Ζωές σε αναμονή

γράφει η Γιάννα Κουκά

Οι αγκαλιές. Οι αγκαλιές μου έχουν λείψει. Από εκείνες τις καλές που κουμπώνουν. Οι αγκαλιές με τη μάνα, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους γνωστούς αγαπημένους. Κι οι αγκαλιές με τους άγνωστους αγαπημένους. Κι αυτές. Οι αγκαλιές που έδωσα σε προσφυγικούς καταυλισμούς με τις προσφυγούλες μου, μ’ εκείνους που ήρθαν απ΄ αλλού. Τους «ξένους» αδελφούς. Οι αγκαλιές που θέλω να δώσω στο μέλλον είναι αυτές που μου λείπουν πιο πολύ. Εκείνες που χρωστώ.

Τι να λέμε. Σκαμπανέβασμα. Τη μια μέρα είμαι καλά, την άλλη όχι. Όπως τούτο εδώ το γραπτό που δεν έχει συνέχεια και λογικό ειρμό. Που οι γραμμές αλλάζουν το συναίσθημα. Που το συναίσθημα αλλάζει τις γραμμές. Μπρος-πίσω και πάλι από την αρχή. Ας το πούμε σκόρπιες σκέψεις. Ας το πούμε κι έτσι.

Συχνά τους σκέφτομαι. Ακούω για τους νεκρούς. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε…. Τους σκέφτομαι ως ήταν. Άνθρωποι με τα ονόματά τους. Όχι αριθμοί μιας ζωντανής σύνδεσης. Θα ήταν ο Γιάννης κι η Μαρία. Η Ελένη κι ο Κώστας. Η μάνα, ο αδελφός, ο σύντροφος, ο πατέρας κάποιου. Τους σκέφτομαι μόνους να παλεύουν, δίχως χέρι να κρατηθούν. Σκέφτομαι όμως κι εκείνα τα χέρια πλάι τους, εκείνους που είναι πάντα εκεί. Τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που παλεύει κι αγωνίζεται. Κάποιοι γυμνοί από μάσκες και γάντια. Τους σκέφτομαι στην αγωνία τους, στη μάχη του αναπνευστήρα, της αναπνοής του άλλου. Και σκέφτομαι κι όλες τις λίστες των αντίο που έφτιαξαν για όσους έγιναν οι πιο κοντινοί τους, οι δικοί τους άνθρωποι, σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας, σ’ ένα κρεβάτι που ψάχνει γιατρειά. Που παίζει κρυφτό η ζωή κι ο θάνατος.

Με σκέφτομαι. Με σκέφτομαι κι εμένα. Και βέβαια φοβάμαι. «Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί» που τραγουδά κι ο Αγγελάκας κι εγώ τους δρόμους δεν τους χόρτασα κι ούτε με ξεδίψασαν ακόμη. Φοβάμαι. Και βέβαια φοβάμαι. Μα πρέπει να αντέξω και θα αντέξω όσο καλύτερα αντέχω να αντέχω και θα σκέφτομαι πως όλα θα φτιάξουν επειδή δε γίνεται αλλιώς. Έχουμε εκκρεμότητες. Συλλογικές, ατομικές. Δρόμους και πορείες να περπατήσουμε. Χέρια να χαϊδέψουμε. Όνειρα να φτιάξουμε. Συνθήματα να μοιραστούμε. Πανό να κρατήσουμε. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία-ΥΓΕΙΑ να φωνάξουμε. Δικαιοσύνες να αποδοθούν. Ένας Ζακ, μια Ελένη, ένας Παύλος.

Μας σκέφτομαι. Ζωές για λίγο σε αναμονές. Να αντέξουμε όμως, να αντέξουμε! Με αλληλεγγύη να συνεχίσουμε. Κανένας μόνος του. Καμία μόνη της. Κανένα μόνο του. Ο ένας για τον άλλο, άνθρωπος προς άνθρωπο. Να έχουμε σε όλο αυτό ο ένας τον άλλο. Μαζί. Πάμε, πάμε να αντέξουμε. Ναι, η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Είναι δύσκολα μα θα την ανέβουμε. Βαστάτε. Να κρατηθούμε, να προσέχουμε, μη λείψει κανείς, να μετρηθούμε, να είμαστε όλοι εδώ. Να κρατηθούμε κι ύστερα να ανταμώσουμε όταν ακουστεί «Φτου ξελεφτερία για όλους». Καλή δύναμη.