Εξι Νάνοι κι ένας Συναχωμένος

γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

Η πανδημία αλλάζει πολλά, αλλάζει και τον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τα τραγούδια, τις ταινίες, τις ιστορίες, ακόμα και τα παραμύθια, ανάμεσά τους και το παραμύθι της Χιονάτης και των Επτά Νάνων.

Αυτός ο Νάνος ο Συναχωμένος πώς κυκλοφορεί ελεύθερος; Είναι φανερό ότι πρόκειται για ύποπτο κρούσμα και επομένως πρέπει να απομονωθεί. Μήπως πρέπει να λέμε «οι Εξι Νάνοι και ο Συναχωμένος»; Ισως όλοι οι νάνοι του παραμυθιού πρέπει να μπουν σε καραντίνα, μαζί και η Χιονάτη. Πώς κόλλησε τον κορονοϊό ο νάνος αφού η ζωή του όλη ήταν σπίτι-ορυχείο και ορυχείο-σπίτι;

Κάποιοι στίχοι τραγουδιών μοιάζουν να έρχονται από μια πολύ μακρινή εποχή, όπως «οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων». Γιατί δεν φόρεσες μάσκα να μην οξειδωθείς; Ομως κάπου στο βάθος, στο πολύ μακρινό βάθος, ένας αρχάγγελος, ο Νίκος Ξυλούρης, τραγουδά:

Κάποια ξημερώματα σε μακρύ τραπέζι

Θα ’ρθουν να καθίσουνε μάνες και παιδιά.

Μέρα αναστάσιμη κι ο λαός θα παίζει

τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά.

«Σε δυο μέτρα απόσταση για να ’μαστε όλοι καλά», μήπως πρέπει να προσθέσουμε; Ομως για να στρωθεί αυτό το τραπέζι, όπου θα έχουν θέση και ο Συναχωμένος και η Χιονάτη και ο πρίγκιπάς της, θέλει δουλειά πολλή. Τι είδους δουλειά; Αν είναι να φτάσει αυτή η μέρα η αναστάσιμη, όλου του κόσμου οι νάνοι πρέπει να σκεφτούν και όχι απλά να παραμένουν αυτάρεσκα σκαρφαλωμένοι «σε ώμους γιγάντων».