Το γέλιο θάβει τον λαδέμπορα

γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

Το παραμύθι δεν μπορεί να μεταβάλει την πραγματικότητα. Οι επικοινωνιαστές του Μαξίμου όμως αγνοούν τους βαθύτερους μηχανισμούς των παραμυθιών, γι΄ αυτό και το παραμύθι τους για τον δρακοκτόνο, τροπαιοφόρο, αρχιστράτηγο, Τσώρτσιλ Μωϋσή, όχι μόνο ξηλώθηκε, αλλά δείχνει γυμνό και τον ηγέτη και την αυλή του.

Το Vouchergate ξεκίνησε σαν παραμύθι, προχειρογραμμένο, και εξελίχθηκε σε στρατηγική ήττα των παραμυθογράφων. Η κοινωνία των πολιτών μπορεί να βγάλει μερικά πολύτιμα συμπεράσματα.

Προπαγάνδα και μαυραγοριτισμός

Κανένα παραμύθι, καμία μηχανή προπαγάνδας δεν μπορεί να αποκρύψει επί μακρόν την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολλοί.

Ο κυνισμός και οι τηλετραμπουκισμοί σβήνουν όταν βρεθούν απέναντι στο μαζικό χάχανο. Ενα γέλιο έθαψε τo colpo voucher. Ο έγκλειστος πλην δικτυωμένος κόσμος έθαψε δια της γελοιοποίησης τους τηλευαγγελιστές υπουργούς και τους embedded παπαγάλους.

Η περιφρόνηση του κοινού νου και κυρίως η περιφρόνηση των πραγματικών υλικών αναγκών έχει πια σαφή όρια: τα όρια αντοχής των περιφρονούμενων έγκλειστων και ημικατεστραμμένων από την οικονομία της πανδημίας.

Η απληστία του μαυραγορίτη και το DNA του λαδέμπορα εκδηλώνονται πάντα σε συνθήκες κρίσης. Aλλά έτσι φανερώνεται γυμνό και απεχθές όλο το σύστημα πελατών και μίζας. Φαίνονται όλες οι ραφές και οι φόδρες της σκληροδεξιάς μισανθρωπίας.

Δημοσιογραφία και σόσιαλ μήντια

Η ερευνητική και παρεμβατική δημοσιογραφία λειτουργεί πάντα και δείχνει τα δόντια της στις εξουσίες ― ακόμη και περιορισμένη στα λίγα μη ενσωματωμένα μήντια, με τους λίγους πόρους. Ολα τα φάλτσα και τα ντιλ στην πανδημία αναδείχθηκαν από λίγα μήντια, που βρίσκονται εκτός κυβερνητικού ή άλλου ελέγχου.

Το οικοσύστημα της κοινωνικής δικτύωσης έχει τη δική του δυναμική, και τιμωρεί όσους το αγνοούν. Το οικοσύστημα αυτό έχει και τα όριά του, αλλά στην περίπτωση του Vouchergate πολλαπλασίασε τις ρωγμές του σκανδάλου, λειτούργησε σαν τεράστιος πυκνωτής οργής και ανατροφοδότης των πληροφοριών από τα ρεπορτάζ, το έκανε χιονοστιβάδα.

Η Αριστερά φάνηκε να αφουγκράζεται το κύμα οργής στα κοινωνικά δίκτυα και το μορφοποίησε σε κεντρική πολιτική με την πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη για αναμέτρηση στη Βουλή. Ηταν το τέλος της συναίνεσης στη διαχείριση της πανδημίας. Αυτά τα ρεφλέξ πρέπει να αναπτύξει εφεξής η Αριστερά: στα τάιμλάιν εμφανίζονται σε πραγματικό χρόνο κοινωνικές τάσεις, ιδέες και αγωνίες,· με κατάλληλο φιλτράρισμα, είναι πολύτιμα. Αλλά και διότι η παράλληλη μηντιόσφαιρα των δικτύων, με τις απρόβλεπτες αλυσιδωτές αντιδράσεις, μπορεί να υπερνικήσει τους προβλέψιμους αλγόριθμους των  embedded φερέφωνων.  Παρήλθε η εποχή της λινοτυπίας, και βλέπουμε το λυκόφως του καθοδικού σωλήνα.

Τα ΚΕΚ ποτέ δεν πεθαίνουν

Ό,τι αποσοβήθηκε με τα ΚΕΚ, επιχειρείται να μπεί από άλλη πόρτα: στο νομοσχέδιο για την παιδεία, που φέρνει η κ. Κεραμέως, οι περισσότεροι θα επικεντρωθούν στην επαναφορά της διαγωγής. Ενα από τα ταξικά και μισανθρωπικά στοιχεία του είναι αυτό: Πετάει έξω από τη δημόσια εκπαίδευση όσους πηγαίνουν κανονικό λύκειο, έχουν μείνει στην ίδια τάξη μία-δύο φορές, έχουν φτάσει στη Β’ Λυκείου 18 χρονών. Αυτοί χάνουν εφεξής τη δυνατότητα να πάνε στο Επαγγελματικό Λύκειο! Αν θέλουν να συνεχίσουν, πρέπει να πληρώσουν ιδιωτικό ΙΕΚ. Τα περισσότερα ΚΕΚ που θα υλοποιούσαν τα προγράμματα Vouchers αποτελούν κλάδους τέτοιων ιδιωτικών ΙΕΚ. Επίσης, πετάει έξω αυτούς που έχουν τελειώσει ΕΠΑΛ και επιστρέφουν για δεύτερη ειδικότητα, κάτι που ήταν ανοιχτό ως τώρα. Και πώς το στηρίζει στην αιτιολογική έκθεση του νόμου; Λέει ωμά ότι το κάνει για να μειώσει τον μαθητικό πληθυσμό!