Καραντίνα θα λένε και θα κλαίνε: Η βαριά οικονομική και πολιτική ατζέντα της επόμενης ημέρας

Και μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων, τι; Τα ανοιχτά θέματα, οι εκκρεμότητες, τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, μπορεί και αυτά να μπήκαν σε καραντίνα όμως και πολλά είναι και πιεστικά. Και αφορούν όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

Του Αντρέα Παναγόπουλου

Μία ματιά στην “ατζέντα” της επόμενης μέρας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές:

Η άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι το πρώτο, πιο άμεσο θέμα καθώς από την 1η Μαΐου χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να αρχίσουν να ψάχνουν για κούτες να αμπαλάρουν το νοικοκυριό τους και ταυτόχρονα να αναζητούν στέγη για την οικογένειά τους. Ακόμη κι αν υπάρξει μία μικρή παράταση αυτή απλώς θα σπρώξει το “τενεκεδάκι” λίγο μακρύτερα…

Η ανεργία -ακαταμέτρητη ακόμη- θα χτυπήσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, την πόρτα χιλιάδων ανθρώπων, με πρώτους αυτούς που δουλεύουν στον τουριστικό τομέα αλλά και σε δεκάδες άλλους κλάδους των επιχειρήσεων που έχουν πληγεί από την επιδημία. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό άνω του 22%, κάτι που πέρα από τα προβλήματα που θα επιφέρει σε χιλιάδες σπιτικά, θα σημάνει και μία τεράστια μείωση εσόδων στα ασφαλιστικά ταμεία.

Τα λουκέτα -ακαταμέτρητα ακόμη και αυτά- που ήδη χτυπούν τον τουριστικό κλάδο συμπαρασύροντας έναν ευρύτατο κύκλο προμηθευτών προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δέχτηκαν τη χαριστική βολή, όντας ήδη ευάλωτες λόγω της προηγούμενης οικονομικής κρίσης.

Η δραματική πτώση των δημόσιων εσόδων λόγω αντικειμενικής αδυναμίας των πολιτών να καταβάλουν φόρους και εισφορές με πλήρη ανατροπή του προϋπολογισμού του 2020 αλλά και σημαντική επίδραση σε εκείνον που θα σχεδιαστεί για το 2021…

Το προσφυγικό με τα ήδη συσσωρευμένα προβλήματα τόσο στη νησιωτική Ελλάδα όσο και στην ενδοχώρα αλλά και με αυτά που θα προστεθούν καθώς ο Ερντογάν φαίνεται να έχει αναστείλει αλλά όχι και ματαιώσει τα σχέδιά του για την προώθηση χιλιάδων προσφύγων προς τη Δύση…

Οπως δεν έχει βέβαια αναστείλει και τους σχεδιασμούς του για την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο όπου η πανδημία δεν σταμάτησε τις δεκάδες, καθημερινές προκλήσεις όλο αυτό το διάστημα που Ελλάδα και Τουρκία «έμενε σπίτι».

Ομως υπάρχει και μία σειρά άλλα ζητήματα ήδη πριν την εμφάνιση του κοροναϊού και το ξέσπασμα της επιδημίας. Ανάμεσά τους:

Η συνολική ρύθμιση των κόκκινων δανείων και των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων

Οι νέες αντικειμενικές αξίες και η προσαρμογή του ΕΦΚΑ

Το ζήτημα των αναδρομικών των συνταξιούχων μετά και την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ

Το ζήτημα των νέων εξοπλισμών αλλά ανανέωσης/αναβάθμισης του υπάρχοντος στις Ενοπλες Δυνάμεις

Το θέμα των επενδύσεων που από fast-track έχουν γίνει slow-motion (βλέπε Ελληνικό) με δεδομένο το δυσμενές διεθνές περιβάλλον

Η αναδιάρθρωση και ενίσχυση του ΕΣΥ! Ναι, αυτό που άντεξε αλλά δεν ενισχύθηκε ουσιαστικά έτσι ώστε να αντέξει μία επόμενη υγειονομική κρίση

Οι αλλαγές στο σύστημα και στην ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης που μάλιστα μετά την καραντίνα θα επιβαρυνθεί με χιλιάδες εκκρεμείς υποθέσεις.

Οι αλλαγές στην Παιδεία με το σχετικό νομοσχέδιο να κατατίθεται εν μέσω πανδημίας αλλά και αντιδράσεων από το σύνολο σχεδόν της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Και πλάι σε αυτά, μια σειρά από επιμέρους πολιτικά και κοινοβουλευτικά ζητήματα αλλά και θέματα δικαιοσύνης, όπως η συνέχιση της διερεύνησης του σκανδάλου της Novartis και η ολοκλήρωση των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, αλλά και η συνολική επιστροφή της Βουλής στην κανονικότητα.

 Ο «τραχανάς είναι απλωμένος», όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης, και αυτό αφορά τόσο την κυβέρνηση που έχει να αντιμετωπίσει με πιεστικό τρόπο και με επελαύνουσα μία ύφεση που θα κινηθεί από 4% (εκτίμηση Γ. Στουρνάρα) μέχρι και 12% (εκτίμηση ΔΝΤ) και την ανεργία να πηγαίνει αρκετά πάνω από το 20%, αλλά και την αντιπολίτευση.

Η μεν κυβέρνηση και η ΝΔ θα πρέπει, ανάμεσα στα άλλα, να απαντήσουν στο κρίσιμο θέμα του «για άλλα μας ψήφισαν και άλλα πρέπει να κάνουμε», δίλημμα που μοιάζει πολύ με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2015 όταν προσέφυγε στις κάλπες για να το επιλύσει. Διότι, όντως, κάπως αλλιώς τα είχε φανταστεί και προγραμματίσει τα πράγματα η Νέα Δημοκρατία πέρσι τέτοια εποχή για την “μετά τα μνημόνια” εποχή και αλλιώς της προκύψανε. Και το χειρότερο είναι ότι τα κακά μαντάτα για την οικονομία είχαν ξεκινήσει ήδη πριν την πανδημία.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έχει τα δικά του προβλήματα με πρώτο αυτό της άμεσης επανεκκίνησης με σταδιακή έξοδο από την συναινετική στάση που ορθώς υιοθέτησε ως προς την αντιμετώπιση της επιδημίας και των μέτρων που επιβλήθηκαν. Η “λευκή επιταγή” για τον Τσιόδρα και εν μέρει για τον Κικίλια ως υπουργού Υγείας, δεν μπορεί να μετατραπεί σε “ψήφο ανοχής” για το επόμενο χρονικό διάστημα όταν μάλιστα ακόμη και η Φώφη Γεννηματά υψώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους κατά τι ψηλότερα από το Γραφείο Τύπου της Κουμουνδούρου και συχνα με καλύτερο timing.

Ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας έχει να αντιμετωπίσει το τι μέλλει γενέσθαι εντός του κόμματος μετά την αναβολή του συνεδρίου του Απριλίου και το αν η εκεχειρία μεταξύ των τάσεων διατηρηθεί, με την ταυτόχρονη ενίσχυση του εγχειρήματος της Προοδευτικής Συμμαχίας ή αν θα υπάρξει ένας νέος κύκλος εσωστρέφειας όπως αυτός που βίωσε από τον περασμένο Ιούλιο μέχρι τις αρχές του 2010. Τέλος θα πρέπει να βρει άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις απέναντι στον επικοινωνιακό αποκλεισμό που του έχει επιβληθεί καθιστώντας τον αόρατο για την κοινωνία.

Η ελληνική κοινωνία έχοντας βγει από μία πολύ δύσκολη, δεκαετία περίοδο μνημονίων και λιτότητας και έχοντας μπροστά της το φάσμα μιας ακόμη πιο δύσκολης περιόδου, σύντομα θα ζητήσει πειστικές απαντήσεις και προτάσεις τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση. Πριν μπει ο σκληρός χειμώνας που πέρα από τα μεγάλα έξοδα είναι πολύ πιθανό να φέρει ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, εάν δεν βρεθεί σύντομα φάρμακο και εμβόλιο…

Η προσφυγή στις κάλπες που εσχάτως συζητιέται πολύ, μπορεί να είναι μία λύση. Κρύβει όμως και έναν μεγάλο κίνδυνο: να αποτελούν λύση ΜΟΝΟ για την (προσωρινή) επιβίωση του σημερινού πολιτικού σκηνικού αλλά όχι της ίδιας της κοινωνίας η οποία αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί σε καζάνι που βράζει σε μία Ευρώπη στα πρόθυρα της διάλυσης. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα συζητήσουμε σε επόμενο σημείωμα…

Ούτως ή άλλως η επόμενη μέρα της καραντίνας είναι «γκαστρωμένη» και είναι βέβαιο ότι σε λίγα πράγματα θα θυμίζει την προηγούμενη μέρα, πριν μείνουμε σπίτι…