω την καθημερινότητα με τρόπο διαφορετικό από τις υπόλοιπες ημέρες του έτους. Η Μεγάλη Εβδομάδα και η ξεχωριστή τελετουργία της εκκλησίας με προδιέθεταν από μικρό παιδί, ώστε τούτες οι συνήθως ανοιξιάτικες μέρες να προτιμώ να κυλούν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κλίμα των ιερών παραδόσεων. Με εσωτερικό στοχασμό, περισυλλογή και εγκράτεια, ζώντας για λίγο σε συνθήκες αποτοξίνωσης από εκείνα που καταφθείρουν τις ψυχές μας τον άλλο καιρό.

Πρόκειται για μια διαδικασία φαινομενικά επίπονη, αλλά επί της ουσίας καθαρτήρια και λυτρωτική, αφού με την ολοκλήρωσή της, έπειτα από τα φριχτά πάθη και τη σταύρωση του Χριστού, έρχεται η ζωοφόρος Ανάσταση και το Πάσχα.

Και είναι τόσο δυνατά και έντονα τα συμβολικά νοήματα της νίκης της ζωής επί του θανάτου και της φθοράς αλλά και της ελπίδας, που δύσκολα αφήνουν ασυγκίνητους ακόμη και όσους -κατά ένα απολύτως σεβαστό δικαίωμά τους- δηλώνουν άθεοι. Αλλωστε, η πίστη αποτελεί μια καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός, την οποία κανείς δεν μπορεί να επιβάλει, παρά μόνο να τη νιώσει ως κινητήρια δύναμη.

Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα ωστόσο, όπως και η Κυριακή της Λαμπρής, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, δεν θα έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενες. Οσο περίεργο και να ακούγεται, τόσο απαραίτητο είναι να πειθαρχήσουμε και να μείνουμε στο σπίτι. Και όσοι το αισθάνονται, να ζήσουμε από εκεί το κατανυκτικό πνεύμα, προσδοκώντας αυτή τη φορά το χαρμόσυνο αναστάσιμο μήνυμα να ισοδυναμεί με τη λύτρωση από την ύπουλη ασθένεια και το γρήγορο πέρασμα σε πιο αισιόδοξες περιστάσεις.